- 29 Ağustos 2025
- 8
- 2
- 1
- 32
- Konu Sahibi arabamanifesti
-
- #1
Merhaba, daha önce hiçbir derdimi bir yere sorma ihtiyacı hissetmemiştim ama arkadaşımın önerisiyle bu siteye sormak ve dertleşmek istiyorum.
Ben 32 yaşına yeni girmiş bir avukatım, avukatım dediğime bakmayın gelirim yüksek & düzenli değil. Ehliyetimi 18 yaşında aldım ama şu ana kadar hiç arabam olmadı. Bunun eksikliğini üniversiteden sonra bilhassa meslek hayatımda çok yaşıyorum. Ofisimi açtıktan sonra elbet alırım diye düşündüm, ben ofis açtım ve pandemi patladı o ara düşük kredi veriyorlardı tamam dedim şimdi çekip alayım, tam kredi çektim araba fiyatları da krediler düştü diye yükseldi. Daha sonra benim bu süreç içinde araba kullanma korkum da gelişti 2021'e geldiğimizde bir dönem elime çok iyi miktarda para geldi üstüne de annem bir birikimini de bana vermişti arabalara bakmaya başladım ama ofisimi idame ettirememekten korkup almadım. (içinizden araba da aslında avukatlık mesleği için vazgeçilmez olmazsa olmaz yatırım yapardın diyenler olabilir ben de böyle düşünüyorum, o an batacağımı ve paramın olmasını 2. el arabaya tercih ettim. Güzel para dediğim de ikinci el araçlara yetiyordu bu arada toplu geçtiği için iyiydi sadece ) her neyse gel zaman git zaman, arkadaşlarımın düğünlerinde gece beni bırakacak kimseyi bulamadığım taksi çağırdığım zamanlarda çok utanıyordum, artık ne kadar iyi niyetli olsa da ''biz bırakalım'' diye benim düşünmem gereken şeyleri başkaları sürekli sanki ben muhtaçmışım ki (bir bakıma evet) karşılamaya çalışıyordu. 2025 senesine geldik. Artık arkadaşlarımın beni almasından taksilerden otobüslerden bıktım, bu bardağı son taşıran damla da otobüste bir adamın beni ellemeye yeltenmesi ile oldu, kart bastıktan sonra ellerimden tutmaya falan çalıştı. Otobüs beklemek, binmek ve istediiğim yere gidememek beni artık çok üzüyor. Yurtdışına taşınacaktım, fakat hayatımdaki başka iş gelişmesinden dolayı en erken Şubatta taşınabileceğim fakat bu kasıma da sarkabilir (2026) iş gelişmesinden de elime para geçeçek ama yurtdışında başlayacak yüksek lisansım ve orda bir süre idare edebilmek için kullanmayı düşünüyorum. Ailemin durumunu ve bana nasıl araba almadıklarını sorarsanız bu durumun beni çok üzdüğünü ve düşünmemeye çalıştığımı söyleyebilirim. Bunu hiç açmak istemiyorum. Yalnız ben psikolojiye çok önem veren biriyim, babamın biz kucukken ve hep arabası vardı ama annemin yoktu ve hep araç sıkıntısı çektik. Bir şekilde halledildi ama benim bu kısır döngüde olmamın ve kendime blokaj koymamın sebebinin bir bakıma bu oldugunu düşünüyorum. Yine de üzülmekten ve çözüm üretememekten kendimi alamıyorum. O yüzden size soruyorum, 2. el konusunda arkadaşlarım beni korkuttu 0 araba da alamayacağım, 32 yaşıma geldim napacağımı bilmiyorum, gelirimden hep şüphe ediyorum, kirada yaşamıyorum çok da kazanamıyorum içimde hep arabam olsa da sanayiden çıkmayacak ve yalnız bırakılacağım korkusu var. Hayatımda babam (uzakta ve bu işlerden anlamaz) hariç hiç erkek yok. Arkadaşlarımdan utanmaktan bıktım, siz olsaydınız duruma nasıl bakardınız? Duygusallıkla birlikte kendimi iyi ifade edememiş olabilirim kusura bakmayın.
