Arkadasımla görüsmeme konusunda haklı mıyım?

Haklısın kesinlikle.
Bırak en yakın arkadaşımı uzaktan bile tanısam böyle bir şeyde geçmiş olsun derim hemen hal hatır sorarım.
Bu çok çirkin bir hareket.
Böyle arkadaslık olmaz
 
Bir çok yorumun aksine o dönem sorunlarım vardı dediği için belki deprasyon belki başka bir dert bilemiyorum konuşup sorsaydınız keşke o zaman

Ben onun sorunlarini hep dinledim, zaten hep dinleyici taraf oldugum icin basima bunlar geldi. Inanin elle tutulur bir derdi de yoktu. Aile icinde kizkardesi ile anlasmazligi vardi. Annesi evlenmedigi icin baskiliyordu. Bu tur sorunlar. Ben kendi dertlerimin icinde onu cok dinledim ama malesef ki kendi derdimi anlatmaya firsat birakmiyordu. Daha once de dedigim gibi dert yaristirmiyorum ama onunkiler en azindan basa cikilabilir sorunlardi.
 
Haklısın kesinlikle.
Bırak en yakın arkadaşımı uzaktan bile tanısam böyle bir şeyde geçmiş olsun derim hemen hal hatır sorarım.
Bu çok çirkin bir hareket.
Böyle arkadaslık olmaz

Tesekkur ediyorum, aynen yedi kat yabanci dediklerim bile hal hatir sorunca dang etti kafama. Simdi daha onceden bitirmedigime ve aptalligima yaniyorum.
 
Arkadaslari psikolog yerine koymak bana doğru gelmiyor ya. Yani ufak tefek hayatindan bahsedersin, gundelik sorunlar olur paylasirsin ama nebileyim yani artik birbirlerine sirf dert anlatmaya bir araya gelen arkadasliklar çok.
Herkesin derdi kendine buyuk gelir sonuçta.
 
Bahsi gecen arkadasimla universite yillarindan beri suregelen bir arkadasligimiz vardi. Asagi yukari 13 yildir taniyoruz birbirimizi. Cok yakin arkadastik, dosttuk. Bu dostluk daha cok benim ozverimle, cabalarimla ayakta kaliyordu desem daha dogru olur. Hep ben arar sorardim, yardimina hep ben once kosardim. Universiteyi bitirdikten sonra iletisimimiz daha da bozuldu ki beklenebilir birseydi. O bostaydi ben calisiyordum, yogundum. Yine de ben mesaj atardim, arardim acmazdi. O ara cok sikintilar cektim, erkek kardesimi genc yasta kaybettim, aile ici problemler, anne babamin bosanmasi, annemin kalp krizi gecirmesi. Ne zaman konussak hep kendi dertleri benimkinden cokmus gibi lafa baslardi. Derdi aile ici kavgalardan ibaretti. Derdini kucumsedigimden degil ama tam tersi sanki o benim sıkıntılarımı onemsemiyor gibiydi. Yine de iletisimi koparmadim. Annem gecen yil yaz aylarinin basinda cok ciddi bir beyin ameliyati gecirdi. Masadan kalkmama ihtimali vardi. Ameliyattan haftalar once uzun uzun konustuk. Ameliyatin gunune, saatine varana kadar herseyi biliyordu. Ameliyat oldu, sonrasinda cok sikinti cektik, hastaneden taburcu olma suresi 1 ayi buldu. Annemin taburcu olmasindan 1.5, 2 ay sonra kadar mesaj yolladi nasilsin diye. Ben de bunu bana ciddi simdi mi soruyorsun, kac aydir nerdeydin diye sorunca sadece senin dertlerin yok ya benimde kendime gore sorunlarim vardi dedi. Bu cevabi beni gercekten yaraladi. Kalakaldim. Hic cevap vermedim, birkac kez mesaj yolladi sakinlesince goruselim diye. Baska bir arkadasi araya soktu gorusmek istemiyorum dedim. Inanin onun annesi boyle bir durumda olsaydi hastaneye kadar gelir yaninda olurdum ve hergun arardim. Onca yillik dostlugumuzun hatirina bunu ondan beklerdim. O benim bu surecte birak yanima gelmeyi aramadi bile.

Gecen baska bir arkadasimla gorustum. Yakinda evleniyormus hala mi kizginsin dedi. Evet dedim. Oyle aklima taktigimda yok, zaten iletisimimiz cok zayiflamisti ama hatali miyim, fevri mi davrandim diye bazen aklimdan geciyor. Sizce yanlis mi dusunuyorum? Siz olsaydiniz nasil davranirdiniz?
Sizin gibi davranırdım
Belki nasılsın mesajına bile cevap vermezdim. Sizinle sorun yarıştırır gibi bir hali var.
Çeşitli sebeplerle benim de buna benzer bir dostluğum bitti.
Önemseyen seven insan arada sırada da olsa vakit ayırır, istemeyene güle güle demek lazım. Hayat kısa kafaya takmaya hiiiiççç gerek yok ☺️🌸
 
