Merhaba arkadaşlar. Benim sorunum yeni bir şey değil. Kendimi bildim bileli, çocukluğumdan hep içe dönük, sakin, sessiz bir insanım. Kimseye kırıcı bir söz söyleyemem, çok ince şeylere kafayı takarım.Yanlış anlaşılmak en büyük korkularımdandır.Kolay kolay kimseye sesimi çıkartamıyorum.Haklı olduğum halde hakkımı savunamıyorum, cevap vermem gereken yerde sesimi çıkaramıyorum.Sonradan da keşke cevabını verseydim o an diyorum ama biliyorum ki yapamam yapmam daha doğrusu.Bazen sessiz kalmama kızıyorum. Günlük hayattan bir iki örnek vereyim: evli bir yakın arkadaşım var mesela.Ama evlendikten sonra ilişkiyi kesti herkesle.Her zaman ben aradığım halde hala diyor ki sen beni arayacaksın ben artık evliyim. Sürekli karşı taraftan bekliyor ve ne zaman arasam açmaz ulaşmak için bir kaç gün üst üste aramam gerekli özellikle mi yapıyor bilmiyorum.Ben tavrımı koyamıyorum.Yine başka bir yakın olarak gördüğüm arkadaş beni birkaç aydır tanıdığı insana tercih edebiliyor.Geçenlerde yalanını yakaladım, okulda buluşacaktık gelemiyorum yorgunum diye telefon açtı ama sonraki gün ağzından kaçırdı ki o gün başka biriyle buluşup alışverişe gitmiş.Ama bende olan birşeye ihtiyaç duyduklarında beni arıyorlar.Bunları ben yapsam sorguya çekerler beni neden yalan söyledin diye.Telde konuşuyruz mesela anlatıyorum moralim bozuk şöyle böyle diye ertesi gün bana sormuyorlar ki nasılsın ne durumdasın diye .Daha bunun gibi bir sürü şeyler.Hep sineye çektim.Yani sorun bende mi diye de düşünürüm ama başka arkadaşlarım da var onlarla böyle prob. olmuyor ya da diğer insanlarla.Sonra sinirden kendimi yiyip bitiriyorum. Aramız bozulsun da istemiyorum çünkü kaç yıllık arkadaşlarım ama şu an arkadaşlığımz hala devam ediyorsa sabrettiğimden, üzmeyeyim diye sesimi çıkaramamamdan.Siz mesela bu yaşanan durumlarda nasıl davranırsınız? bundan sonra ben de karşılık versem mi? her şeyi oluruna bırakıp ne olacaksa olsun deyip?