- 1 Eylül 2018
- 1.192
- 858
- 123
- 28
- Konu Sahibi Sheldon_Cooper
- #1
Aşırı kontrolcü ailesi olan var mı ? Nasıl hissettiniz,kişiliğinize ne gibi etkileri oldu ?
Benim ailem hâlâ beni çocuk gibi görüyor.Ama o 100 yaşına da gelsen sen hâlâ onların gözünde çocuksun masalı gibi değil.Ciddi ciddi çocuk gibi.Burada yazamayacağım sözlerle sevme şekilleri var.Ayrıca aileler evlatlarını hep çocuk gibi görür diye bir şey yok,Batı toplumlarında durum hiç de öyle değil.Onlar çocuklarını sevmiyor mu şimdi ? Yanlışsam söyleyin,düzelteyim.
Çocukluğumdan beri kendimi hiç diğerleri gibi hissetmedim.Zaten değilim de.Bunun sebebi ne bilmiyorum ama hep içine kapanık ve utangaç,korkak bir çocuktum.Diğerleri gibi fırlama değildim.O yüzden bir ortamda anlatabileceğim pek çocukluk yaramazlığım da yok.Ailemi de üzerdi bu durum.Ben zorbalığa uğradığımda bana kızarlardı kendimi savunamadığım için.Hatta bazen babam sinirlenince benden utandığını söylerdi.Benim okulumda öğretmendi,arkadaşlarının yanında benden utandığını söylerdi.Sinirle söylerdi babam,ama ben de kendimden utanırdım.Haklıydı adam,hem sağ olsun senelerce böyle bir çocuğa baktı.Hâlâ da bakıyor.Keşke diğerleri gibi olsaydım ben de.Ya da bu durumda olmamı meşru kılacak bir hastalığım falan olsaydı.
Böyle böyle bitti işte.Ailemle iyiyiz şimdi,kavga gürültü yok.Ev sakin ve huzurlu.Ama ben hâlâ çocuk gibiyim işte.Öyle görülüyorum.Ben mi komplekse kapılıyorum bilmem ama hâlâ diğerleri gibi hissedemiyorum kendimi.
Basit bir işimi bile yapabilmek için “Yardıma ihtiyacım yok,ben hallederim” diyorum 150 kez.Sonrasında sorun çıkmıyor ama kafama göre hiç iş yapamıyorum.İyi niyetle yapıyorlar,haklarını ödeyemem ama ben birey olmak istiyorum artık.Tek başına bir birey olmak.Sadece kendime ait bir hayat istiyorum.Çok mu kötü bir şey istiyorum ? Yaşıtlarımın kendi arabası var,çalışıyorlar işe gidiyorlar.Benim daha ehliyetim bile yok.Gerçi babam beni çalıştırmayı birkaç kez teklif etti ama ben kabul etmedim,hem yaz sıcağıydı hem de ben istemedim sanırım.Artık ailemsiz bir şeyler yapmak istiyorum sanırım.Bahane arıyorum sonra da kendi kendime.
Zaten kafam bu aralar doluydu,bugün de yemek yapacaktım ama onu bile büyüttüler sağ olsunlar.Dayanamadım yapmadım.Şimdi de annem ısrar edince karnım ağrıyor yemekle uğraşamam dedim.Hevesim kaçtı.
Çok geriliyorum onların yanında bazen,eskiden daha fenaydı.Ama onlarlayken sesim bile değişiyor.Çok garip bir durum gerçekten,sanki iki tane ben var gibi.Yalnızken veya arkadaşlarımın yanındaki ben farklı,ailemleyken ben farklı.Niye böyleyim ben ? Kendimden o kadar çok utanıyorum ki..Bu satırları yazarken bile gözümden yaşlar düşüyor istemsizce.
Nasıl düzelirim,ne yapabilirim ?
Ailenle konuş demeyin,1500 kez konuşuldu denendi.Bir şekilde teoride sorun çözüldü ama pratikte tık yok.
Psikiyatrist demeyin param yok.Anca aileme söylemem gerekir ki hiç istemiyorum.Devlete de daha önce gittim aynı odada 3 psikiyatrist var aynı anda birden fazla hasta alıyorlar hastalar arasında sadece bir perde var.Sıfır verim.O korona riskini almaya değmez.Zaten hastane de uzak.
Üniversiteler açılana kadar hayatta kalabileceğim basit önerileriniz var mı ?(Üniler açılınca orada devlette psikiyatriste giderim,hem hayat normale döneceği için ailemin dikkatini de çekmez.Hem de belki orası daha iyidir buradaki hastanede hiç rahat edemedim.)
Bu arada başlık saçma gelebilir ama başka bir şey bulamadım.Bir keresinde kuzenim “sen salatalık bile doğrayamazsın ya da 10 saatte doğrarsın annen hep bize her şey onun önüne hazır gelecek imajı verdi” demişti çok yaralanmıştım.O aklıma geldi herhalde.
