- 17 Ağustos 2016
- 161
- 32
- 98
Geçenlerde burada bir konu açmıştım "dertsiz başıma dert aldım" diye orada derdimi anlatmıştım ama şimdi de özet geçeyim... 19 yaşındayım, 20 yaşında bir erkek arkadaşım var birbirimizin ilk aşkıyız beni çocuklugundan beri seviyordu. Hep iletişim halindeydik, konuşurduk falan 2 ay önce bir şans verdim ve sanırım şu an ben aşık oldum. Ama o bana karşı harika olan çocuk gerçekten yok benimle konuşmak bile istemiyor neredeyse. Konuşulabilecek bir meseleyi iki ifade atıp kesiyor ama çevrimici kalıp başkalarıyla konuşmaya devam ediyor. Bu sorunu cok fazla dile getirdim bana beni sıkma, senden sıkılmaktan korkuyorum dedi ama bence sıkıldım diyemedi... Ayrılmıyorda. Ama ben de ayrılamıyorum. Sanki o onca sene benim için ağladı şimdi de benim üzülmem, biraz tolere etmem gerekiyomuş gibi hissediyorum. Ayrılmayı düşününce "ya belkide düzelir" sabret diyorum kendime ama inanın her gün ağlamaktan içim cıktı dermanım kalmadı. Tüm hayatım boyunca onun sevgisine zamanında karşılık vermedigim icin pişman olacakmış gibi hissediyorum. Bu hissiyatı nasıl atacagım içimden? Böyle çok mutsuzum ama ayrılıncada pek mutlu olacagımı zannetmiyorum. Of deliricem gerçekten çok iradesizim...
Az önce kendisine beni mutsuz ettiğini ve sürdüremediğimi söyledim. Zor bir veda olduğunuda. Bana aksini söylemedi. Seni seviyorum demedi. Sadece "sen bilirsin, hayırlısı buymuş daha fazla üzülmeni istemem zaten" dedi. Çok aptalım. Gerçekten üzülmeli miyim bilmiyorum ama kafam beton gibi.
Az önce kendisine beni mutsuz ettiğini ve sürdüremediğimi söyledim. Zor bir veda olduğunuda. Bana aksini söylemedi. Seni seviyorum demedi. Sadece "sen bilirsin, hayırlısı buymuş daha fazla üzülmeni istemem zaten" dedi. Çok aptalım. Gerçekten üzülmeli miyim bilmiyorum ama kafam beton gibi.
Son düzenleme: