kızlar yaa ben çok kötü durumdayım accayip sinirlerim tepemde benim işyerim evime yakın öğle yemeği vermiyo bende bir saat molam var eve geliyorum yemeğe ama artık gelmek istemiyorum çünki ne zaman gelsem komşularımız ve yaramaz çocukları bizde benim bir saat öğle paydosum var kafayı yicem artık sabah demiyolar akşam demiyolar akşam işten geliyorum yine aynı manzara artık bıktım çocuklarını sürekli bize bırakıyolar bugün mesela gittim karşıdaki bırakmış ben geldikten iki dakka sonra geldi aldı bu seferde on dakka demedi çat yandaki marklete gidicem diye ikisini birden bıraktı ve bu hemen hemen hergün böyle ne yedim yemekten bişi anlıyorum ne işe yetişebiliyorum suratta yapıyorum anlamıyolar bizim evde çocuk yok ben tek çocuğum 24 yaşındayım ve bu insanların çocukları hemen hergün bizde sırf çocukları olsa kendileride öle hatta bitanesi bi ara öle bi abartmıştıki akşam dokuz on da oturmaya geliyodu ya çocuklarda ne hikmetse bizden gitmek istemiyo kızıyorum dövüyorum yok nafile artıkj kafayı yicem arkadaşlar bi kaç defa ima da ettim ama ya anlamıyollar yada anlamamazlıktan geliyolar bugünde sinirden deliye döndüm resmen ev kreş gibi ya annemlede kaç defa kavga ettik bu yüzden alma bakma diyorum yüze duramıyorum diyo bide bugün o iki çocuğunu bırakan herşeyimize karışır gelir dolabımı açar bakar ne almışım yeni bişiler varmı çantalarıma bakar laf eder ay benim alıcam çanta böle değil bilmemne eve bişi alırım ona laf eder süs eşyalarını çok seviyorum biblo tarzı şeyler alıyorum neymiş efendim çocuklar bırakmıyomuş almıcakmışım fazla bende dedim oldu sizin çocuklarınız yüzünden evime bişi almıcam ölemi alma tabi kızım bak ben alıyomuyum diyo bide yüzsüz yüzsüz terbiyesizler yaa öbürü deseniz çocuk gözünün önünde yoğurdu kaşıkla halıya döküyoda bi kere demiyo çocuğum sen napıyosun ben bağırdım kızdım söylendim hala oturuyo artık kafayı yeme noktasına geldim yemin ederim binaya girerken parmak uçlarıma basarak giriyorum yeterki şu radarlara yakalanmım diye