5 aylık evliyim. Evlilik nedeniyle şehir değiştirdim. Arkadaşlarımı ailemi herşeyimi İstanbulda bırakıp Bursaya geldim. Hamile olduğum için çalışamıyorum ve başka katılabileceğim sosyal bir ortam da olmadığı için hemen hemen 5 aydır kimseyle tanışmadım. Burada oturup konuşabileceğim gezebileceğim tek bir arkadaşım bile yok. Oturduğumuz yerde köy denebilecek kadar sessiz merkeze uzak bir yer. Artık yalnızlıktan o kadar bunaldım ki eşime sürekli arkadaş edinelim, neden arkadaşımız yok gibi şeyler söylemeye başladım. O burada yaşadığı için buranın yalnızlığına alışkın ve benim bu şikayetim ona çok saçma geliyor. Artık benim bu şikayetimden sıkıldığını söylüyor. Artık ona bu derdimi de anlatamıycam yalnızlık sıkıntısını içimden de atamıycam. Ne önerirsiniz?
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Arkadaşsızlıktan psikolojim bozuldu...
- Konu Sahibi bebek
- Başlangıç Tarihi
- 27 Aralık 2011
- 63.357
- 61.089
- 898
eşin bu sıkıntını saçma buluyorsa söyleyecek pek çok söz yok aslında.
laftan anlamayana yoktur başka lisan.
ama kendını internete alıstırıabılırsın, sohbet edersın güvendiğin sitelerde.oyunlar oynarsın, facen varsa arkadaslarını eklersın, filmler izlersin.
bu şeklide zaman geçer.zaten bebişin olunca bunları düşünmeye vaktin kalmayacaktır.
kısacası bir şekilde kendını oyalarsın.
Son düzenleme:
Maddi sıkıntı yüzünden evde nette yok bir aydır. Bir iki ay daha bağlatmayı düşünmüyor. Şimdi komşudan giriyorum.
Aynen dediğin olayı yaşadım.Farklı bir şehirde,sessiz bir köydeyim.Kimse yok.Başta benimde eşim kızardı ama sonra oda anladı yalnızlığımı...Ben sürekli nette vakit geçirmeye çalışıyorum.Kızım var gerçi şimdi onla çok daha iyi alıştım....
Çok sorgulama,üzülmemeye çalış,ben de çok ağlardım üzülürdüm...Komşun varsa hiç ya acaba gitsemmi tanışsammı diye düşünme.Direkt git tanış kaç kişi olursa olsun.Emin ol o şekilde çevren genişler.Muhakkak kendine,yaşantına uygun biribi dost edinirsin...Dediğim gibi çekinme,düşünme hemen git tanış...Gerisi gelir...
Allah yardım etsin çok zor biliyorum...Benim 4 sene oldu hala atlatamıyorum ama alışıyor insan,hatta kalabalığı sevmemeye başlıyor :)
Çok sorgulama,üzülmemeye çalış,ben de çok ağlardım üzülürdüm...Komşun varsa hiç ya acaba gitsemmi tanışsammı diye düşünme.Direkt git tanış kaç kişi olursa olsun.Emin ol o şekilde çevren genişler.Muhakkak kendine,yaşantına uygun biribi dost edinirsin...Dediğim gibi çekinme,düşünme hemen git tanış...Gerisi gelir...
Allah yardım etsin çok zor biliyorum...Benim 4 sene oldu hala atlatamıyorum ama alışıyor insan,hatta kalabalığı sevmemeye başlıyor :)
- 27 Aralık 2011
- 63.357
- 61.089
- 898
net yoksa daha sıkıcı olur tabi..
ama bır arkadas çok güzel önerılerde bulunmus bencede mantıklı.
yapacagın başka bir şey yok canım, komsularla kaynaş .
Ben 21 yaşındayım mahallede benim yaşıma yakın kimse yok. KApıda karşılaşırsak iki teyzeyle ayak üstü muhabbet ediyorum. Onun dışında 50 yaşında kadınlar zaten. Gitsem ne konuşcam diye hiç gitmiyorum.
- 3 Temmuz 2010
- 11.071
- 11.547
- 498
ben de bir ay yurtdışında arkadaşlarımlaydım, istanbula döndüm boşluğa düştüm sanki kimsem yok burada. bütün arkadaşlarım uzakta oturuyor ya da sağa sola gitmişler yoklar. valla seni o kadar iyi anlıyorum ki. ben müzik dinliyorum resim yapıyorum geldiğimden beri. kitap okuyorum. yapacak bir şey yok çünkü. oturduğum yer şehrin tam göbeği, her şey her imkan var ama arkadaşlarım burada değil!! çok sıkılıyorum!! kafayı yiyeceğim
Yalnız başıma yaptığım şeylerden hiç zevk almıyorum ben. Resim yapmak vs. Sürekli arkadaşlarla olmaya o kadar alışkınım ki. Ne yaparsam yapayım içimdeki boşluk dolmuyor...
