Zor dönemden geçiyorum.Hayatıma girdi çok yorgunum hayat arkadaşım olurmusun dedi ilk tanışmamızda...güven duydum ona o an kendimi bıraktım duygularına.ikimizde 40 lı yaşlardaydık sonuçta.koskoca 2,5 yıl geçti bu süreçte evlenme hayalleri kuruldu aileler akrabalar dostlar herkes biliyordu..Bana hep öyle para gelecek böyle para gelecek şöyle ev alıcaz diye geçen vaadler verildi benim amacımın maddiyat olmadığınıda bildiği halde.O gün gelecek bu ay gelecek diye bekle bekle...kirayada çıkabiliriz dediğimde geçiştirmeler..en son verilen tarih ve yine parasının gelmemesi sözde yarısının gelmesi (ki bu yalan)nedeniyle cesaretimi toplayıp ya bu ilişkiye isim koyarsın yada biter dedim..bana dediki bir gün şartları oluşturduğumda geleceğim..süre vermiyorum.. pess dedim bir erkek bu kadarmı aciz olur.sordum sonradan neden biz bu kadar yıl düzen kuramazmıydık benim şartlarım olmadığı halde neden beni kaybetmek uğruna hiç çıkar yol bulamadın..cevap şu psikolojik bunalımdayım bunların cevabını kendime bile veremiyorum yanlız kalıp toparlanmam kendimde hesaplaşmam lazım yazmak konuşmak istemiyorum elbet toparlanacağım yarım kalan şeyleri tamamlıcam dedi..kendimi çok mutsuz hissediyorum güvenim bitti hayallarim bitti ben bunu haketmedim benim 2,5 yılımı veremez dönse bile anlamsız artık ..sadece dertleşmek istedim bu yanlız kalma mevzuu nedir ah bir anlasam bir fikri olan varmı
Son düzenleme: