Merhaba. Ben üniversite 2.sınıf öğrencisiyim ve içinde bulunduğumuz 3 ay tatil süreci bitmek üzere. Şehir dışında okuyorum ve bu tatillere sevinemiyorum bile... Çünkü tatil bittiğinde ve okuduğum şehre geri döndüğümde adaptasyon sıkıntısı yaşıyorum 2-3 hafta kadar sürüyor ve bu beni ruhsal olarak çok yıpratıyor, etkileri şimdiden başladı.
Tatil sürecinde kendimle baş başa kalma imkanı çok fazla olduğundan bu tatil sürekli kendimle uğraşarak, bi yerlerimi beğenmeyerek geçiyor. Ve bu yüzden tatillerden savaştan çıkmış gibi ruhsal açıdan perişan bi halde çıkıyorum. -söz konusu 1 ay ve ondan uzun süreli tatillerdir-
Bunların hiçbiri önemli değil. Önemli olan şu; uyum sorunu, psikolojik sorunlarım, kendimle olan sorunlarım yüzünden ev arkadaşımla aramın bozulacağından korkuyorum. Hem de çok korkuyorum...
Geçen sene aramız bozuldu somurtkanlıklarımdan ötürü. Beni anlamasını beklemedim... Ama o zaman yurttaydık ve aramız bozulunca kendi odama çekilip onu görmüyordum. Oysa şimdi aynı evdeyiz :/
Şimdi sorunu tam anlamıyla özet geçecek olursam: 1 hafta kadar sonra okuduğum şehre döneceğim. Evde kız arkadaşım ve onun erkek arkadaşı var. Bir sebepten beraber gitmişler. Gitmekten çekiniyorum 2 sebebi var
1.si dediğim gibi adaptasyon sıkıntısı sürecinde somurtmak, mutsuzluğumu belli etmek. Konuşmamak, konuşacak konu bulamamak. Can sıkıcı olmak
2.si yabancı insanlardan çok çekiniyorum tanışmaktan hiç hoşlanmıyorum.
O kadar çok kafama takıyorum ki karabasanlarla boğuştum uyurken
Konuşacak bir şey bulamamak benim en büyük sıkıntım. Asosyallerin en büyük sıkıntısı...
Ne yapacağımı bilmiyorum. Şimdi evdeyken o kadar çok somurtkanım ve mutsuzum ki orda da böyle olmaktan çok korkuyorum.
Kesinlikle bu yazı psikolojik destek alarak geçirmem lazımdı, şimdi pişmanım ama psikoloğa verebilecek param da yoktu açıkçası.
Sizce kafamı nasıl dağıtabilirim ? "Oraya gidince her şey çok kötü olacak !" düşüncesinden nası kurtulacağım ben
Yüzümde sürekli somurtkan mutsuz bi ifade var, küçüklüğümden beri.
Olumlu bi insan olmak istiyorum 19 yaşındayım yaşlı ninem gibi hissediyorum kendimi.
Tatil sürecinde kendimle baş başa kalma imkanı çok fazla olduğundan bu tatil sürekli kendimle uğraşarak, bi yerlerimi beğenmeyerek geçiyor. Ve bu yüzden tatillerden savaştan çıkmış gibi ruhsal açıdan perişan bi halde çıkıyorum. -söz konusu 1 ay ve ondan uzun süreli tatillerdir-
Bunların hiçbiri önemli değil. Önemli olan şu; uyum sorunu, psikolojik sorunlarım, kendimle olan sorunlarım yüzünden ev arkadaşımla aramın bozulacağından korkuyorum. Hem de çok korkuyorum...
Geçen sene aramız bozuldu somurtkanlıklarımdan ötürü. Beni anlamasını beklemedim... Ama o zaman yurttaydık ve aramız bozulunca kendi odama çekilip onu görmüyordum. Oysa şimdi aynı evdeyiz :/
Şimdi sorunu tam anlamıyla özet geçecek olursam: 1 hafta kadar sonra okuduğum şehre döneceğim. Evde kız arkadaşım ve onun erkek arkadaşı var. Bir sebepten beraber gitmişler. Gitmekten çekiniyorum 2 sebebi var
1.si dediğim gibi adaptasyon sıkıntısı sürecinde somurtmak, mutsuzluğumu belli etmek. Konuşmamak, konuşacak konu bulamamak. Can sıkıcı olmak
2.si yabancı insanlardan çok çekiniyorum tanışmaktan hiç hoşlanmıyorum.
O kadar çok kafama takıyorum ki karabasanlarla boğuştum uyurken
Konuşacak bir şey bulamamak benim en büyük sıkıntım. Asosyallerin en büyük sıkıntısı...
Ne yapacağımı bilmiyorum. Şimdi evdeyken o kadar çok somurtkanım ve mutsuzum ki orda da böyle olmaktan çok korkuyorum.
Kesinlikle bu yazı psikolojik destek alarak geçirmem lazımdı, şimdi pişmanım ama psikoloğa verebilecek param da yoktu açıkçası.
Sizce kafamı nasıl dağıtabilirim ? "Oraya gidince her şey çok kötü olacak !" düşüncesinden nası kurtulacağım ben
Yüzümde sürekli somurtkan mutsuz bi ifade var, küçüklüğümden beri.
Olumlu bi insan olmak istiyorum 19 yaşındayım yaşlı ninem gibi hissediyorum kendimi.