Çocuk beni oyalar diye sıkıntılarım belki gider ama çevre konusunda aynı şeyi düşünmüyorum. Ama umarım öyle olur
- 3 Temmuz 2010
- 11.071
- 11.547
- 498
biraz sabret doğuma yakın akrabalar da gelmeye başlar zaten o curcuna içinde yalnız kalmaya vaktin kalmaz sonra doğum falan... yaşın da çok gençmiş ben de 20 yaşındayım. anlayabiliyorum seni ve ihtiyaçlarını. ben de arkadaşlarımla yaptığımız partilerde dinlediğimiz müzikleri dinleyip anılarla teselli ediyorum kendimi iyice ruh hastası moduna girdim :) üzme kendini bak sen üzülürsen bebeğin de üzülür. yapacak bir şey yok. haftasonları eşine söylesen şehir merkezine falan gitseniz gezseniz dolaşsanız sana da değişiklik olur hem sosyalleşirsin ikiniz de olsanız en azından insan içine çıkarsınız havan değişir
Sabah eşime bugün dışarı çıkalım mı dedim, herzamanki gibi borçlar bitene kadar biraz sıkmamız gerekiyo kendimizi sonra bol bol gezeriz diye geçiştrdi beni.
- 3 Temmuz 2010
- 11.071
- 11.547
- 498
(( üzülme canım benim ya şartlar öyle olunca yapacak bir şey olmuyor. ben ne desem boş. ne yapalım, sen de kendi başına bir şeyler yapmaya çalış madem başka çözüm yok, çıkış yolu yok... şöyle düşün bak bebeğinin geleceği için, siz şimdi sıkıyorsunuz çünkü borçlar bitecek böylece bebeğin daha rahat yaşayacak
Sağol canım teselli etmeye çalıştığın için...
- 3 Temmuz 2010
- 11.071
- 11.547
- 498
Sağol canım teselli etmeye çalıştığın için...
ne demek.. istediğin zaman mesaj atabilirsin ya da istersen mail adresimi verebilirim. canın sıkılmasın sohbet ederiz:))
- 24 Haziran 2011
- 7.844
- 16
- 108
Ben yıllardır bu şehirdeyim ama maalesef tek bi arkadaşım bile yok herkes okul varken yanımdaymış meğer.
Allahtan başka bi şehire taşınıyorum bakalım orda nasıl olucak.
Evde kendi kendimi mutlu etmeye çalışıyorum.
Kitap okuyorum intte oluyorum sevdiğim şeyleri yapıyorum bu şekilde geçiyor zaman...
Allahtan başka bi şehire taşınıyorum bakalım orda nasıl olucak.
Evde kendi kendimi mutlu etmeye çalışıyorum.
Kitap okuyorum intte oluyorum sevdiğim şeyleri yapıyorum bu şekilde geçiyor zaman...
Teşekkür ederim. Sanırım mesaj atamıyorum. Mail adresini verirsen oradan muhabbet ederiz :)
Aynen öyle okul varken hiç yalnız değil insan, ama okul bitince kimse kalmıyor etrafında...
- 24 Haziran 2011
- 7.844
- 16
- 108
Evet belkide gerçek arkadaşlıkları böyle anlıyoruz.
Kendi kendimize mutlu olmak zorundayız maalesef bazı zamanlar...
Ben de tüm çevremden uzaktayım,
Kimsenin kapısını dahi kitlemediği,tek bir öğün bile yalnız yemediğimiz,sesi eğlencesi bitmeyen bir mahallede büyüdüm ben.
Geldim İstanbul aaa
Allah ım aklımı kaybedeceğimi sandım.
İlk 2,5 yıl ağladım,sonra arkadaş edindim eh bir kaç tane.
Ama burada hepimiz çalışıyoruz.
Saatler uymuyor,e 28 yıl sonra alışamıyorsunda.
Bol bol kitap okudum,uyudum,internete girdim,TV izledim ama yine de doldurmadı boşluğu.
Ne garip şimdi eve kalabalık bir grup gelse(4 kişiden fazlası)ruhum daralıyor.
Anladım ki yalnızlığa alışmışım..
Seni yine bebeğin oyalayacak,benim 6 yıl o da yoktu.Şimdi hamileyim Allah a şükür.Dünya da bir ben bir o bile olsa yaşarım artık.
Kimsenin kapısını dahi kitlemediği,tek bir öğün bile yalnız yemediğimiz,sesi eğlencesi bitmeyen bir mahallede büyüdüm ben.
Geldim İstanbul aaa
Allah ım aklımı kaybedeceğimi sandım.İlk 2,5 yıl ağladım,sonra arkadaş edindim eh bir kaç tane.
Ama burada hepimiz çalışıyoruz.
Saatler uymuyor,e 28 yıl sonra alışamıyorsunda.
Bol bol kitap okudum,uyudum,internete girdim,TV izledim ama yine de doldurmadı boşluğu.
Ne garip şimdi eve kalabalık bir grup gelse(4 kişiden fazlası)ruhum daralıyor.
Anladım ki yalnızlığa alışmışım..
Seni yine bebeğin oyalayacak,benim 6 yıl o da yoktu.Şimdi hamileyim Allah a şükür.Dünya da bir ben bir o bile olsa yaşarım artık.