Bahsi gecen arkadasimla universite yillarindan beri suregelen bir arkadasligimiz vardi. Asagi yukari 13 yildir taniyoruz birbirimizi. Cok yakin arkadastik, dosttuk. Bu dostluk daha cok benim ozverimle, cabalarimla ayakta kaliyordu desem daha dogru olur. Hep ben arar sorardim, yardimina hep ben once kosardim. Universiteyi bitirdikten sonra iletisimimiz daha da bozuldu ki beklenebilir birseydi. O bostaydi ben calisiyordum, yogundum. Yine de ben mesaj atardim, arardim acmazdi. O ara cok sikintilar cektim, erkek kardesimi genc yasta kaybettim, aile ici problemler, anne babamin bosanmasi, annemin kalp krizi gecirmesi. Ne zaman konussak hep kendi dertleri benimkinden cokmus gibi lafa baslardi. Derdi aile ici kavgalardan ibaretti. Derdini kucumsedigimden degil ama tam tersi sanki o benim sıkıntılarımı onemsemiyor gibiydi. Yine de iletisimi koparmadim. Annem gecen yil yaz aylarinin basinda cok ciddi bir beyin ameliyati gecirdi. Masadan kalkmama ihtimali vardi. Ameliyattan haftalar once uzun uzun konustuk. Ameliyatin gunune, saatine varana kadar herseyi biliyordu. Ameliyat oldu, sonrasinda cok sikinti cektik, hastaneden taburcu olma suresi 1 ayi buldu. Annemin taburcu olmasindan 1.5, 2 ay sonra kadar mesaj yolladi nasilsin diye. Ben de bunu bana ciddi simdi mi soruyorsun, kac aydir nerdeydin diye sorunca sadece senin dertlerin yok ya benimde kendime gore sorunlarim vardi dedi. Bu cevabi beni gercekten yaraladi. Kalakaldim. Hic cevap vermedim, birkac kez mesaj yolladi sakinlesince goruselim diye. Baska bir arkadasi araya soktu gorusmek istemiyorum dedim. Inanin onun annesi boyle bir durumda olsaydi hastaneye kadar gelir yaninda olurdum ve hergun arardim. Onca yillik dostlugumuzun hatirina bunu ondan beklerdim. O benim bu surecte birak yanima gelmeyi aramadi bile.

Gecen baska bir arkadasimla gorustum. Yakinda evleniyormus hala mi kizginsin dedi. Evet dedim. Oyle aklima taktigimda yok, zaten iletisimimiz cok zayiflamisti ama hatali miyim, fevri mi davrandim diye bazen aklimdan geciyor. Sizce yanlis mi dusunuyorum? Siz olsaydiniz nasil davranirdiniz?
Haklısın.
 
Çok bile dayanmışsınız. Sadece kendini düşünen bencil insanlarla arkadaş olmamak daha iyi
 
Bahsi gecen arkadasimla universite yillarindan beri suregelen bir arkadasligimiz vardi. Asagi yukari 13 yildir taniyoruz birbirimizi. Cok yakin arkadastik, dosttuk. Bu dostluk daha cok benim ozverimle, cabalarimla ayakta kaliyordu desem daha dogru olur. Hep ben arar sorardim, yardimina hep ben once kosardim. Universiteyi bitirdikten sonra iletisimimiz daha da bozuldu ki beklenebilir birseydi. O bostaydi ben calisiyordum, yogundum. Yine de ben mesaj atardim, arardim acmazdi. O ara cok sikintilar cektim, erkek kardesimi genc yasta kaybettim, aile ici problemler, anne babamin bosanmasi, annemin kalp krizi gecirmesi. Ne zaman konussak hep kendi dertleri benimkinden cokmus gibi lafa baslardi. Derdi aile ici kavgalardan ibaretti. Derdini kucumsedigimden degil ama tam tersi sanki o benim sıkıntılarımı onemsemiyor gibiydi. Yine de iletisimi koparmadim. Annem gecen yil yaz aylarinin basinda cok ciddi bir beyin ameliyati gecirdi. Masadan kalkmama ihtimali vardi. Ameliyattan haftalar once uzun uzun konustuk. Ameliyatin gunune, saatine varana kadar herseyi biliyordu. Ameliyat oldu, sonrasinda cok sikinti cektik, hastaneden taburcu olma suresi 1 ayi buldu. Annemin taburcu olmasindan 1.5, 2 ay sonra kadar mesaj yolladi nasilsin diye. Ben de bunu bana ciddi simdi mi soruyorsun, kac aydir nerdeydin diye sorunca sadece senin dertlerin yok ya benimde kendime gore sorunlarim vardi dedi. Bu cevabi beni gercekten yaraladi. Kalakaldim. Hic cevap vermedim, birkac kez mesaj yolladi sakinlesince goruselim diye. Baska bir arkadasi araya soktu gorusmek istemiyorum dedim. Inanin onun annesi boyle bir durumda olsaydi hastaneye kadar gelir yaninda olurdum ve hergun arardim. Onca yillik dostlugumuzun hatirina bunu ondan beklerdim. O benim bu surecte birak yanima gelmeyi aramadi bile.

