Arkadaşlıkların kaderinde bu var sanırım. Çift olarak iyi geçinen anlaşanlar görüşüyor kalanlar yarı yolda kalıyor. Bir nevi sınav. Sizin arkadaşlığınız da geçememiş bu sınavı. Bence ısrarcı olmanın bir anlamı yok.
Benim lise Üniversite ve yurdu beraber geçirdiğim bir arkadaşım vardı. Ne yediğimiz içtiğiöiz ayrı giderdi ne bir saniye ayrı kalırdık. O kadar severdim ki tüm falanlarını görmezdim, belki o da benimkileri görmezdi. Ben ondan dört yıl önce evlendim, beni o kadar yalnız bıraktı ki anlatamam. Doğumuma bile gelmedi. Çok kırdı çol üzdü. Biz liseyi beraber okuduk, vaşka şehiri yazdık beraber okuyalım dedik, aynı yurtta kaldık o kadar zor zamanlarında yanında oldum ki... iyi günde kötü günde dedik durduk yere mesafe sontu evlendiğimde.
Şimdi o da evlendi. Ben yine kırgın olsam da gittim. Şimdi herhalde bana yaşattığını bekar arkadaşlarından gördü herhalde anladı, sürekli arar oldu



Bu vir süreç yani takmamak da en güzeli.