Merhaba,benim derdim arkadaşlık ilişkilerimin çok yüzeysel olması.Ben aramadığım sürece hiçbir arkadaşım beni aramıyor.Ben aradığımda da hep aynı şeyi söylüyorlar.Aklımdaydın,arayacaktım falan.Kendimi bu süreçte daha fazla yalnız hissetmeye başladım.Ben de aranılan,özlenilen kişi olmak istiyorum.üzüntümü,sevgimi paylaşabileceğim dostlarım olsun istiyorum.Sizce dost var mı ve arkadaşlık ilişkileriniz nasıl ?İnsan hep yalnız bir varlık mi yoksa ?
Benim bazı dostlarım vardır , aylarca konuşmasak bile daha dün ayrılmışız gibi candan konuşuruz .
Belli bir yaştan sonra insan gerçekten gündelik hayatın koşuşturmasından epey yoruluyor . Ev , iş , ödev , kontrol , Veli görüşmeleri derken inanın bazen çenem birbirine yapışıyor . Benim neredeyse tüm arkadaşlarım da öğretmen , e onlar da benim gibi diyorum .
Ama iki yıl önce çok ciddi bir kaza geçirdik , kaldığımız hastane sorumlusu “hocam artık gelen misafirlerinizi kantinde ağırlayın lütfen “dediler . Çünkü hastane koridoru tıklım tıklım dolu oluyorsu. Okulumuzda bize çay yapan abla Bile 3 kere geldi . Biz hala peçete almadık eve , kolonya almadık çünkü çuvallar dolusu birikmişti. Eve gelmeden önce çok daha yakın olan arkadaşlarım yatak odası hariç her yeri temizlemişler , dolaba yemek pişirip koymuşlar .
Bence arkadaşlık ilişkileri ne beklediğine bağlı . Ben pandemisen önce saat 16.30 gibi eve girerdim , ev topla yemek yap , çocuklara atıştırmalık hazırla , ödev yaptır , kontrol et , oyun oyna , yemek bulaşık vs derken gece yarısına kadar yoğundum . E o saatten sonrada kimseyle konuşamazsın .
Bir de eğer iş yeri yoğun gürültülü , yoğun tempolu bir ortamsa insan kafasını dinlemeye ihtiyaç duyuyor bence . Sürekli aramak sormak lisede kaldı sanki .
Ayrıca kardeş kardeşi kıskanır , o yüzden bir yabancıdan sizi gönülden tebrik etmesini beklemeyin .
Biz yazlık alınca annem ne kadar da dünya malına tapıyorsun sen demişti .
Kendi kendine zaman geçirmeyi öğrenmek en güzeli .