- 9 Mayıs 2018
- 1.556
- 4.151
- 83
Dikkat! Uzun konu.
Merhaba değerli KK üyeleri, bir süredir içime dert olan fakat çevremdekilerle paylaşmayı tercih etmediğim bir sıkıntım var.
Objektif yorumlar almak ve sizlerle dertleşmek istiyorum.
Konu çok değer verdiğim bir arkadaşımla ilgili. uzun süre devam eden dostluğumuz sırasında yaşadıklarımızın, paylaştıklarımızın bizi çok güçlendirdiğine, hiçbir seyin bizim dostluğumuza zarar veremeyeceğine, birbirimize nazımızın geçebileceğine ve herseyi konuşabileceğimize inanırdım.
Ancak öyle olmadı. 2 kopukluk yaşadık.
(Çok uzatmak ve ayrıntılarda boğulmak istemiyorum ama affedin derdimi ifade edebilmek için biraz detay vermem gerekiyor.)
Herkes kendine göre haklıdır tabi ben de hala haklı olduğumu düşünüyorum neyse bunun önemi yok artık.
Özetle en çok desteğe ihtiyacım olan zamanda iletişimimiz bıçak gibi kesildi. Verilen emeklere üzüldüm ve ben adım attım yanlış anlaşılma olmuş ve doğrudan bana aslını sormak yerine konuyu başkalarıyla konuşmayı tercih etmiş neyse çok üstünde durmadım tekrar konuşmaya başladık ama sanırım güvenim de sarsılmıştı. Zaman içinde baktım ki gerektiğinde benim kadar fedakarlık etmiyor, eskisi gibi dertleşiyoruz ama eğlenmek, gezip tozmak için başka arkadaşlarıyla vakit geçiriyor, ben dert dinleme, teselli verme, pohpohlama, tavsiye verme ve işlerinde yardım etme rolündeyim. Sonra tüm bunların kafama dank ettiği bir olay yaşadık ve ben kendimi artık kullandırtmamaya karar verdim. Yani benden beklediği fedakarlıkları yapmamaya başladım, önceliklerimi değistirdim. Böylece ikinci kopukluk başladı. Ama bu sefer kimse adım atmıyor. Arkadaşım ne oldu derdin mi var sorun nedir diye bana sormak yerine ortak başka bir arkadaştan duyuyorum ona soğuk davrandığımı. Halbuki bana sorsa neden soğuk davrandığımı, anlatıcam derdimi ve problem çözümlenecek...bu sefer inat ettim tekrar ben adım atan taraf olmak istemedim çünkü halinden memnun olduğunu düşündüm güvenim de tamamen bitti.
Ya pardon çok uzattım, Çok şükür asıl sorunuma gelebiliyorum. keşke kavga etseydik bağırıp çağırsaydık da bitecekse öyle bitseydi, mevcut durumda o kadar havada kaldı ki ortada bisey yok ve herseyi paylaştığınız biriyle bir anda konuşmaz oluyorsunuz. Aynı ortama giriyoruz yok sayıyoruz birbirimizi. Malum bir de hergün kötü haberlerle başlıyoruz güne, ölümlü dünya, böyle gereksiz küslük yüklenmek istemiyorum. Düşünüyorum gurur yapmakla hata mı ediyorum ilerde pişman olur muyum? Yoksa böyle kalsın mı? Ya da direkt yüzleşip tamamen içimi döküp mü noktalayayım ki bu da kolay değil.
Merhaba değerli KK üyeleri, bir süredir içime dert olan fakat çevremdekilerle paylaşmayı tercih etmediğim bir sıkıntım var.
Objektif yorumlar almak ve sizlerle dertleşmek istiyorum.
Konu çok değer verdiğim bir arkadaşımla ilgili. uzun süre devam eden dostluğumuz sırasında yaşadıklarımızın, paylaştıklarımızın bizi çok güçlendirdiğine, hiçbir seyin bizim dostluğumuza zarar veremeyeceğine, birbirimize nazımızın geçebileceğine ve herseyi konuşabileceğimize inanırdım.
Ancak öyle olmadı. 2 kopukluk yaşadık.
(Çok uzatmak ve ayrıntılarda boğulmak istemiyorum ama affedin derdimi ifade edebilmek için biraz detay vermem gerekiyor.)
Herkes kendine göre haklıdır tabi ben de hala haklı olduğumu düşünüyorum neyse bunun önemi yok artık.
Özetle en çok desteğe ihtiyacım olan zamanda iletişimimiz bıçak gibi kesildi. Verilen emeklere üzüldüm ve ben adım attım yanlış anlaşılma olmuş ve doğrudan bana aslını sormak yerine konuyu başkalarıyla konuşmayı tercih etmiş neyse çok üstünde durmadım tekrar konuşmaya başladık ama sanırım güvenim de sarsılmıştı. Zaman içinde baktım ki gerektiğinde benim kadar fedakarlık etmiyor, eskisi gibi dertleşiyoruz ama eğlenmek, gezip tozmak için başka arkadaşlarıyla vakit geçiriyor, ben dert dinleme, teselli verme, pohpohlama, tavsiye verme ve işlerinde yardım etme rolündeyim. Sonra tüm bunların kafama dank ettiği bir olay yaşadık ve ben kendimi artık kullandırtmamaya karar verdim. Yani benden beklediği fedakarlıkları yapmamaya başladım, önceliklerimi değistirdim. Böylece ikinci kopukluk başladı. Ama bu sefer kimse adım atmıyor. Arkadaşım ne oldu derdin mi var sorun nedir diye bana sormak yerine ortak başka bir arkadaştan duyuyorum ona soğuk davrandığımı. Halbuki bana sorsa neden soğuk davrandığımı, anlatıcam derdimi ve problem çözümlenecek...bu sefer inat ettim tekrar ben adım atan taraf olmak istemedim çünkü halinden memnun olduğunu düşündüm güvenim de tamamen bitti.
Ya pardon çok uzattım, Çok şükür asıl sorunuma gelebiliyorum. keşke kavga etseydik bağırıp çağırsaydık da bitecekse öyle bitseydi, mevcut durumda o kadar havada kaldı ki ortada bisey yok ve herseyi paylaştığınız biriyle bir anda konuşmaz oluyorsunuz. Aynı ortama giriyoruz yok sayıyoruz birbirimizi. Malum bir de hergün kötü haberlerle başlıyoruz güne, ölümlü dünya, böyle gereksiz küslük yüklenmek istemiyorum. Düşünüyorum gurur yapmakla hata mı ediyorum ilerde pişman olur muyum? Yoksa böyle kalsın mı? Ya da direkt yüzleşip tamamen içimi döküp mü noktalayayım ki bu da kolay değil.
