Aşırı kontrolcü aile

vaveyla__ .!.:

yaşin daha 19 anlattigın klasik türk ailesi oyle uc bir durum yok.

30 yasindayim daha annemin evinde bağimsiz yemek yapmadım. sadece ona yardim ettim. Annem titizdir mutfagina kimse girsin istemez duzeni bozulur gibi hisseder. universitede yemek yapmayi ogrendim ailemden ayri sehirde okudum.

Hala evine gideriz bana bulasik makinesini dizdirmez onun bir duzeni varmis ben onu tutturamiyormusum ben dizince duzeltmesi zor oluyormus. Valla isime bile geliyor zaten calisiyorum cocuk var kendi mutfağimı toplamak zor geliyor annem bana yemek yaptirmıyor mutfak toplattırmıyor diye uzulmuyorum.

Araba kullanmaya gelince babam da bana ogretmeye calisti ama nerde bagirmaktan arabaya bir sey yapacagım diye panik olmaktan oteye gidemedi sadece beni de panik yaptirdı. universite 1 de universite okuduğum sehirde kursa yazildım sansliydim iyi bir ogretmene den geldim 10 gun calistirdi beni ve bu konuda yeteneklisin dedi ilk seferde gectim sınavi.

Ne zaman kendi arabam oldu aktif araba kullanmaya o zaman başladım.

Ayrıca hala annem arar kizim bugun yemek pisirebildin mi ac mı kaldınız der. niye ac kalalım anne sunlari sunları pisirdim derim. Hatta yemege cagirdigimda sasirir ben seni hic mutfaga sokmadım ne guzel yemek yapmayı ögrenmissin diye sasirir.

Ailenizin yaptıgı dogru degil tabi ama onları degistiremezsiniz. kendi ayaklarınızin uzerinde durmak sizin elinizde.

Genişletmek için tıkla...

Sheldon_Cooper .!.:

Ne gibi bir çaba göstermeliyim sizce ?

Genişletmek için tıkla...

Sheldon_Cooper .!.:

Aşırı kontrolcü ailesi olan var mı ? Nasıl hissettiniz,kişiliğinize ne gibi etkileri oldu ?
Benim ailem hâlâ beni çocuk gibi görüyor.Ama o 100 yaşına da gelsen sen hâlâ onların gözünde çocuksun masalı gibi değil.Ciddi ciddi çocuk gibi.Burada yazamayacağım sözlerle sevme şekilleri var.Ayrıca aileler evlatlarını hep çocuk gibi görür diye bir şey yok,Batı toplumlarında durum hiç de öyle değil.Onlar çocuklarını sevmiyor mu şimdi ? Yanlışsam söyleyin,düzelteyim.
Çocukluğumdan beri kendimi hiç diğerleri gibi hissetmedim.Zaten değilim de.Bunun sebebi ne bilmiyorum ama hep içine kapanık ve utangaç,korkak bir çocuktum.Diğerleri gibi fırlama değildim.O yüzden bir ortamda anlatabileceğim pek çocukluk yaramazlığım da yok.Ailemi de üzerdi bu durum.Ben zorbalığa uğradığımda bana kızarlardı kendimi savunamadığım için.Hatta bazen babam sinirlenince benden utandığını söylerdi.Benim okulumda öğretmendi,arkadaşlarının yanında benden utandığını söylerdi.Sinirle söylerdi babam,ama ben de kendimden utanırdım.Haklıydı adam,hem sağ olsun senelerce böyle bir çocuğa baktı.Hâlâ da bakıyor.Keşke diğerleri gibi olsaydım ben de.Ya da bu durumda olmamı meşru kılacak bir hastalığım falan olsaydı.
