Annesi tarafından sevilmeyen var mı?

gunesdogacakk

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
7 Ekim 2020
316
286
53
Belki de seviyor ama çok bağırıyor çok incitiyor. Eşimin yanında sürekli bana bağırıyor. Oğluma da öyle. Kendimi çok kötü hissediyorum hele eşimin yanında yapması beni daha çok incitiyor. Ama kız kardeşime öyle değil onunla konuşması o kadar farklı ki sürekli onunla ilgileniyor. Ama benim istediğim herhangi bir şey onun için işkence haline geliyor. Bununla nasıl başa çıkabilirim bilmiyorum ama beni depresyona sürüklüyor. Kaç yaşında olursak olalım etkilenmek çok doğal değil mi 😔 uzaklaşın demeyin aynı apartmanda yaşıyoruz
 
Belki de seviyor ama çok bağırıyor çok incitiyor. Eşimin yanında sürekli bana bağırıyor. Oğluma da öyle. Kendimi çok kötü hissediyorum hele eşimin yanında yapması beni daha çok incitiyor. Ama kız kardeşime öyle değil onunla konuşması o kadar farklı ki sürekli onunla ilgileniyor. Ama benim istediğim herhangi bir şey onun için işkence haline geliyor. Bununla nasıl başa çıkabilirim bilmiyorum ama beni depresyona sürüklüyor. Kaç yaşında olursak olalım etkilenmek çok doğal değil mi 😔 uzaklaşın demeyin aynı apartmanda yaşıyoruz
Bağırma başlı başına yanlış bir eylemken evli barklı çocuklu kadına üstelik bir de eşinin yanında yapılmaz. Çok çok ayıp ve görgüsüz de bir hareket. Üstelik eşiniz kötü biri olsa bu durumdan gaz alıp size çok kötü muamele yapabilir, annesi bile saygı duymuyor diyerek. Mesafe koyun diyeceğim, demeyin demişsiniz. Başka çare yok yüzgöz olmuşsunuz. Taşının. Kendinizi bu duruma düşürmeyin. Çocuğunuza da bağırması kabul edilemez, el kadar çocuğu neden korkutuyor? Eşinizin iyi sesi çıkmıyor bu ortamda.
 
Çocuğunuzu korumak zorundasınız. Sizin aranızdaki ilişkiye bir yorumum yok allah yardımcınız olsun ama evladınıza bağıramaz kötü hissettiremez. Aynı apartmanda yaşıyoruz bahanesi adı altında bunu sineye çekerseniz bundan 20 yıl sonra çocuğunuz da sizin hissettiklerinizi hisseder, annenizden farkınız kalmaz.
 
Belki de seviyor ama çok bağırıyor çok incitiyor. Eşimin yanında sürekli bana bağırıyor. Oğluma da öyle. Kendimi çok kötü hissediyorum hele eşimin yanında yapması beni daha çok incitiyor. Ama kız kardeşime öyle değil onunla konuşması o kadar farklı ki sürekli onunla ilgileniyor. Ama benim istediğim herhangi bir şey onun için işkence haline geliyor. Bununla nasıl başa çıkabilirim bilmiyorum ama beni depresyona sürüklüyor. Kaç yaşında olursak olalım etkilenmek çok doğal değil mi 😔 uzaklaşın demeyin aynı apartmanda yaşıyoruz
Kendisini karşınıza alıp duygularınızdan bahsettiniz mi, kavga etmeden, usulca
 
Sevmemek mi emin değilim ama bazı insanlar kopmayacağı bağları olan insanlara daha hoyratlar.
Biri benim annem ne yazık ki. Sevmiyor da olabilir gerçi emin değilim. Ama kendini çok beğendiği için hep kendine yakın bir çocuk istemiş belli ki. Ona benzemeyen her yanım sinirini bozuyor. Evime geldiğinde yarım saat içinde orası böyle şurası neden öyle o öyle mi yapılır dırdırdır konuşur. Tüm hayat enerjimi emer gider. Sorduğunda senin iyiliğin için daha düzenli olman için diyor. Yıpratmayı umursamıyor.
Tabii yakın arkadaşlarına sosyal ilişkidekilere böyle yapamıyor. Onlar ne şeker be tonton derler. Şok havalı hoşsohbet herkesin hayran olduğu bir kaıdn. Ama en yakınına gelince ağzına geleni söyleme hakkı var sanıyor. Bunu da samimiyet sanıyor. Yani bence aradaki annelik bağına güvenerek hoyratlar. Halbuki bence insan en çok en yakınına nazik olmalı.
Çözümü ne bilemiyorum
 
Ben çok yoruldum artık bu davranışlarından evet bazen eşim bana da bağırmaya başladı bunu annemin davranışına bağlıyorum ister istemez
 
Ben annemle 14 senedir görüşmüyorum babamla ayrılar 2. Evliliğini yaptı. Kendisi içinde annelik duygusu olmadığını, artık güzel bi hayat yaşamak istediğini söylemişti🤷🏻‍♀️ başlarda zor geldi ama şimdi yokluğunu aramıyorum bile bazı şeylerin altı üstünden daha hayırlıdır
+1 benim annem de öyle aynısını yaptı başka adam için babamla halen evli iken üstelik bir yıldır görüşmüyorum ve eksikliğini hissetmiyorum meğer bana yükmüş . Başta zor geliyor ama sonra kurtuldum diyorsun cidden
 
Ben de aynı apartmanda oturuyorum annemde. Hiç planda yokken öyle icap etti. Çocukluktan beri hiç anlaşamayız. Zaten sevgisini çok gösterebilen biri değil ama ben saçımı okşadığını bilmem. 2 doğum yaptım elinden bir bardak su içmeden lohusaligimi atlattım. Ama ben artık 0 beklentideyim. Mümkün değilse konuşmuyorum. Evde yalnızsa yanına gitmiyorum. O da benim evime durduk yere gelmez, kapıdan ne söyleyeceksen söyler. Gelirse ailecek buluştuğumuzda gelir, hemen kalkar. Eşim anneme gösterdiğim tepkiye karşı çıkıyordu. Haksızlık ediyorsun annen o senin diyordu. Artık annemin bana tavırlarını gördükten sonra haklısın, derdi var senle diyor. Ama annem beni eziyor diye eşim de ezmeye kalksa bu annemin ekstra bir suçu değil eşimin şeref yoksunluğu olurdu.
 
Belki de seviyor ama çok bağırıyor çok incitiyor. Eşimin yanında sürekli bana bağırıyor. Oğluma da öyle. Kendimi çok kötü hissediyorum hele eşimin yanında yapması beni daha çok incitiyor. Ama kız kardeşime öyle değil onunla konuşması o kadar farklı ki sürekli onunla ilgileniyor. Ama benim istediğim herhangi bir şey onun için işkence haline geliyor. Bununla nasıl başa çıkabilirim bilmiyorum ama beni depresyona sürüklüyor. Kaç yaşında olursak olalım etkilenmek çok doğal değil mi 😔 uzaklaşın demeyin aynı apartmanda yaşıyoruz

Çocuğuma bağırırsa onunla görüşmezdim ben.
 
Back
X