Annemle inişli çıkışlı bir ilişki

yagmurluhavaaaa .!.:

Kızlar öncelikle 26 yaşındayım ve 16 yaşımdan beri yaklaşık çalışıyorum iki sene önce evlendim ve şu an hamileyim. Bir de kız kardeşim var benden büyük 30 yaşında ablam eşimle çok küçüklükten beri tanışıyoruz ve gerçekten kendimi aile evinde ev gibi değil eşimin yanında hep evimmiş gibi hissediyordum benim ablam okurken işte çalışıyordu ailemin durumu çok iyi değil ama annem de babamda çalışıyorlardı bizim okullarımıza ya da dershanelerimize yatırım yapacağına hep köy evi dertlerin delerdi ben kendimi bildiğimi bileli bir şeyler için para biriktiriyorlar ve hiçbiri bizim için kullanmadılar ben 16 yaşımda kendi paramı kazanmaya başladım ve nedense hep ablam onlara bunu yaptığı için anneme destek olmalıyım babama destek olmalıyım onlara para vermeliyim psikolojisi ile büyüdüm bu süreçte birikim yaptım nişanlı iken de kendi birikimimle bileziklerimi yaptırdılar ve düğünde onları taktılar yani kendileri bana hiçbir şey yaptırmadı çeyizime yardımcı oldu ama bunları hiçbir zaman o zamanlar dert etmedim hatta seviniyordum anneme ve babama yük olmadan evleniyorum diye yani çok fukara değillerdi ama biz yine de bunları düşünmek zorundaydık neyse konum maddiyat da değil aslında ben kendimi bildim bileli hep bir şeyleri kafama takmak zorundaydım yine iki yıllık bir bölüm tercih ettim üniversitede devlet Üniversitesi geliyordu dört yıllık aslında %75 tutuyordu ama ödemek istemediler ve bütün hayatıma mal oldu şu an çok zor iş buluyorum dört yıllık hemşirelik bölümünü okusaydın hayatım belki çok daha farklı olacaktı neyse mezun olduktan sonra birkaç ay işsiz kaldım ve asla 1 kurus paralarını bile görmedim derdim zaten onlardan bir şey beklemiyorum dediğim gibi bunların hiçbiri hiçbir zaman benim için çok büyük bir sorun olmadı ama böyle yeni yeni terapiye başladıkça görüyorum ki aslında içimde bunlar bir yara olmuş eşimle evlenmek istediğimi söyleyince annem tabii ki ilk ablamı düşündü Ablama herkes psikolojik baskı yapıyordu sen niye evlenemedin diye hala daha bekar hiçbir şekilde ilişkilerden yana şans yok ve ablamla biz birbirimize çok düşkünüz her konuda yanındayım o da benim öyledir ama annem biz sanki biraz ayırıyormuş gibi hissediyorum hep ablamı düşünüyor hep ablamın evlenmemesi onun için problem herkes evlilik evresine keyifle geçirirken ben hep sanki bir hata yapıyormuşum gibi hissettirdim annem tarafından sürekli ağlıyordu eminmişsin falan diye soruyordu halbuki ben küçüklükten beri tanışıyorum onunla ve hiçbir problemimiz yok ailesinde sürekli bir şeyler bulmaya çalıştı kayınvalidem sıkıştırdı kayınvalidem gençken yeni evliyken eşimin dedesinden şiddet görüyormuş bunları öğrenip sana da aynısını yapacaklar demesi beni gerçekten o süreçte evlilikten soğutmuştu sekiz ay nişanlı kaldım sekiz ayimiz sekiz ayı da bana zehir gibi geçti hiçbir zaman da ağzımı açıp karşı gelmedim sadece süreci sessiz sakin hallettim tek isteğim eşimle evimizde sessiz sakin bir şekilde huzurlu yaşamaktı genel olarak şöyle bir ilişkimiz var ben ilk başlarda çok özlüyordum onları ama ben her gittiğimde annem tarafından sanki bir şeylerim olmamış diye kendimi eksik hissettiriyorum aynı şeyi eşimin ailesinde asla görmüyorum hamile olduğum için işten çıkmak zorunda kaldım çünkü dayanamıyorum çocuğumu birazcık büyüttükkten sonra tekrardan devam edeceğim zaten KPSS’ye çalışmaya başladım belki devlet bünyesine girmeye çalışırım diye ama ben annemin yanına ne zaman gitsem ablamın iş hayatını dinliyorum işte onun hayatı çok güzel altında arabası var işe gidip geliyor bir tek özel hayatı iyi değil onu da zamanla atlatır diye bu arada arkadaşlar ben de 5.06 senedir araba kullanıyorum eşimle arabamız ortak ablam annemi sürekli işten almaya gidiyor vakit buldukça ama benim ayrı bir ailem evim var sanırım benden de bunları bekliyor yani araba sürekli bende durmuyor tabii ki eşim de kullanıyor ve laf açılınca Gökçe ablamın adı Gökçe ne zaman isterse o zaman her yere gidebiliyor kendi arabasıyla falan diyor yani bir anne kendi çocuğuna böyle hissettirir mi? Annemin benim hayatım hakkında evlenmemi istemiyordu işte özgür ruhlu olalım ama ben eşimle gayet mutluyum bir de nereye kadar bekar kalacaktım ki hayatta her şeyi yaşadım mesleğimi elime aldım yuvamı kurdum ablama bu kadar baskı yapıp benim evli olmamı niye kabullenemiyor anlamıyorum ilk evlendi sıralarda beni kandırdın ben seni yoksa evlenmezdim falan diye muhabbet yapmıştı yani bilmiyorum annemin tarafından çok fazla psikolojik baskı hissettim geçen de çocuğumun cinsiyetini kızı olduğunu öğrendim biz iki kız kardeşi olduğumuz için annem torununun erkek olmasını çok istiyordu sonrasında beni karşısına almış eşinin ailesine çocuğu irdeleme falan demeye başladı halbuki kimsenin öyle bir şey yaptığı yok öğrenildiğini ertesi gün bir sürü hediye almıştı kayınpederim ve kayınvalidem Kendi düşündüğü tabuları sanki başkası düşünüyormuş gibi beni üstünkörü uyarmaya çalışıyor bunun üzerine annemin bana zarar verdiğini fark ettim ve oraya her gittiğinde modumu düştüğünü ve kendimi mutlu hissetmediğime eksik hissettirdiğimi düşündüm o yüzden haftada üç gidiyorsam haftada bir gün babamı da ablamı da görmek için ziyaretlerine gidiyorum çok az oturuyorum Fark ettiklerini de anlıyorum geçen sefer bir tartışmamız da zaten bunların hepsini dile getirdim bu arada ben gitmesem benim kapıma asla gelip çalmazlar hep zoraki çağırırım ısrar kıyamet tamam üç aylık hamileyim şu an hiçbir şeye ihtiyacım yok ama yine de insan aradığı sırada annesine ailesini kendi evinde de görmek istiyor Yani öyle içimi dökmek istedim bazen hatta gece yatarken düşünüyorum annen aslında seni çok seviyor sadece iyi olmanı istiyor ama ben hamileyim hormonlarım zaten karışık bu süreçte bana böyle hissettirmek yerine birazcık destek olunması gerektiğini düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...