Merhaba arkadaşlar daha önce bir başlıkta yakın arkadaşımın olmadığından bahsetmiştim. Yalnız hissediyordum. Ve evlendikten sonra bu hissiyatım çok daha arttı ağlama krizleri vs olunca eşimin ısrarıyla bir terapiye başladım. Gitme sebebim tamamen arkadaş eksikliği hissetmemdi. Ama konu tamamen annemle ilgiliymiş bunu öğrendim. Evin tek kızıyım annemle aramız kötü değil ama soğuk. Mesela çocukluğuma dair annemle ilgili hatırladığım hiç bir şey yok. Beni sevdiğini söylediğini öptüğünü sarıldığını hiç hatırlamıyorum. Sevdiğini biliyorum illaki seviyordur. Ama gösterme konusunda sıfır. Hala öyle. Hiç hatırlamıyorum ki bana halimi hatrımı sorduğunu bir derdimin olup olmadığını sorduğunu hiç hatırlamıyorum. İçten sarılıp kızım falan dediğini de.. evlendim düğün sonrası uğurlarken bile sarılmadı benimle hiç konuşmadı. Evime de öyle çok istekli gelmez misafir falan çağırdığımda gelir sadece. Asosyal bir insan da değil arkadaşları var sürekli beraber oturur vakit geçirirler. Belki diyeceksiniz ki hiç olmayabilirdi bu da dert mi diyeceksiniz. Ama lütfen derdimi küçümsemeyin çünkü şuan içimde büyük bir boşluk hissediyorum. Var evet çok şükür Allahım başımdan eksik etmesin. Var ama yok gibi olması da insanda yaralar açabiliyormuş böyle. Arkadaşlıklarımın da sorunlu olması benim onlara bağlılık duymamdan kaynaklanıyormuş. İnsanlara gereğinden fazla değer vermemde çocukluğumda anneden yeterli sevgiyi göremememden kaynaklanıyormuş.
Hayatım boyunca böyle mutsuz bir insan olmamam ve bunları aşabilmem için annemle konuşmam yüzleşmem gerekiyormuş. Ama bu bana inanılmaz zor geliyor. Hem bir şeylerin değişmeyeceğine eminim hem de annemi üzmek istemiyorum.(bu konuları konuşurken inanılmaz ağlıyorum ve buna engel olamıyorum, annemlerde bu şekilde konuşursam üzüleceğinden korkuyorum) Bu zamana kadar böyle gelmiş böyle gitsin diyorum. Ama doktora göre eğer konuşmazsam ömrüm boyunca bu sorunumu aşamayacağım. Konuştuğumda annem düzelsin diye değil sadece benim bunu onunla konuşmuş olmam için konuşmam gerekiyormuş. Annemle şuan aram kötü değil, konuşuyoruz bir problem yok gibi. Sadece ben böyle bir sorun yaşıyorum içten içe. Hiç haberi yok. Siz olsanız konuşur muydunuz? Ne derdiniz?
ben de sizin gibi düşünüyorum Allah nasip ederse çocuğuma verebileceğim en temel şey sevgi olacak. Yaşamayan bilmez sevgi eksikliğinin bir insanın hayatında nelere yol açabileceğini.
Çok haklısınız. Kendime de bu derdimi büyüttüğün için kızdığım oluyor. Aşmaya çalışıyorum umarım aşabilirim.
ama artık umursamıyorum bir süredir göruşmüyorum faydası olmayanın zararına olmasın kafasındayim ben. 
