- Konu Sahibi esmerguzeli06
- #61
canım bende senin gibiydim ama düzeldim biraz eskiden ablamlar falan vardı bize yakın oturuyolardı ben hep el bebek büyüdüm onların çocukları olunca ilgi azaldı sonra hırçınlaştım ki çocukken çok sakinmişim annem hep derki sonradan bu kıza bişe oldu. onlar bilmiyoki kıskançlıktan:))) aslında herşey çocuklukta yatıyor.ben onları kabullenemiyodum kardeşim değiller niye geliyolar eşyalarımı kullanıyolar... babamı kıskanıyodum seviyo diye sonra yavaş yavaş hırçınlaştım ama ozamanlar dışardakilerede öyleydim. üniversitye gittim yurtta çok sakin uyumlu oldum. sonra kendimi sorgulamaya başladım ailemi kırdığım için çok üzüldüm dışardakileri bidaha görmeyecem ama ailemden birine bişe olsa çok üzülecem dedim. ve yavaş yavaş bu huyumu törpülemeye çalıştım.sinirlendiğimde sustum sustum sonrada öyle alıştım şimdi ayda yılda senede bi evdekilere çemkiriyorum:))) onda da çok pişman oluyorum.bide 18 yaşlarımda biriyle çıkıyodum onla kavga edip hırsımı evdekilerden alıyodum sonra düşündüm o kimki dedim ben onun yüzünden ailemi kırıyorum. allaha şükür bitti onunla şimdi çok mutluyum ben biraz onada bağlıyorum.sendede geçer eminim buraya yazdığına göre bu durumdan rahatsızsın.sende de törpüleme başlamış yavaştan:)))) ailelerimiz herşeyden üstün onlar yabancı biri için kırılmayı haketmiyolar....
