- 5 Aralık 2013
- 8.080
- 7.070
- 198
- Konu Sahibi my time is now
-
- #21
Bence arama..
Kendisi sana ulasmak istese ulasir zaten.
Kendisi sana ulasmak istese ulasir zaten.
şu anda kafam ciddi anlamda çok karışık ve dışarıdan bir bakış açısına ihtiyacım var bu yüzden ilk defa geldim ve açıyorum size derdimi. hepinizin o kıymetli düşüncelerinize yorumlarınıza ihtiyacım var...
ben babasız büyüdüm. annem ve babam ben daha 1 aylıkkken ayrılmışlar. sonrasındada babamı sadece resimlerde gördüm..ne maddi ne manevi hiç bir şekilde yoktu yani. ne nafakasını yatırıyor nede bigünden bigüne arıyordu...aslında babam vardı ama aslındada yoktu... ve sadece 10dklık mesafede yaşıyordu...
liseye giderken numarasını buldum 15 yaşımda ona ulaştım 2 3 kez görüştük 10 sene olduğu için tam hatırlamıyorum ama nedense birden konuşma kesildi ne ben aradım nede o aradı...
büyüdüm evlendim düğün kartıma bile annesi babası yazdıramadım sadece annesi ve anneannesi yazdırabildim. onun adını koyamadım o karta tanımıyordumki ne baba ne babanne ne dede ne amca ne hala ne de kuzen.. baba tarafım kalabalık olmasına rağmen(annemler anlatmıştı düğün fotoğrflarında)
tanımıyordum hiç birini. düğündede o taraftan hiç kimse olmayacaklardı sonuçta bilmiyorlrdı evlendiğimi..
evliyken 21 yaşındayken yine aradım 3 gün üst üste görüştük sonra yok tık yok... gram aramadı..
23 yaşındayım şimdi. beni sadece bir kere aradı oda babalar gününde..arıcam etcem görüşcez biton saydı aradan aylar geçti ve bir daha hiç aramadı.
23 senedir bana 1 lira parası bile geçmedi... ne birgünden birgüne para istedim nede yardım. sadece konuşmak istedim..
dün yine aklıma düştü aradım telefonu açtı şarjım bitmek üzere birazdan arıcam dedi telefonu kapattı. dün bitti bugun koskoca gün bitti aradım aradım ulaşılmıyo kapalı telefonu. geride dönüp aramadı..
kaç yaşına geldi hala ufak bir çocuk gibi yüreğim. nedense hiç eksikliği gitmiyor....
böyle birine değermi bilmiyorum arasammı bi daha aramasammı siz olsaydınız ne yapardınız???
sanırım sağlıklı düşünemiyorum şuan. karar veremiyorum
bir yanım diyo salla zaten varmıki hepi topu 3 5 gün gördün koca hayatında
bi yanımda diyo ki benimde bir babam olsun bu boşluk dolsun...artık kimse laf edemesin bana kimse acımasın babam yok diye küçümsemesin yerlere vurmasın...
kayınvalide tarafım boyna laf sokmakta. fakir bir ailenin kızıydım hç bir zamanda gocunmadım. yükseklerde gözüm hiç olmadı. kaynanamın 20 senelik koltuklarında oturdum birgünden birgüne ağzımı açmadım demedim yeni isterim diye. yenidede aynı mutluluğu yaşıcaktım eskidede.. ama ailem bişey yapamadı hep kaynanamlar yaptı diye herşeyi çok laf sokuyorlar. dayanamıyorum artık. babam yok diye annemler fakir diye bir ton laf yaptılar. ufacık bişeyde nerden geldiğin belli gibi laflar söylüyorlar...
4 senelik gelinleriyim beni kabullenemiyorlar..
kendileri zengin değil orta halliler desemki zenginlerde laf söylüyorlar amenna ama o da yok..
desemki okumuşlar etmişler yüksekteler seviye olarak ondan seviye farkı yapmaya çalışıyorlar ama okulun o sunu görmemişler.. ben sülalelerindeki tek üniversite okumuş insanım ve ben birgünden birgüne bu tür bir ayrım yapmadım..
bütün bu sorunlar varken hep aklıma babam geliyo.. sanki o olunca hayatımda bidhaa laf yapamıcak bidaha hor göremicekler beni ... sanki o hayatımda olunca hissetmiycem böyle küçük bir kız çocuğu gibi..
oooffffooofff bilmiyorummmm
sizce ne yapmalıyım kızlar karar veremiyorummmm arasammı aramasammı babamı ???
