Ne hallere düşmedim ki, ölmek istedim, kendimi yerden yere vurdum, sinir krizleri geçirdim, çok zor sakinleştirdiler, doktor bile şaşırdı o halime, panik atak olmuşsun dedi, bağırdım çağırdım, kızdım, ağladım, bağıra çağıra, hüngür hüngür ağladım, sesimin çıktığı kadar, avazımın çıktığı kadar ağladım, canım çok yandı, yalvardım yakardım, canımı çok yaktı, acıttı, evet ilişkiyi bitiren bendim ama yine de son bi şans istedim ondan, evlerine gittim, annesine yalvardım, sevdiğim için kendimi ezdirdim, her hakaretine sustum, sesimi çıkarmadım, hep ben alttan aldım, çok uğraştım, çok çabaladım, hastanelik oldum, serum yedim, 14 tane ağır antibiyotik iğneler yedim, ağzımın içi yara oldu, dudağımda uçuklar çıktı, hiç bi şey yiyemedim acımdan, kilo verdim, babam kızım ne oldu sana böyle, niye böyle birden bire hasta oldun diye sorduğunda ne yalanlar uydurdum anlamasın diye, ya o ne yaptı ben bu haldeyken, hiç umurunda bile olmadı öküzün, koşa koşa başkasının kollarına gitti, neler çektiğimi çok iyi bilirim, bi Allah bilir ne çektiğimi, bide annem, şimdi bütün bu olanları düşününce diyorum ki kendi kendime, hepsi ne kadar saçma ve gereksiz şeylermiş, değmeyen insanlar yüzünden boş yere kendimi bu kadar çok üzmüşüm, yıpratmışım, anladım ki bütün bu yaşadıklarımın sonucunda aşk acısından kimse ölmüyor, evet baş etmesi çok zor, kolay atlatılmıyor, çok iyi bilirim, yaşadım ve gördüm, ama elbet geçiyor, geçmiyor değil, sadece klasik ama zaman ve sabıra ihtiyaç var, Allah'a havale ettim, ne hali varsa görsün, Allah yanına bırakmaz.