- Konu Sahibi seyrantepe
-
- #1
kızlar belki diğer açtığım konulardan beni hatırlarsınız. eşimin ailesinden nefret eder oldum. en başından beri istemedi beni kaynanam hiç sewmedi, ilk zamanlar saygıda kusur etmedim ama artık yeter 3 yıl oldu, bu kadar çekebildim. hiç birinin yüzünü görmek istemiyorum. allah kahretsin ki üst katlarında oturuyorum ve buna mecburum. çıkış yolu bulamıyorum kendime, gitmek istiyorum gidemiyorum, elim kolum bağlı, kaynanamın suratını görmek istemiyorum. en sonunda nefret ettirdi kendinden. en son ki olayı anlatayım ne olur akıl verin bana, ailem uzakta olduğu için tatilde 1,5ay ailemde kaldım 1,5 yaşında oğlumla beraber. 1,5ay boyunca eşimin ailesi beni zaten aramasınlarda bir kez torunumuz nasıl die aramadılar. çok zoruma gitti görümcem rahatsızlanmış die kaç kez aradım konuştum. insanlık yaptım değmezmiş. oğlumun orda rahatsızlığı çıktı,eşim ailesine söledi aramadılar yine de. buraya dönmeme yakın kayınvalidem ufak bi operasyon geçirdi, o aramadı die bende aramadım. pişman mıyım değilim. ama sağda solda ameliyat oldum bi kez aramadı die beni kötülemiş insanlara. döndüğümde yine uzatmayayım dedim hiç bişi olamamış gibi davrandım, yüzüme bakmadı, kayınpederimi,eşimin kardeşlerini doldurmuş şimdi hiçbiri bakmıyo suratıma.deliricem hem suçlu hem güçlü. eltiminde oğlu var, onların herşeyi o. çok üzülüyorum. onu 2 gün görmeden yapamazlar, benim oğlum umurlarında değil. eltim söylemediği lafı yapmadığı şeyi bırakmaz ama ondan iisi yok. beni oğlumu sewmesinler sevmek zorunda değilller. ama bu kadar ayrım yapmalarına dayanamıyorum. eşim desen çok anneci, bazen dayanamıyorumm. ben onun için kendi ailemi işimi şehrimi herşeyimi bırakıp geldim. ailesiyle yaşadığım sorunlar yetmezmiş gibi benim haklı olduğumu söyleyip annesini haklı göstermesi beni deli ediyo.artık dayanamayacağım. ailem yanımda yok, destek olabilecek kimsem yok