- 3 Haziran 2008
- 3.199
- 119
- 163
Yaklaşık 2 ay önce 8 yıldır süren ilişkim bitti. O gitti,ben değil. Bu 2 ay içinde 9 kilo verdim,ağzıma yemek girmiyordu.
Hüzünlü şarkılar dinleyip daha da ağlıyordum. Hep içimde bir ağlama isteği,bağırma isteği vardı.
Gittiğim yerlerde,durduğum yerden hiç memnun olmuyordum. Onunla gittiğimiz yerlerden geçerken gözlerimden yaşlar süzülüyordu.
Eve gelince bir daha ağlıyordum,gece ağlıyordum,sabah ağlıyordum kısacası hep ama hep ağlıyordum.
Yeni yeni toparlanıyorum. Hayatın ve acı gerçeklerin farkına vardım. Yada bir nevi kabullendim.
Canımın içi,evleneceğim insan dediğim adam doğru bir insan değilmiş demek ki beni yarı yolda bırakıp gidebildiğine göre.
Bunu anladım. Eskisi gibi canım acımıyor,çünkü beni sevmediğini söylemiş. Bu kelimeden sonra içimdeki acı bir nebze de hafifledi.
Çünkü hep bir umut vardı içimde,şuan yok. Umut olmayınca daha kolay oluyor. Ve bunların ardından "çok özledim" diye mesaj atıyor.
Arkadaşız ya sözde,öyle istiyor ya beyefendi.. Cevaplamıyorum da,yoluma bakıyorum. Bakmak zorundayım.
Kızlar şunu unutmayın; kimse ama kimse için değmiyor. Klasik bir laf ama ailenizden başka kimse için değmiyor. Ve sizi yarı yolda bırakıp giden bir insan geri gelse bile bir süre sonra tekrar gideceğine garanti bile verebilirim. Artık kendinizin,hayatınızın farkına varın. Toparlanın dimdik ayakta durun. Bu kadar güçsüz müsünüz yahu?![]()
sana katılıyorum bu konuda yanımıza kar kalan tek sey üzülmek oluyor ve değer miydı dıye sorunca cok gec oluyor..ben senın yasadıklarını yasadım kılo verdım daha neler neler. ama toparlandım..ask acısından olunmuyormus ve degmıyormus..