Yok unutulmuyor, insan yaşlanıp, ölüm döşeğindeyken bile son anına kadar o ilk sevdiğini, o ilk kalp acısını düşünüyor. Kesinlikle şaka. Unutmamak diye bir şey olabilir mi ya? İnsan nelerin üstesinden geliyor. İnsanlar sevdiklerini toprağa veriyor; analarını, babalarını, evlatlarını... O acılara rağmen gün geliyor yeniden gülmeye, normal hayatına devam etmeye başlıyor. Aksi durumda hepimiz tımarhanede yaşardık çünkü. Tabi ki unutacaksın, daha yaşın kaç başın kaç. Evlenmek filan ne alaka hele bu yaşta? Oku, çalış, kendini geliştir. Böyle elalemin sünepe oğlanları için kendini heder etmenden çok daha iyi yerlere götürür seni bunlar. Lise aşkımı depremde kaybettim, üniversitede 5 yıllık bir ilişkim vardı, ölüp bitiyorduk güya birbirimize diğer yandan birbirimize iyi de gelmiyorduk, acılı oldu ama ayrıldık. 12 yıldır eşimleyim. Eski acılar çoktan söndü gitti. Şuan zaten mutlu değilsin ki bu adamla, ayrılık sana ne kaybettirmiş olabilir? Alışkanlıklarının acısını çekiyorsun, başka şeylere odaklan, daha hafif atlatırsın. Gün gelir sana sevmenin, değer vermenin ne demek olduğunu gösterecek biriyle karşılaşırsın umarım. O zaman bu zamanlar ki haline gülüp geçeceksin, meğer değmezmiş diyeceksin. Ve lütfen şu yaşlarda evlilik hayalleri değil, başka hayaller kur ya.