Bu kadar az yüzyüze görüşebilirken tabiki denk gelince üstüne düşülür o çocuğun bundan doğal bişey yok. Siz ablanızla karşı karşıya gelmek istemiyorsunuz doğal olarak ailenize söyleyin. İnanırlar mı size? Yani ablanızı tutarlar mı? Ya gelince ben ablamı istemiyorum ya da hiç gelmem siz gelirsiniz diyebilir misiniz? Gerekirse gitmeyeceksiniz oraya bebeğinizi korumak için
Valla Ben de aynisini yasadim ceyiz bile yapmamalrini gec dügünümde kavga dövüs
Yazik ya, yine ne iyi kalplisin sevinmissin. Aynen dolu böyle örnekler etrafta. Sorsan yok asla ayirmazlar.Valla Ben de aynisini yasadim ceyiz bile yapmamalrini gec dügünümde kavga dövüs
Sonra iki kiz kardesim de harika bir dügünle evlendiler kirginim ama kardeslerim icin sevinmisstim
Yegenlerime de dayanamam ama annem evlat ayirmada master yapiyor
Yapacak bir sey yok mesafem bana yeter
Onlar kücüktü Ben evlenirken 13 yaslarindaydilar onlarin sucu ne ki kurban olurum onlara
Kulüp üyelerinin travmalarını tetiklemişsiniz. Ablanızın çocuğunuzu hırpalaması tabii ki çok yanlış o yüzden mümkün olduğunca ayrı zamanlarda annenize gitmeniz herkes için çok daha iyi olur diye düşünüyorum. Ama şu gerçekle yüzleşin: Ablanızın en büyük travmasısınız. Aileniz gayet evlat ayırmış ve siz de bu ayrımı çok güzel bir şekilde içselleştirip sebepler bulmuşsunuz. “Ben hasta bir çocuktum, ben evlenirken ailemin durumu iyiydi o yüzden bana daha güzel kına yapabildiler, ben uzakta yaşıyorum… vs vs” Bakın çocuk sahibi olmayı bile önce kendi hakkınız olarak görüyorsunuz. Ablanız sizden beş yıl önce evlenmiş. Sizden kısa bir süre sonra hamile kalmasının bile sizinle ilgili olduğunu düşünüyorsunuz.
İçselleştirip sebep bulmuşsunuz kısmına katılmıyorum çünkü bana karşı öfkesi için başka sebep yok senelerdır uzaktayım unv evlılık görüşmüyoruz bıle yılda bırkac hafta hamıle kalma meselesine özel sektörde olduğu ıcın kesınlıkle ıstemıyordu ve hamıle kalınca da ıstemeden oldu muhabbetlerı dondu tesadüf mu onu 5 sene de durduran neydı? Sakınlık meselesı yapıyla alakalı annem de çok sakın bırısıdır ona cekmısım yoksa ses yükselmekle farkındalık olmaz içselleştirilen bir şey varsa oturulur konuşulur kafalar uyuşmuyorsa mesafe koyulur bagırıp çağırmak ses yükseltmek farkındalık yaratmak degıldır bu evreye gelmeden bır sürü yolu vardır aile ilişkilerinde fevrilik doğru bı şey mı benı gectım anne baba evlat nasıl evlatsa anne baba oyledır. Mısal çocuğunuz bu sekılde bagırdı çağırdı sıze nasıl çözüm bulacaksınız size hep bagırıp çağırınca ses yükselince iletişim kurabilecek misiniz? Yorumunuzu baştan asagı doğru bulmuyorum. Teşekkür ederım vaktinizi ayırdınız bana
Sizin durumunuz beni de üzdü sabrınız bol olsun
Ben sizi yargılamıyorum. Ya da bu yorum bir “ablanız haklı, siz haksızsınız.” yorumu değildi. Amacım da asla zorbalamak, kırıcı olmak değildi. Böyle hissetmenize neden olduysam kusura bakmayın lütfen. Ben sadece süreci bir de ablanızın gözünden göstermeye çalıştım. Umarım siz ve ablanız için her şey güzel olur. Sevgiler.
Ben de sizin. Gibi düşünüyorum. Keza bizde de böyle bir durum var kardeşim çok ciddi bir rahatsızlık geçirdi şükür şuan iyi.ama her zaman annem ve babam onu bizden ayırır. Bir noktaya kadar anlıyorum insan hasta evladının üzerine titrer ama bazen de bu kadar kenara itildigim için de üzülüyorum. Kardeşimle de konuştum bu konuyu ona göre biz abartiyoruz ama sevilmeyen yada sevilmek için sürekli biseyler yapmak zorunda olmanın farkında bile değil.
Yapacağı birşey yoksa sussun otursun. Hayır abartmiyorsunuz demesi çok sinir bozucu, o hayatı kendi mi yaşamış da bu kadar peşin konuşabiliyor. Bizde de durum aynı. Tuzu kuru olan boş boş konuşuyor
Anne babanız evlat ayrımı yapmış evet.
Çocugunuzu koruyun. Mümkün oldukca az bir araya gelin sizde