Yanlış bir şey yazdıysam kusura bakmayın.
Benim ailem hâlâ beni çocuk gibi görüyor.Ama o 100 yaşına da gelsen sen hâlâ onların gözünde çocuksun masalı gibi değil.Ciddi ciddi çocuk gibi.Burada yazamayacağım sözlerle sevme şekilleri var.Ayrıca aileler evlatlarını hep çocuk gibi görür diye bir şey yok,Batı toplumlarında durum hiç de öyle değil.Onlar çocuklarını sevmiyor mu şimdi ? Yanlışsam söyleyin,düzelteyim.
Çocukluğumdan beri kendimi hiç diğerleri gibi hissetmedim.Zaten değilim de.Bunun sebebi ne bilmiyorum ama hep içine kapanık ve utangaç,korkak bir çocuktum.Diğerleri gibi fırlama değildim.O yüzden bir ortamda anlatabileceğim pek çocukluk yaramazlığım da yok.Ailemi de üzerdi bu durum.Ben zorbalığa uğradığımda bana kızarlardı kendimi savunamadığım için.Hatta bazen babam sinirlenince benden utandığını söylerdi.Benim okulumda öğretmendi,arkadaşlarının yanında benden utandığını söylerdi.Sinirle söylerdi babam,ama ben de kendimden utanırdım.Haklıydı adam,hem sağ olsun senelerce böyle bir çocuğa baktı.Hâlâ da bakıyor.Keşke diğerleri gibi olsaydım ben de.Ya da bu durumda olmamı meşru kılacak bir hastalığım falan olsaydı.
Böyle böyle bitti işte.Ailemle iyiyiz şimdi,kavga gürültü yok.Ev sakin ve huzurlu.Ama ben hâlâ çocuk gibiyim işte.Öyle görülüyorum.Ben mi komplekse kapılıyorum bilmem ama hâlâ diğerleri gibi hissedemiyorum kendimi.
Basit bir işimi bile yapabilmek için “Yardıma ihtiyacım yok,ben hallederim” diyorum 150 kez.Sonrasında sorun çıkmıyor ama kafama göre hiç iş yapamıyorum.İyi niyetle yapıyorlar,haklarını ödeyemem ama ben birey olmak istiyorum artık.Tek başına bir birey olmak.Sadece kendime ait bir hayat istiyorum.Çok mu kötü bir şey istiyorum ? Yaşıtlarımın kendi arabası var,çalışıyorlar işe gidiyorlar.Benim daha ehliyetim bile yok.Gerçi babam beni çalıştırmayı birkaç kez teklif etti ama ben kabul etmedim,hem yaz sıcağıydı hem de ben istemedim sanırım.Artık ailemsiz bir şeyler yapmak istiyorum sanırım.Bahane arıyorum sonra da kendi kendime.
Zaten kafam bu aralar doluydu,bugün de yemek yapacaktım ama onu bile büyüttüler sağ olsunlar.Dayanamadım yapmadım.Şimdi de annem ısrar edince karnım ağrıyor yemekle uğraşamam dedim.Hevesim kaçtı.
Çok geriliyorum onların yanında bazen,eskiden daha fenaydı.Ama onlarlayken sesim bile değişiyor.Çok garip bir durum gerçekten,sanki iki tane ben var gibi.Yalnızken veya arkadaşlarımın yanındaki ben farklı,ailemleyken ben farklı.Niye böyleyim ben ? Kendimden o kadar çok utanıyorum ki..Bu satırları yazarken bile gözümden yaşlar düşüyor istemsizce.
Nasıl düzelirim,ne yapabilirim ?
Ailenle konuş demeyin,1500 kez konuşuldu denendi.Bir şekilde teoride sorun çözüldü ama pratikte tık yok.
Psikiyatrist demeyin param yok.Anca aileme söylemem gerekir ki hiç istemiyorum.Devlete de daha önce gittim aynı odada 3 psikiyatrist var aynı anda birden fazla hasta alıyorlar hastalar arasında sadece bir perde var.Sıfır verim.O korona riskini almaya değmez.Zaten hastane de uzak.
Üniversiteler açılana kadar hayatta kalabileceğim basit önerileriniz var mı ?(Üniler açılınca orada devlette psikiyatriste giderim,hem hayat normale döneceği için ailemin dikkatini de çekmez.Hem de belki orası daha iyidir buradaki hastanede hiç rahat edemedim.)
Bu arada başlık saçma gelebilir ama başka bir şey bulamadım.Bir keresinde kuzenim “sen salatalık bile doğrayamazsın ya da 10 saatte doğrarsın annen hep bize her şey onun önüne hazır gelecek imajı verdi” demişti çok yaralanmıştım.O aklıma geldi herhalde.
Yanlış bir şey yazdıysam kusura bakmayın.
Bence asıl sorun ailen değil. Amacım yargılamak değil sadece dışarıdan bakan bir göz olarak söylüyorum bunu.
