Nasıl başlayacağım bilmiyorum. Benimde erkek arkadaşım bana ara verelim dedi ve bende kabul ettim. Bundan 2 gün önce. Dün ağladım hıçkıra hıçkıra. Allah'a dönüp yalvardım nasıl yalvarmak ama. Ne yaptım ben sana da bana bunu layık gördün. Allah'ım yalvarırım yardım et dedim. Yalvarırım, bunu defalarca dedim. Ne suçum vardı gerçekten. Neden hemen kanıyorum. Neden inandım ona.
Hikayem kısaca şu:
Erkek arkadaşımla faceden tanıştık. Benden 5 yaş küçüktü. zaten ilk hatayı burada yaptım biliyorum ama ne yapayım kimsenin davranmadığı kadar güzel davrandı bana. O günlerde biriyle görüşüyordum ama bir türlü sevememiştim biraz sorunlu bir tipti. Neyse buna dedim bizim sonumuz yok sonu olmaya bir ilişkiye girmek istemiyorum artık. Bu zorladı şansını bunalımlara streslere soktum resmen onu. Sonra görüştük ve ben diğerinden ayrıldım. Neyse ilişkimiz çok güzel mutlu mesut giderken kaza geçirdi. 1 ayı geçkin süre hastanede yattı. Her konuşmamızda aşkım seni seviyorum evlenelim diyordu. Ben evlilikten kaçtım ilk başta çünkü annem istemiyordu yaş farkından dolayı. Ben hep atlattım ama en sonunda kararımı verdim tamam evlenelim dedim. Son görüşmemizden bir öncekinde beraber 4 gün geçirdik. Bu sırada beni 2 kez ağlattı çok saçma nedenlerden. Sonra bana dedi ki haftalardır yatıyorum psikolojim bozuk. ona da tamam dedim ama o günden sonra soğuk oldu bana. Bu son görüşmemizde ise dediği şuydu: sen beni önemsemiyorsun, canımın acıdığını bile anlamıyorsun. Bana yardımcı olmaya çalışırken bile yapmacık davrandın dedi. Bana dedi bunu birde vicdansız dedi. Sen evlilikten ittin beni bile dedi. Sonra herşey düzeldi dedik. Bundan 3 gün önce buluştuk herşey süper. Son dönerken arabada bana ara verelim mi dedi. Tamam dedim bende. Ama ben otobüse bindim gelene kadar yıkıldım, aklımdan çıkmadı dedikleri, yaptıkları. Çok zoruma gitti. Annesi babası hatta herkes bize evlenecekler gözüyle bakarken beni yıktı geçti. Ağlıyorum evet herkes gibi ama elim telefona gitmiyor. Umarım gitmez de. Şu an evde, işte acımı bile yaşayamıyorum. Bir dağa çıkıp bağıra bağıra ağlamak istiyorum. İçimden bir ses dönecek diyor diğeri dönmez diyor. Kafayı yemem an meselesi. Ama bi kız demişti düşün tamam düşün dur ama düşününce çözülüyor mu sorun. Hayır çözülmüyor. Ona beddua etmek istemiyorum ama bir gün dönerse eğer ona söyleyeceğim şeylerin provasını yapıyorum. Allah'ım bana bu fırsatı ver lütfen...Üzgünüm çok doluyum o yüzden yazdım bu kadar.