Ben 32 yaşına yeni girmiş bir avukatım, avukatım dediğime bakmayın gelirim yüksek & düzenli değil. Ehliyetimi 18 yaşında aldım ama şu ana kadar hiç arabam olmadı. Bunun eksikliğini üniversiteden sonra bilhassa meslek hayatımda çok yaşıyorum. Ofisimi açtıktan sonra elbet alırım diye düşündüm, ben ofis açtım ve pandemi patladı o ara düşük kredi veriyorlardı tamam dedim şimdi çekip alayım, tam kredi çektim araba fiyatları da krediler düştü diye yükseldi. Daha sonra benim bu süreç içinde araba kullanma korkum da gelişti 2021'e geldiğimizde bir dönem elime çok iyi miktarda para geldi üstüne de annem bir birikimini de bana vermişti arabalara bakmaya başladım ama ofisimi idame ettirememekten korkup almadım. (içinizden araba da aslında avukatlık mesleği için vazgeçilmez olmazsa olmaz yatırım yapardın diyenler olabilir ben de böyle düşünüyorum, o an batacağımı ve paramın olmasını 2. el arabaya tercih ettim. Güzel para dediğim de ikinci el araçlara yetiyordu bu arada toplu geçtiği için iyiydi sadece ) her neyse gel zaman git zaman, arkadaşlarımın düğünlerinde gece beni bırakacak kimseyi bulamadığım taksi çağırdığım zamanlarda çok utanıyordum, artık ne kadar iyi niyetli olsa da ''biz bırakalım'' diye benim düşünmem gereken şeyleri başkaları sürekli sanki ben muhtaçmışım ki (bir bakıma evet) karşılamaya çalışıyordu. 2025 senesine geldik. Artık arkadaşlarımın beni almasından taksilerden otobüslerden bıktım, bu bardağı son taşıran damla da otobüste bir adamın beni ellemeye yeltenmesi ile oldu, kart bastıktan sonra ellerimden tutmaya falan çalıştı. Otobüs beklemek, binmek ve istediiğim yere gidememek beni artık çok üzüyor. Yurtdışına taşınacaktım, fakat hayatımdaki başka iş gelişmesinden dolayı en erken Şubatta taşınabileceğim fakat bu kasıma da sarkabilir (2026) iş gelişmesinden de elime para geçeçek ama yurtdışında başlayacak yüksek lisansım ve orda bir süre idare edebilmek için kullanmayı düşünüyorum. Ailemin durumunu ve bana nasıl araba almadıklarını sorarsanız bu durumun beni çok üzdüğünü ve düşünmemeye çalıştığımı söyleyebilirim. Bunu hiç açmak istemiyorum. Yalnız ben psikolojiye çok önem veren biriyim, babamın biz kucukken ve hep arabası vardı ama annemin yoktu ve hep araç sıkıntısı çektik. Bir şekilde halledildi ama benim bu kısır döngüde olmamın ve kendime blokaj koymamın sebebinin bir bakıma bu oldugunu düşünüyorum. Yine de üzülmekten ve çözüm üretememekten kendimi alamıyorum. O yüzden size soruyorum, 2. el konusunda arkadaşlarım beni korkuttu 0 araba da alamayacağım, 32 yaşıma geldim napacağımı bilmiyorum, gelirimden hep şüphe ediyorum, kirada yaşamıyorum çok da kazanamıyorum içimde hep arabam olsa da sanayiden çıkmayacak ve yalnız bırakılacağım korkusu var. Hayatımda babam (uzakta ve bu işlerden anlamaz) hariç hiç erkek yok. Arkadaşlarımdan utanmaktan bıktım, siz olsaydınız duruma nasıl bakardınız? Duygusallıkla birlikte kendimi iyi ifade edememiş olabilirim kusura bakmayın.