Bem de varım. Kimse anlamaz. Tok acın halinden ne anlar misali bunu yaşayanlar hisseder.
2 ay sonra tam bir yıl olacak annemsiz bu dünyayı yaşayalı. Halbuki 33 yıl boyunca hiç ayrılmamıştık bu kadar kesintisiz.
Ellerim soğuk olsa üşümüş ellerin derdi bu yaşımda.
Benzimi soluk görse hastasın sen herhalde doğru söyle saklama derdi.
Şimdi kimse için varlığımın bir önemi yok.
ah canım anam..
Ölmek kelimesini kullanamıyorum. Rahmetli kelimesini kullanamıyorum. Tuhaf geliyor zor geliyor.
bazen delirecek gibi oluyorum derinlemesine düşününce. Diyorum meselâ çooook çoook uzun yıllar yaşarsam ben çok ileri yaşlılığa kadar hep annesiz mi yaşayacam? Yani hiç annem olmayacak artık bu dünyada öyle mi? Bunu kabullenemiyorum...
