o beni artık sevmiyor umrunda bile değilim çok iyi biliyorum çünkü aylar öncesinden bağırmaya başlamıştı aslında bunu suratıma
tabi sözleriyle değil yaptıklarıyla anlamam için onu ondan önce benm bırakmam için
ama yapamadım çok seviyodum yalvarıyodum ona eskisi gibi ol diye olmayacağını bile bile
sözler verdi bana seni hiç bırakmıcam sensiz nefes alamam vs.böyle umutlar verdi bana hep
ve gitti
Böyle birşeyin olmuş olması şok etkisi veriyor ve Neye uğradığınızı şaşırıyorsunuz değilmi..
Bütün sevginizi vererek bağlandığınız, gönülden geldiğine inandığınız, sonsuza kadar güvendiğiniz kişiden sadır olan o sözlerin hükmünü yitirmiş olması, gerçek sevgiyle bağlanmış olanın yüreğini dağlıyor. Burdan bir kardeşin tanımlamasıyla 'Yanlış özneye yüklenmiş' bir sevgi.
Biliyorum canınız çok acıyor, ancak sevgiyi hak etmeyene vermemek daha hayırlı oldu belkide.
Hz Mevlana derki; sevgide fedakarlık yolunu bulamayanları asla gönül kapınızdan içeri sokmayın!
En zor anımızda, hani nefes dahi almakta zorlandığımız, kalbimizde derinden hissettiğimiz açının ağzımızdan ah olarak çıktığı o halimizde, bu acımızı, caresizliğimizi, yangınımızı tam şekliyle bilen bize bizden daha yakın olan Rabbimiz biliyor.
Rabbim! diyen kuluna sanki buyur kulum! diye bir sıcaklık hissederiz...
Bu anımızda, zor anlarda birbirimize nefes olacağımızı söz verdiğimiz ve kendisine bütün sevgimizi yüklediğimiz o 'özne'nin ne sesi, ne sedası vardır. onca söz nerede diye der durursunuz...
Böyle acı bir tecrübeyle bunu bukadar geç 'fark' edebilmiş olmak çok üzücü; Ancak İyiki Kimsesizlerin kimsesi, merhametli bağışlayıcı koruyucu yüce Rabbimiz var...
belki de bir nevi hayat dersi gibi görmek gerekiyor; Sevgimizı yanlış yöneltmişiz. Fani olana okadar sevgi yüklemişizki, o yok olunca neye uğradığımızı şaşırıp perişan olduk boşluğa düştük. Oysa baki olana yükleseydik bunca sevgiyi O bizi böyle bırakmaz. Hatta bütün kusurlara rağmen onun kapısı herzaman açık. Yeterki doğru olan o kapıya vuralım. Okadar merhametli, okadar bağışlayıcı. Bir adım yaklaşana bin adım yaklaşıcı. Kuluna şah damarından daha yakın...
Hz. Mevlana yine çok güzel söylemiş;
'Sabret Can! üzülme. Dua et Rabbin seni terk etmesin. İşte o terk ederse gerçekten bitersin. Dayan be gönlüm, biçare değilsin. Yaradan sana yar. Kimsesiz değilsin! Yanında kimsesizler kimsesi var. Biliyorum dünya sana dar. Ama dayan be gönlüm, dayan ki her gecenin mutlaka bir sabahı var.
Bazen bitmek bilmeyen dertler yağmur olur üstüne yağar. Ama unutma ki rengarenk gökkuşağı yağmurdan sonra çıkar.
Kokuların en güzeli gönül kokusudur. Çünkü o koku Rabbin kokusudur. O koku krık gönüllerde bulunur.
Susmak mana eksikliğinden değil, belki mananın derinliğindendir.'
(Mevlana Celaleddin-i Rumi)
Bunları okumak insana huzur veriyor. Rabbimiz bizi isyana ve ümitsizliğe çeken nefsimizin eline göz açıp kapatasıya kadar dahi bırakmasın amin.