Kimse babası yok diye küçümsenemez.Nice yetimler var.Üniversite mezunusun.Umarım çalışıyorsundur.Kimseye muhtaç değilsin,kimsenin bilmem kaç senelik koltuklarında oturmak zorunda değilsin.Kendini korumak ve laf söyletmemek için de bir babaya ihtiyacın yok.şu anda kafam ciddi anlamda çok karışık ve dışarıdan bir bakış açısına ihtiyacım var bu yüzden ilk defa geldim ve açıyorum size derdimi. hepinizin o kıymetli düşüncelerinize yorumlarınıza ihtiyacım var...
ben babasız büyüdüm. annem ve babam ben daha 1 aylıkkken ayrılmışlar. sonrasındada babamı sadece resimlerde gördüm..ne maddi ne manevi hiç bir şekilde yoktu yani. ne nafakasını yatırıyor nede bigünden bigüne arıyordu...aslında babam vardı ama aslındada yoktu... ve sadece 10dklık mesafede yaşıyordu...
liseye giderken numarasını buldum 15 yaşımda ona ulaştım 2 3 kez görüştük 10 sene olduğu için tam hatırlamıyorum ama nedense birden konuşma kesildi ne ben aradım nede o aradı...
büyüdüm evlendim düğün kartıma bile annesi babası yazdıramadım sadece annesi ve anneannesi yazdırabildim. onun adını koyamadım o karta tanımıyordumki ne baba ne babanne ne dede ne amca ne hala ne de kuzen.. baba tarafım kalabalık olmasına rağmen(annemler anlatmıştı düğün fotoğrflarında)
tanımıyordum hiç birini. düğündede o taraftan hiç kimse olmayacaklardı sonuçta bilmiyorlrdı evlendiğimi..
evliyken 21 yaşındayken yine aradım 3 gün üst üste görüştük sonra yok tık yok... gram aramadı..
23 yaşındayım şimdi. beni sadece bir kere aradı oda babalar gününde..arıcam etcem görüşcez biton saydı aradan aylar geçti ve bir daha hiç aramadı.
23 senedir bana 1 lira parası bile geçmedi... ne birgünden birgüne para istedim nede yardım. sadece konuşmak istedim..
dün yine aklıma düştü aradım telefonu açtı şarjım bitmek üzere birazdan arıcam dedi telefonu kapattı. dün bitti bugun koskoca gün bitti aradım aradım ulaşılmıyo kapalı telefonu. geride dönüp aramadı..
kaç yaşına geldi hala ufak bir çocuk gibi yüreğim. nedense hiç eksikliği gitmiyor....
böyle birine değermi bilmiyorum arasammı bi daha aramasammı siz olsaydınız ne yapardınız???
sanırım sağlıklı düşünemiyorum şuan. karar veremiyorum
bir yanım diyo salla zaten varmıki hepi topu 3 5 gün gördün koca hayatında
bi yanımda diyo ki benimde bir babam olsun bu boşluk dolsun...artık kimse laf edemesin bana kimse acımasın babam yok diye küçümsemesin yerlere vurmasın...
kayınvalide tarafım boyna laf sokmakta. fakir bir ailenin kızıydım hç bir zamanda gocunmadım. yükseklerde gözüm hiç olmadı. kaynanamın 20 senelik koltuklarında oturdum birgünden birgüne ağzımı açmadım demedim yeni isterim diye. yenidede aynı mutluluğu yaşıcaktım eskidede.. ama ailem bişey yapamadı hep kaynanamlar yaptı diye herşeyi çok laf sokuyorlar. dayanamıyorum artık. babam yok diye annemler fakir diye bir ton laf yaptılar. ufacık bişeyde nerden geldiğin belli gibi laflar söylüyorlar...
4 senelik gelinleriyim beni kabullenemiyorlar..
kendileri zengin değil orta halliler desemki zenginlerde laf söylüyorlar amenna ama o da yok..
desemki okumuşlar etmişler yüksekteler seviye olarak ondan seviye farkı yapmaya çalışıyorlar ama okulun o sunu görmemişler.. ben sülalelerindeki tek üniversite okumuş insanım ve ben birgünden birgüne bu tür bir ayrım yapmadım..
bütün bu sorunlar varken hep aklıma babam geliyo.. sanki o olunca hayatımda bidhaa laf yapamıcak bidaha hor göremicekler beni ... sanki o hayatımda olunca hissetmiycem böyle küçük bir kız çocuğu gibi..
oooffffooofff bilmiyorummmm
sizce ne yapmalıyım kızlar karar veremiyorummmm arasammı aramasammı babamı ???
