Bana gore cok normal seylerdi bunlar. Universiteyi baska sehirde okudum. Ailemi bu duruma alistirdim. Kendimi de öyle. Zaten vize cikana kadar da böyle rahattım açıkçası. Annemler o zamanlar cok uzuluyorlardi ve onlari teselli etmekle gecti vizem cikana kadar. Oraya gittim bu kez akrabalar annemi üzüp durmuslar kuzenlerim anlatti nasil yapmisim aileyi dağıtmışim bir sürü olaylar olmuş ama onlari konusacak kadar önemsemiyorum annem zaten uzuluyor onlar da benim uzerimden anneme bayagi birşey yapmislar. Zaten düğünümde olayli olmustu. Yani annemi uzen cok kisi var orada. Daha anlatmadigim seylerde... bu ozlemlerin altinda aslinda cok derin seyler var. 1 senede o kadar geriye gittim ki ben böyle biri degildim. Esimin ailesinin dusunceleri, kendi ailemin problemleri iki taraftanda koseye sıkıştırdilar. Ben uzak kalmaya calistikca uzaktan uzaktan bana ulasamazlarsa esime ulastilar bir sekilde annemin durumunu bozmaya calistilar. bunlar böyle büyüdükçe ve hala devam ettikce nasil mucadele edecegimi bilmiyorum. Derdim elalem de degil derdim sadece annem. Annemi etrafindakilerden koruyup kollamak, siddet gormesini engellemek istiyorum. Annem iyi bir durumda olsa, mutlu bir baba ocagim olsa evet aklim orada kalmazdi. Onlar kendi hallerinde mutlu insanlar olurlardi. Ama durum bambaska oldugu icin nasil davranacagimi bilmiyorum. Esim üzülsün hic istwmiyorum ama arayan arayana. O aldirmiyorum diyor ama annemin haline o da üzülüyor. Cok dedi birak orayi ama olmadi.