Böyle böyle bitti işte.Ailemle iyiyiz şimdi,kavga gürültü yok.Ev sakin ve huzurlu.Ama ben hâlâ çocuk gibiyim işte.Öyle görülüyorum.Ben mi komplekse kapılıyorum bilmem ama hâlâ diğerleri gibi hissedemiyorum kendimi.
Basit bir işimi bile yapabilmek için “Yardıma ihtiyacım yok,ben hallederim” diyorum 150 kez.Sonrasında sorun çıkmıyor ama kafama göre hiç iş yapamıyorum.İyi niyetle yapıyorlar,haklarını ödeyemem ama ben birey olmak istiyorum artık.Tek başına bir birey olmak.Sadece kendime ait bir hayat istiyorum.Çok mu kötü bir şey istiyorum ? Yaşıtlarımın kendi arabası var,çalışıyorlar işe gidiyorlar.Benim daha ehliyetim bile yok.Gerçi babam beni çalıştırmayı birkaç kez teklif etti ama ben kabul etmedim,hem yaz sıcağıydı hem de ben istemedim sanırım.Artık ailemsiz bir şeyler yapmak istiyorum sanırım.Bahane arıyorum sonra da kendi kendime.
Zaten kafam bu aralar doluydu,bugün de yemek yapacaktım ama onu bile büyüttüler sağ olsunlar.Dayanamadım yapmadım.Şimdi de annem ısrar edince karnım ağrıyor yemekle uğraşamam dedim.Hevesim kaçtı.
Çok geriliyorum onların yanında bazen,eskiden daha fenaydı.Ama onlarlayken sesim bile değişiyor.Çok garip bir durum gerçekten,sanki iki tane ben var gibi.Yalnızken veya arkadaşlarımın yanındaki ben farklı,ailemleyken ben farklı.Niye böyleyim ben ? Kendimden o kadar çok utanıyorum ki..Bu satırları yazarken bile gözümden yaşlar düşüyor istemsizce.
Nasıl düzelirim,ne yapabilirim ?
Ailenle konuş demeyin,1500 kez konuşuldu denendi.Bir şekilde teoride sorun çözüldü ama pratikte tık yok.
Psikiyatrist demeyin param yok.Anca aileme söylemem gerekir ki hiç istemiyorum.Devlete de daha önce gittim aynı odada 3 psikiyatrist var aynı anda birden fazla hasta alıyorlar hastalar arasında sadece bir perde var.Sıfır verim.O korona riskini almaya değmez.Zaten hastane de uzak.
Üniversiteler açılana kadar hayatta kalabileceğim basit önerileriniz var mı ?(Üniler açılınca orada devlette psikiyatriste giderim,hem hayat normale döneceği için ailemin dikkatini de çekmez.Hem de belki orası daha iyidir buradaki hastanede hiç rahat edemedim.)
Bu arada başlık saçma gelebilir ama başka bir şey bulamadım.Bir keresinde kuzenim “sen salatalık bile doğrayamazsın ya da 10 saatte doğrarsın annen hep bize her şey onun önüne hazır gelecek imajı verdi” demişti çok yaralanmıştım.O aklıma geldi herhalde.
Yanlış bir şey yazdıysam kusura bakmayın.