Gecen baska bir arkadasimla gorustum. Yakinda evleniyormus hala mi kizginsin dedi. Evet dedim. Oyle aklima taktigimda yok, zaten iletisimimiz cok zayiflamisti ama hatali miyim, fevri mi davrandim diye bazen aklimdan geciyor. Sizce yanlis mi dusunuyorum? Siz olsaydiniz nasil davranirdiniz?
Haklısınız. Riskli ameliyattan daha büyük ne derdi var bir mesaj bile atamayacak kadar. Bencil birisi anladığım kadarıyla. Dostluk ilişkilerinde vermeyi bilmeyen hep alıcı olan insanlara benim hayatımda da yer yok…
 
Bahsi gecen arkadasimla universite yillarindan beri suregelen bir arkadasligimiz vardi. Asagi yukari 13 yildir taniyoruz birbirimizi. Cok yakin arkadastik, dosttuk. Bu dostluk daha cok benim ozverimle, cabalarimla ayakta kaliyordu desem daha dogru olur. Hep ben arar sorardim, yardimina hep ben once kosardim. Universiteyi bitirdikten sonra iletisimimiz daha da bozuldu ki beklenebilir birseydi. O bostaydi ben calisiyordum, yogundum. Yine de ben mesaj atardim, arardim acmazdi. O ara cok sikintilar cektim, erkek kardesimi genc yasta kaybettim, aile ici problemler, anne babamin bosanmasi, annemin kalp krizi gecirmesi. Ne zaman konussak hep kendi dertleri benimkinden cokmus gibi lafa baslardi. Derdi aile ici kavgalardan ibaretti. Derdini kucumsedigimden degil ama tam tersi sanki o benim sıkıntılarımı onemsemiyor gibiydi. Yine de iletisimi koparmadim. Annem gecen yil yaz aylarinin basinda cok ciddi bir beyin ameliyati gecirdi. Masadan kalkmama ihtimali vardi. Ameliyattan haftalar once uzun uzun konustuk. Ameliyatin gunune, saatine varana kadar herseyi biliyordu. Ameliyat oldu, sonrasinda cok sikinti cektik, hastaneden taburcu olma suresi 1 ayi buldu. Annemin taburcu olmasindan 1.5, 2 ay sonra kadar mesaj yolladi nasilsin diye. Ben de bunu bana ciddi simdi mi soruyorsun, kac aydir nerdeydin diye sorunca sadece senin dertlerin yok ya benimde kendime gore sorunlarim vardi dedi. Bu cevabi beni gercekten yaraladi. Kalakaldim. Hic cevap vermedim, birkac kez mesaj yolladi sakinlesince goruselim diye. Baska bir arkadasi araya soktu gorusmek istemiyorum dedim. Inanin onun annesi boyle bir durumda olsaydi hastaneye kadar gelir yaninda olurdum ve hergun arardim. Onca yillik dostlugumuzun hatirina bunu ondan beklerdim. O benim bu surecte birak yanima gelmeyi aramadi bile.

Gecen baska bir arkadasimla gorustum. Yakinda evleniyormus hala mi kizginsin dedi. Evet dedim. Oyle aklima taktigimda yok, zaten iletisimimiz cok zayiflamisti ama hatali miyim, fevri mi davrandim diye bazen aklimdan geciyor. Sizce yanlis mi dusunuyorum? Siz olsaydiniz nasil davranirdiniz?
Arkadaşlığınız baştan beri sizin ozverinizle ,cabanizla bu kadar sürmüş .O çok netmis aramamis sormamis siz bu kadar yoğunluğa,strese rağmen hep ilk arayan ve gayret eden olmuşsunuz neden?
Keşke bu gayretinizi hak eden birine gosterseydiniz Baştan beri olmazı oldurmak için çaba sarfetmişsiniz.
Annenize çok geçmiş olsun Size iyi bir hayat dersi olmuş.Size bir adım gelene depar atıp koşmayın ,aşkta , arkadaşlıkta işte,alman hesabı gibi yarı yarıya ne az ne çok ,ne görürsen karşıya onu göster.....
 
Ben onun sorunlarini hep dinledim, zaten hep dinleyici taraf oldugum icin basima bunlar geldi.
Aynısını ben de yaşadım. O kadar kötü bir durum ki. Her anında dinledim platonik aşk dertlerini bu dertlerini başka şeylere bağladığı dertlerini benim en kötü zamanımda uzaktan bakıp ben böyleyim dedi
Buz gibi oldum buzz daha da konuşmadım.
Lafa gelince de bencillikten nefret eden bir insandı ama en bencil kendisiydi
 
Çok çok haklısın, bende olsam senin gibi davranırdım.

Bu arada annecinize geçmiş olsun Rabbim şifa versin
 
X