Vereceği biraz süt için eşine soran,sormak zorunda olan bir insana istemaizce benimde saygım olmaz. Otoriter olur misal babam gibi, ama en ufackk yapacağı şeyi peşinen esine söylemesi, orada bir tolerans alanı bırakmaması çok tuhaf.
Bende şahsen kuaföre yanlız gitmek isterim, çünkü çocuklu biri kendini bana gore ayarlayacakz gelip orda beni bekleyecek filan. Ama ben sizi anladım, siz arkadaşsız kalmak istemeyip yanınıza yoldaş aradiniz. İlk evlendiğimde kuaföre gitmek olmasada iki olayda arkadaşımla gittim, ama asla yol yordam bilmedigimden değil, niyeyse arkadaş yanımda istedim diye. Simdi düşünüyorum da baya baya gereksizmis hayatta yapmazdim.
Yorumlarınızda gününü size anlatan, şunu yaptım bunu ettim diye sohbet eden birinden bahsediyorsunuz, sizde doğal olarak dürüstlük bekliyorsunuz.
Size "bugün işim var, bir yere davetliyim canim gelemicem maalesef" dese ortada problem kalmayacak, sizde size herseyini anlatan birinin, sizden gezmeye gidecegini gizlemesini, sizi paçasina yapışan insan durumuna düşürdüğünden mutsuzsunz.
Ben olsam çok bozulurdum.
Bana herseyi anlaticak beni günlük gibi tutacak ama beni yapışkan insan gibide görecek. O zaman anlatma kardesim demi ama. Burada bazilari dalga gecmis rabia anamisiniz diye.konu bu degil zaten, konu siz istemsizce acaba negatif enerjimi yolladım onlara zarar mi verdim, bir kac kere denk geldi ben kirildim diye mi oldu gibi soru soruyorsunuz aslında.
Çevremde bir kac kişinin benzeri durum basina geldi, benimde. Kendimi berbat hissetmiştim ve suçlamıştim. Buna benimde cevabım yok açıkçası.
Ben bundan sonra mesafeli olurdum, o msj atip gününü anlattikca online olmazdim, sonra msji okuyup ":) şimdi okuyabildim, iyi yapmissin vallah" gibi bir yorum birakirdim(misal gününü anlatti ay simdi oturdum kahve icecektim gibi laflarina karşı). Beklentiye girmezdim. Eşler arkadaş olunca, insanda komşusu ile arkadaş olduğunu düsününce yediği ilk darbede çok üzüyor, ben sizi anliyorum:) hayatta inanin daha insallah coooook insanla karşılaşacaksınız. Ben bir dönem arkadaşsız kalmış ve neredeyse depresyona girmistim çünkü ben arkadaşlarıma değer veren birisiyDİM.
Şimdi daha güzel insanlar var çevremde, fakat ben temkinliyim. Beni hayal kırıklığına uğratabileceklerini, üzebileceklerini biliyorum ve yanilma payi bırakıyorum. Zaten çocuk oluncada insanlarla sahaen uğraşasim kalmiyor.
Misal geçen yakin arkadasim dediki ne zamandir sen gelince ne bir kek börek bir salata yapmadim vallah ne kadar tembelim dedi..bende ben yeme beklentisi ile ugramadim sana, sohbet yeter bak kahvede var duymim bir daha ben öyle birimiyim dedim. Çocuklu biri denk getirememistir pandemiden dolayi ods mutfaktan bunalmistir filan, hos bir tane olgun çocuğu var çalışmıyor okumuyor kendi degimi ile rahat evde yani... Ama bunu demesinden önce ve sonra bakiyorum diger gelen arkadaslarina neler neler hazirliyor. Kendi agzi ile dedi x gelince bisey yapasim geliyor, o bu pastayi cok seviyor. Ben onada gidince yapıp götürüyorum dedi resmen:) ben eski ben olsam, beni daha az sevdiğini düşünürdüm. Takar üzülürdüm. Belki daha az seviyordur. Ama pandemiden dolayi aylarca ben görüşmemistim, herkese yapıyor beni kirk yilda bir görüyor aynı özeni neden göstermiyor diye belki sorardim kendime(konu yeme asla degil). Umrumda değil, bende ona göre mesafemi ayarlarim olur biter. İnsanlar cok ulaşabildigi insanı nasil olsa alinmaz etmez diye cepte görüyor galiba