Genişletmek için tıkla...

duygu45 .!.:

Bizim ülkede genel sorun bunlar.senin yerine kıyafetini seçerler.okuduğum okulu.mesleğini.eşini seçerler.sende hic akil yok bir tek onlarda var sanırlar.senin bir birey olduğunu düşünmeden herşeye müdahale ederler.bir de iyilik yaptıklarını sanırlar.ilerde onlar ölünce yapayalnız napar ne eder demezler.Önce saygılı bir şekilde kişisel alanını belirle.ısrarcı ol.hemen pes etme.mutfakta istediğin gibi yemek yapacağını yangın çıkarmayp malzeme israf etmeyeceğini güzelce anlat.alışsınlar yeni sana.sonrası için oku iş sahibi ol.ayrı eve çık.hayatına müdahale ettirme.inan hep yaşadık bu aşırı korumacı tavirlari

Genişletmek için tıkla...

Sheldon_Cooper .!.:

Aşırı kontrolcü ailesi olan var mı ? Nasıl hissettiniz,kişiliğinize ne gibi etkileri oldu ?
Benim ailem hâlâ beni çocuk gibi görüyor.Ama o 100 yaşına da gelsen sen hâlâ onların gözünde çocuksun masalı gibi değil.Ciddi ciddi çocuk gibi.Burada yazamayacağım sözlerle sevme şekilleri var.Ayrıca aileler evlatlarını hep çocuk gibi görür diye bir şey yok,Batı toplumlarında durum hiç de öyle değil.Onlar çocuklarını sevmiyor mu şimdi ? Yanlışsam söyleyin,düzelteyim.
Çocukluğumdan beri kendimi hiç diğerleri gibi hissetmedim.Zaten değilim de.Bunun sebebi ne bilmiyorum ama hep içine kapanık ve utangaç,korkak bir çocuktum.Diğerleri gibi fırlama değildim.O yüzden bir ortamda anlatabileceğim pek çocukluk yaramazlığım da yok.Ailemi de üzerdi bu durum.Ben zorbalığa uğradığımda bana kızarlardı kendimi savunamadığım için.Hatta bazen babam sinirlenince benden utandığını söylerdi.Benim okulumda öğretmendi,arkadaşlarının yanında benden utandığını söylerdi.Sinirle söylerdi babam,ama ben de kendimden utanırdım.Haklıydı adam,hem sağ olsun senelerce böyle bir çocuğa baktı.Hâlâ da bakıyor.Keşke diğerleri gibi olsaydım ben de.Ya da bu durumda olmamı meşru kılacak bir hastalığım falan olsaydı.
Böyle böyle bitti işte.Ailemle iyiyiz şimdi,kavga gürültü yok.Ev sakin ve huzurlu.Ama ben hâlâ çocuk gibiyim işte.Öyle görülüyorum.Ben mi komplekse kapılıyorum bilmem ama hâlâ diğerleri gibi hissedemiyorum kendimi.
Basit bir işimi bile yapabilmek için “Yardıma ihtiyacım yok,ben hallederim” diyorum 150 kez.Sonrasında sorun çıkmıyor ama kafama göre hiç iş yapamıyorum.İyi niyetle yapıyorlar,haklarını ödeyemem ama ben birey olmak istiyorum artık.Tek başına bir birey olmak.Sadece kendime ait bir hayat istiyorum.Çok mu kötü bir şey istiyorum ? Yaşıtlarımın kendi arabası var,çalışıyorlar işe gidiyorlar.Benim daha ehliyetim bile yok.Gerçi babam beni çalıştırmayı birkaç kez teklif etti ama ben kabul etmedim,hem yaz sıcağıydı hem de ben istemedim sanırım.Artık ailemsiz bir şeyler yapmak istiyorum sanırım.Bahane arıyorum sonra da kendi kendime.
Zaten kafam bu aralar doluydu,bugün de yemek yapacaktım ama onu bile büyüttüler sağ olsunlar.Dayanamadım yapmadım.Şimdi de annem ısrar edince karnım ağrıyor yemekle uğraşamam dedim.Hevesim kaçtı.
Çok geriliyorum onların yanında bazen,eskiden daha fenaydı.Ama onlarlayken sesim bile değişiyor.Çok garip bir durum gerçekten,sanki iki tane ben var gibi.Yalnızken veya arkadaşlarımın yanındaki ben farklı,ailemleyken ben farklı.Niye böyleyim ben ? Kendimden o kadar çok utanıyorum ki..Bu satırları yazarken bile gözümden yaşlar düşüyor istemsizce.
Nasıl düzelirim,ne yapabilirim ?
Ailenle konuş demeyin,1500 kez konuşuldu denendi.Bir şekilde teoride sorun çözüldü ama pratikte tık yok.
Psikiyatrist demeyin param yok.Anca aileme söylemem gerekir ki hiç istemiyorum.Devlete de daha önce gittim aynı odada 3 psikiyatrist var aynı anda birden fazla hasta alıyorlar hastalar arasında sadece bir perde var.Sıfır verim.O korona riskini almaya değmez.Zaten hastane de uzak.
Üniversiteler açılana kadar hayatta kalabileceğim basit önerileriniz var mı ?(Üniler açılınca orada devlette psikiyatriste giderim,hem hayat normale döneceği için ailemin dikkatini de çekmez.Hem de belki orası daha iyidir buradaki hastanede hiç rahat edemedim.)
Bu arada başlık saçma gelebilir ama başka bir şey bulamadım.Bir keresinde kuzenim “sen salatalık bile doğrayamazsın ya da 10 saatte doğrarsın annen hep bize her şey onun önüne hazır gelecek imajı verdi” demişti çok yaralanmıştım.O aklıma geldi herhalde.
Yanlış bir şey yazdıysam kusura bakmayın.

Genişletmek için tıkla...

lily86 .!.:

+1 katılıyorum
Aklima geldi yazinizi okurken
Yas 17 o zamanlar :) odamin kapısına post-itlere kapiyi calmadan girmeyin yazip yapistirirdim gercekten insan kişisel alanını kendi olusturup etrafına da hatirlatirsa alisiyorlar bi sekilde

Genişletmek için tıkla...

Sheldon_Cooper .!.:

Aşırı kontrolcü ailesi olan var mı ? Nasıl hissettiniz,kişiliğinize ne gibi etkileri oldu ?
Benim ailem hâlâ beni çocuk gibi görüyor.Ama o 100 yaşına da gelsen sen hâlâ onların gözünde çocuksun masalı gibi değil.Ciddi ciddi çocuk gibi.Burada yazamayacağım sözlerle sevme şekilleri var.Ayrıca aileler evlatlarını hep çocuk gibi görür diye bir şey yok,Batı toplumlarında durum hiç de öyle değil.Onlar çocuklarını sevmiyor mu şimdi ? Yanlışsam söyleyin,düzelteyim.
Çocukluğumdan beri kendimi hiç diğerleri gibi hissetmedim.Zaten değilim de.Bunun sebebi ne bilmiyorum ama hep içine kapanık ve utangaç,korkak bir çocuktum.Diğerleri gibi fırlama değildim.O yüzden bir ortamda anlatabileceğim pek çocukluk yaramazlığım da yok.Ailemi de üzerdi bu durum.Ben zorbalığa uğradığımda bana kızarlardı kendimi savunamadığım için.Hatta bazen babam sinirlenince benden utandığını söylerdi.Benim okulumda öğretmendi,arkadaşlarının yanında benden utandığını söylerdi.Sinirle söylerdi babam,ama ben de kendimden utanırdım.Haklıydı adam,hem sağ olsun senelerce böyle bir çocuğa baktı.Hâlâ da bakıyor.Keşke diğerleri gibi olsaydım ben de.Ya da bu durumda olmamı meşru kılacak bir hastalığım falan olsaydı.
Böyle böyle bitti işte.Ailemle iyiyiz şimdi,kavga gürültü yok.Ev sakin ve huzurlu.Ama ben hâlâ çocuk gibiyim işte.Öyle görülüyorum.Ben mi komplekse kapılıyorum bilmem ama hâlâ diğerleri gibi hissedemiyorum kendimi.
Basit bir işimi bile yapabilmek için “Yardıma ihtiyacım yok,ben hallederim” diyorum 150 kez.Sonrasında sorun çıkmıyor ama kafama göre hiç iş yapamıyorum.İyi niyetle yapıyorlar,haklarını ödeyemem ama ben birey olmak istiyorum artık.Tek başına bir birey olmak.Sadece kendime ait bir hayat istiyorum.Çok mu kötü bir şey istiyorum ? Yaşıtlarımın kendi arabası var,çalışıyorlar işe gidiyorlar.Benim daha ehliyetim bile yok.Gerçi babam beni çalıştırmayı birkaç kez teklif etti ama ben kabul etmedim,hem yaz sıcağıydı hem de ben istemedim sanırım.Artık ailemsiz bir şeyler yapmak istiyorum sanırım.Bahane arıyorum sonra da kendi kendime.
Zaten kafam bu aralar doluydu,bugün de yemek yapacaktım ama onu bile büyüttüler sağ olsunlar.Dayanamadım yapmadım.Şimdi de annem ısrar edince karnım ağrıyor yemekle uğraşamam dedim.Hevesim kaçtı.
Çok geriliyorum onların yanında bazen,eskiden daha fenaydı.Ama onlarlayken sesim bile değişiyor.Çok garip bir durum gerçekten,sanki iki tane ben var gibi.Yalnızken veya arkadaşlarımın yanındaki ben farklı,ailemleyken ben farklı.Niye böyleyim ben ? Kendimden o kadar çok utanıyorum ki..Bu satırları yazarken bile gözümden yaşlar düşüyor istemsizce.
Nasıl düzelirim,ne yapabilirim ?
Ailenle konuş demeyin,1500 kez konuşuldu denendi.Bir şekilde teoride sorun çözüldü ama pratikte tık yok.
Psikiyatrist demeyin param yok.Anca aileme söylemem gerekir ki hiç istemiyorum.Devlete de daha önce gittim aynı odada 3 psikiyatrist var aynı anda birden fazla hasta alıyorlar hastalar arasında sadece bir perde var.Sıfır verim.O korona riskini almaya değmez.Zaten hastane de uzak.
Üniversiteler açılana kadar hayatta kalabileceğim basit önerileriniz var mı ?(Üniler açılınca orada devlette psikiyatriste giderim,hem hayat normale döneceği için ailemin dikkatini de çekmez.Hem de belki orası daha iyidir buradaki hastanede hiç rahat edemedim.)
Bu arada başlık saçma gelebilir ama başka bir şey bulamadım.Bir keresinde kuzenim “sen salatalık bile doğrayamazsın ya da 10 saatte doğrarsın annen hep bize her şey onun önüne hazır gelecek imajı verdi” demişti çok yaralanmıştım.O aklıma geldi herhalde.
Yanlış bir şey yazdıysam kusura bakmayın.

Genişletmek için tıkla...

zorunlunick .!.:

Çok küçüksün birey olacak yaşta değilsin bence .kanuna göre filan orayı karıştırmayalım .
Ailen sana çocuk gibi davransın ne güzel işte...
İnsanlar senden bı yetişkin gibi herşeyi bekleyecekler ve hatta bazen bir hicmissin gibi davranacaklar ... O zaman ailem diyeceksin ..ben bitek ailemin yanında çocuk olabilmisim ah... diyeceksin

Genişletmek için tıkla...

Kafesteki Kartal .!.:

Başta yazdığın soruya cevabım, benim ailem. Kötü hissettiriyor. Hayata henüz atılabilmiş değilim ki eşek kadar kız olduğum halde. Ayrı eve çıkmak tek hayalim.

Genişletmek için tıkla...

Sheldon_Cooper .!.:

Yaşınız kaç

Genişletmek için tıkla...