Aşırı takıntılı olmak

seyhan_2433 .!.:

Merhaba, lafı biraz uzatabilirim kusura bakmayın.

Benim sorunum her şeyi herkesi kafama aşırı derecede takmak. Kusursuzdan çok uzak bir insanım ama nedense hep öyle görünmek çabasındayım. Özellikle evlendikten sonra kendime bu yönde yaptığım baskı çok daha fazla arttı.

Eşimin ailesi nişanımda beni fiziksel olarak eşime yakıştırmadıklarını belli ettiler. Bunu benim duyabileceğim şekilde söylemediler başta ama kulağıma geldi yüzleştiğimizde de çok özenli bir gelin olmadığım ima edildi. Kıyafetim VS beğenilmemişti. Her neyse o olaydan sonra benzer durumlar yaşandı ve ben sürekli iyi giyineyim makyajlı olayım en iyi sofrayı kurayım en en en olayım takıntısına kapıldım. Okul yöneticisiydim asla okumaya zamanım olmadığı halde gidip hukuk kazandım. Hep bir kendimi kanıtlama çabasına girdim. Hatta sırf bu yüzden bir an önce hamile kalmaya bile çalıştım. İnsanların sessiz baskısını çok büyüttüm ve bu bana zarar vermeye başladı.

Şimdi anne oldum. Ama keyfini çıkaramıyorum sürekli işte eşimin ailesi bebeği gördüğünde bunu çok giydirmişsin işte bu kilo almamış ya da ne bileyim benzeri canımı sıkacak şeyler söyler mi diye kafamda kuruyorum. Bu arada bu sözler söylediğinde sinen susan alttan alan bir tip asla değilim. Defalarca kayınvalidemi ağlatmışımdır sözlerimle kolay kolay susmam. Ama hem lafı geri çevirip hem de kafaya takıyorum. Verdin cevaplarını sus kızım diyemiyorum içime. Uykularım kaçmaya başladı. İlaç kullanmayı düşünüyorum ama emziriyorum ve bebeğe zarar verecek bir şey yapmaktan da çekiniyorum.

Benzer durumda olanlar var mı? Nasıl aştınız bu takıntılı hallerinizi?

Genişletmek için tıkla...

seyhan_2433 .!.:

Merhaba, lafı biraz uzatabilirim kusura bakmayın.

Benim sorunum her şeyi herkesi kafama aşırı derecede takmak. Kusursuzdan çok uzak bir insanım ama nedense hep öyle görünmek çabasındayım. Özellikle evlendikten sonra kendime bu yönde yaptığım baskı çok daha fazla arttı.

Eşimin ailesi nişanımda beni fiziksel olarak eşime yakıştırmadıklarını belli ettiler. Bunu benim duyabileceğim şekilde söylemediler başta ama kulağıma geldi yüzleştiğimizde de çok özenli bir gelin olmadığım ima edildi. Kıyafetim VS beğenilmemişti. Her neyse o olaydan sonra benzer durumlar yaşandı ve ben sürekli iyi giyineyim makyajlı olayım en iyi sofrayı kurayım en en en olayım takıntısına kapıldım. Okul yöneticisiydim asla okumaya zamanım olmadığı halde gidip hukuk kazandım. Hep bir kendimi kanıtlama çabasına girdim. Hatta sırf bu yüzden bir an önce hamile kalmaya bile çalıştım. İnsanların sessiz baskısını çok büyüttüm ve bu bana zarar vermeye başladı.

Şimdi anne oldum. Ama keyfini çıkaramıyorum sürekli işte eşimin ailesi bebeği gördüğünde bunu çok giydirmişsin işte bu kilo almamış ya da ne bileyim benzeri canımı sıkacak şeyler söyler mi diye kafamda kuruyorum. Bu arada bu sözler söylediğinde sinen susan alttan alan bir tip asla değilim. Defalarca kayınvalidemi ağlatmışımdır sözlerimle kolay kolay susmam. Ama hem lafı geri çevirip hem de kafaya takıyorum. Verdin cevaplarını sus kızım diyemiyorum içime. Uykularım kaçmaya başladı. İlaç kullanmayı düşünüyorum ama emziriyorum ve bebeğe zarar verecek bir şey yapmaktan da çekiniyorum.

Benzer durumda olanlar var mı? Nasıl aştınız bu takıntılı hallerinizi?

Genişletmek için tıkla...

seyhan_2433 .!.:

Merhaba, lafı biraz uzatabilirim kusura bakmayın.

Benim sorunum her şeyi herkesi kafama aşırı derecede takmak. Kusursuzdan çok uzak bir insanım ama nedense hep öyle görünmek çabasındayım. Özellikle evlendikten sonra kendime bu yönde yaptığım baskı çok daha fazla arttı.

Eşimin ailesi nişanımda beni fiziksel olarak eşime yakıştırmadıklarını belli ettiler. Bunu benim duyabileceğim şekilde söylemediler başta ama kulağıma geldi yüzleştiğimizde de çok özenli bir gelin olmadığım ima edildi. Kıyafetim VS beğenilmemişti. Her neyse o olaydan sonra benzer durumlar yaşandı ve ben sürekli iyi giyineyim makyajlı olayım en iyi sofrayı kurayım en en en olayım takıntısına kapıldım. Okul yöneticisiydim asla okumaya zamanım olmadığı halde gidip hukuk kazandım. Hep bir kendimi kanıtlama çabasına girdim. Hatta sırf bu yüzden bir an önce hamile kalmaya bile çalıştım. İnsanların sessiz baskısını çok büyüttüm ve bu bana zarar vermeye başladı.

Şimdi anne oldum. Ama keyfini çıkaramıyorum sürekli işte eşimin ailesi bebeği gördüğünde bunu çok giydirmişsin işte bu kilo almamış ya da ne bileyim benzeri canımı sıkacak şeyler söyler mi diye kafamda kuruyorum. Bu arada bu sözler söylediğinde sinen susan alttan alan bir tip asla değilim. Defalarca kayınvalidemi ağlatmışımdır sözlerimle kolay kolay susmam. Ama hem lafı geri çevirip hem de kafaya takıyorum. Verdin cevaplarını sus kızım diyemiyorum içime. Uykularım kaçmaya başladı. İlaç kullanmayı düşünüyorum ama emziriyorum ve bebeğe zarar verecek bir şey yapmaktan da çekiniyorum.

Benzer durumda olanlar var mı? Nasıl aştınız bu takıntılı hallerinizi?

Genişletmek için tıkla...