Offf offf işte en korktuğum şey. Benim oğlumda 2 yaşına girecek. Oğlumu, dedesi babayı azarlamazsa, baba görmek istemiyor. Hadi anlaşamıyorsun, hatta boşandığın kişi dünyanın en kötü insanı ama o çocugun günahı neşu anda kafam ciddi anlamda çok karışık ve dışarıdan bir bakış açısına ihtiyacım var bu yüzden ilk defa geldim ve açıyorum size derdimi. hepinizin o kıymetli düşüncelerinize yorumlarınıza ihtiyacım var...
ben babasız büyüdüm. annem ve babam ben daha 1 aylıkkken ayrılmışlar. sonrasındada babamı sadece resimlerde gördüm..ne maddi ne manevi hiç bir şekilde yoktu yani. ne nafakasını yatırıyor nede bigünden bigüne arıyordu...aslında babam vardı ama aslındada yoktu... ve sadece 10dklık mesafede yaşıyordu...
liseye giderken numarasını buldum 15 yaşımda ona ulaştım 2 3 kez görüştük 10 sene olduğu için tam hatırlamıyorum ama nedense birden konuşma kesildi ne ben aradım nede o aradı...
büyüdüm evlendim düğün kartıma bile annesi babası yazdıramadım sadece annesi ve anneannesi yazdırabildim. onun adını koyamadım o karta tanımıyordumki ne baba ne babanne ne dede ne amca ne hala ne de kuzen.. baba tarafım kalabalık olmasına rağmen(annemler anlatmıştı düğün fotoğrflarında)
tanımıyordum hiç birini. düğündede o taraftan hiç kimse olmayacaklardı sonuçta bilmiyorlrdı evlendiğimi..
evliyken 21 yaşındayken yine aradım 3 gün üst üste görüştük sonra yok tık yok... gram aramadı..
23 yaşındayım şimdi. beni sadece bir kere aradı oda babalar gününde..arıcam etcem görüşcez biton saydı aradan aylar geçti ve bir daha hiç aramadı.
23 senedir bana 1 lira parası bile geçmedi... ne birgünden birgüne para istedim nede yardım. sadece konuşmak istedim..
dün yine aklıma düştü aradım telefonu açtı şarjım bitmek üzere birazdan arıcam dedi telefonu kapattı. dün bitti bugun koskoca gün bitti aradım aradım ulaşılmıyo kapalı telefonu. geride dönüp aramadı..
kaç yaşına geldi hala ufak bir çocuk gibi yüreğim. nedense hiç eksikliği gitmiyor....
böyle birine değermi bilmiyorum arasammı bi daha aramasammı siz olsaydınız ne yapardınız???
sanırım sağlıklı düşünemiyorum şuan. karar veremiyorum
bir yanım diyo salla zaten varmıki hepi topu 3 5 gün gördün koca hayatında
bi yanımda diyo ki benimde bir babam olsun bu boşluk dolsun...artık kimse laf edemesin bana kimse acımasın babam yok diye küçümsemesin yerlere vurmasın...
kayınvalide tarafım boyna laf sokmakta. fakir bir ailenin kızıydım hç bir zamanda gocunmadım. yükseklerde gözüm hiç olmadı. kaynanamın 20 senelik koltuklarında oturdum birgünden birgüne ağzımı açmadım demedim yeni isterim diye. yenidede aynı mutluluğu yaşıcaktım eskidede.. ama ailem bişey yapamadı hep kaynanamlar yaptı diye herşeyi çok laf sokuyorlar. dayanamıyorum artık. babam yok diye annemler fakir diye bir ton laf yaptılar. ufacık bişeyde nerden geldiğin belli gibi laflar söylüyorlar...
4 senelik gelinleriyim beni kabullenemiyorlar..
kendileri zengin değil orta halliler desemki zenginlerde laf söylüyorlar amenna ama o da yok..
desemki okumuşlar etmişler yüksekteler seviye olarak ondan seviye farkı yapmaya çalışıyorlar ama okulun o sunu görmemişler.. ben sülalelerindeki tek üniversite okumuş insanım ve ben birgünden birgüne bu tür bir ayrım yapmadım..
bütün bu sorunlar varken hep aklıma babam geliyo.. sanki o olunca hayatımda bidhaa laf yapamıcak bidaha hor göremicekler beni ... sanki o hayatımda olunca hissetmiycem böyle küçük bir kız çocuğu gibi..
oooffffooofff bilmiyorummmm
sizce ne yapmalıyım kızlar karar veremiyorummmm arasammı aramasammı babamı ???
