Daha önce de maddiyat yüzünden evlenememek diye bir konu açmıştım. Ben öğretmenim, 4 senedir çalışıyorum. Sevgilim İstanbul'da, benden 1000 km uzakta ve web işleri ve kamera asistanlığı gibi işlerde çalışıyordu. Askerliğini de yapmadı. Bu sebeple daha sabit bir işi olması açısından 4 senedir bekliyoruz. Malum askerliğini yapmadı, birikimi yok, bizim memlekete oldukça uzak, sabit bir işi yok...Ailemin razı olacağını zannetmiyordum. En son bir işe girdi 8-9 ay oldu(ama sigortası mart ayında başlamış nedense), biz de bunu fırsat bilip ailelere açtık konuyu. (Bizim düşüncemiz bir süre ailesiyle yaşamak, biraz peşinat yapıp sonra kendi evimizi almaktı. Bu arada biz ailesiyle kalırken o da rahatça askere gidip gelebilecekti.) Eğer bu yaz il dışı atamada İstanbul çıkarsa evlenmek istediğimizi, yoksa Şubat'ta deneyeceğimi ama şimdilik nişan olmasını söyledim. Benim ailem hiç istemedi; tanımayız, İstanbul gibi yer, askerliği ne olacak, işi ne olacak gibi sebepler sıraladılar. Bu arada daha önce nişanlanıp ayrıldığım için de tedirginler ve uzun bir nişanlılık dönemi istemiyorlar. Annem daha ılımlı, ben doğru bulmuyorum ama sen istiyorsun bir şey diyemem diyordu ama babam çok katıydı.Ben bu işe onay vermem diyip durmuş. Biz babamla hiç konuşmadık, onların köyde öyle bir adet yok çünkü:) Benim canım oldukça sıkıldı ve bir süre yemeden içmeden kesildim, günde bir poaçayla duruyordum. Babam da en son moralini yüksek tut umut ışığı var dedi. Sevindim ben de olumlu bir gelişme olunca.
Bizde olaylar biraz daha olumlu olmaya başladı ama bu sefer o cephe karıştı. Erkek arkadaşım ilk zamanlar tanıdığım gibi değil. Biz ilişkiye başladığımızda inanılmaz neşeli ve pozitif bir insandı ama çalıştığı işlerden para alamadıkça, insanlar hayatlarını oluşturup biz hiç bir şey yapamadıkça, hakkı yendikçe morali çöktü. Hiç bir şeyi olmayan bir adamım diyip duruyor bu da beni üzüyordu. Bu sebeple ben de istediklerimi minimuma indirmiştim. Nişan istemiyordum, sadece aile büyükleri gelip yüzük takacaktı. Düğün zaten istemiyorum veya öyle altınlarım olsun, şunlar alınsın gibi bir isteğim yok,balayı, ev, araba da istemiyorum. Sadece huzurlu bir şekilde yuvamı kurmak istiyorum o kadar. O da bazı şeyleri yapamayacak olmanın sıkıntısını yaşıyor. En son bugün ailesiyle tartışmış, bizim en büyük desteğimiz onun ailesiyle bir süre yaşamamız olacaktı ama bu kavgadan sonra öyle bir şey olamayacağını, bu şekilde de asla ev alamayacağımızı söyledi.
Az önce söylediği şey de "senin ailen beni istemiyor zaten, bizimkilerde de durum bu, sen başkasını bul kurtar hayatını" dedi bana.
Bilmiyorum nasıl bir yol izlemeliyim. Evlenmeden atamam olmuyor, evlensem bile sigortası geç başladığı için bu yaz eş durumu isteyemiyorum, şubatta eş durumu açarlarsa yine 1 ay eksiğimiz oluyor, sınıf öğretmenlerinin artık isteğe bağlı iller arası atamaları imkansıza dönüştü, ailem bir yandan olumsuz, erkek arkadaşımın morali bozuk. İnsanlar asgari ücretle evlenip yuvalarını kuruyorlar, bizde her şey gittikçe olumsuz oluyor.Ne yapmalıyım kızlar sizce?
4 senedir şartların daha iyi olmasını bekliyoruz ama hiç bir şeyin daha iyi olduğu yok. Çevremdeki bütün işi gücü olmayan akraba kızları asgari ücretle çalışan adamlarla evlendiler, evlerini ya aileleri aldı ya kirasını aileleri verdi.Bir ben evlenemedim sevdiğim insanla:)