Boyle konulari okudukca ne kadar bos seylere uzuldugumu ne kadar az sukrettigimi dusunuyorum. Allah yardimciniz olsun.şu anda kafam ciddi anlamda çok karışık ve dışarıdan bir bakış açısına ihtiyacım var bu yüzden ilk defa geldim ve açıyorum size derdimi. hepinizin o kıymetli düşüncelerinize yorumlarınıza ihtiyacım var...
ben babasız büyüdüm. annem ve babam ben daha 1 aylıkkken ayrılmışlar. sonrasındada babamı sadece resimlerde gördüm..ne maddi ne manevi hiç bir şekilde yoktu yani. ne nafakasını yatırıyor nede bigünden bigüne arıyordu...aslında babam vardı ama aslındada yoktu... ve sadece 10dklık mesafede yaşıyordu...
liseye giderken numarasını buldum 15 yaşımda ona ulaştım 2 3 kez görüştük 10 sene olduğu için tam hatırlamıyorum ama nedense birden konuşma kesildi ne ben aradım nede o aradı...
büyüdüm evlendim düğün kartıma bile annesi babası yazdıramadım sadece annesi ve anneannesi yazdırabildim. onun adını koyamadım o karta tanımıyordumki ne baba ne babanne ne dede ne amca ne hala ne de kuzen.. baba tarafım kalabalık olmasına rağmen(annemler anlatmıştı düğün fotoğrflarında)
tanımıyordum hiç birini. düğündede o taraftan hiç kimse olmayacaklardı sonuçta bilmiyorlrdı evlendiğimi..
evliyken 21 yaşındayken yine aradım 3 gün üst üste görüştük sonra yok tık yok... gram aramadı..
23 yaşındayım şimdi. beni sadece bir kere aradı oda babalar gününde..arıcam etcem görüşcez biton saydı aradan aylar geçti ve bir daha hiç aramadı.
23 senedir bana 1 lira parası bile geçmedi... ne birgünden birgüne para istedim nede yardım. sadece konuşmak istedim..
dün yine aklıma düştü aradım telefonu açtı şarjım bitmek üzere birazdan arıcam dedi telefonu kapattı. dün bitti bugun koskoca gün bitti aradım aradım ulaşılmıyo kapalı telefonu. geride dönüp aramadı..
kaç yaşına geldi hala ufak bir çocuk gibi yüreğim. nedense hiç eksikliği gitmiyor....
böyle birine değermi bilmiyorum arasammı bi daha aramasammı siz olsaydınız ne yapardınız???
sanırım sağlıklı düşünemiyorum şuan. karar veremiyorum
bir yanım diyo salla zaten varmıki hepi topu 3 5 gün gördün koca hayatında
bi yanımda diyo ki benimde bir babam olsun bu boşluk dolsun...artık kimse laf edemesin bana kimse acımasın babam yok diye küçümsemesin yerlere vurmasın...
kayınvalide tarafım boyna laf sokmakta. fakir bir ailenin kızıydım hç bir zamanda gocunmadım. yükseklerde gözüm hiç olmadı. kaynanamın 20 senelik koltuklarında oturdum birgünden birgüne ağzımı açmadım demedim yeni isterim diye. yenidede aynı mutluluğu yaşıcaktım eskidede.. ama ailem bişey yapamadı hep kaynanamlar yaptı diye herşeyi çok laf sokuyorlar. dayanamıyorum artık. babam yok diye annemler fakir diye bir ton laf yaptılar. ufacık bişeyde nerden geldiğin belli gibi laflar söylüyorlar...
4 senelik gelinleriyim beni kabullenemiyorlar..
kendileri zengin değil orta halliler desemki zenginlerde laf söylüyorlar amenna ama o da yok..
desemki okumuşlar etmişler yüksekteler seviye olarak ondan seviye farkı yapmaya çalışıyorlar ama okulun o sunu görmemişler.. ben sülalelerindeki tek üniversite okumuş insanım ve ben birgünden birgüne bu tür bir ayrım yapmadım..
bütün bu sorunlar varken hep aklıma babam geliyo.. sanki o olunca hayatımda bidhaa laf yapamıcak bidaha hor göremicekler beni ... sanki o hayatımda olunca hissetmiycem böyle küçük bir kız çocuğu gibi..
oooffffooofff bilmiyorummmm
sizce ne yapmalıyım kızlar karar veremiyorummmm arasammı aramasammı babamı ???
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?