- Konu Sahibi Sevgi_MeLegi
-
- #1
2 bucuk yıldır devam eden bir ilişkimiz vardı Hep birşeyler yüzünden kavga eder dururduk Ben suçlu olsam da kimi zaman özür dilerdim ne kadar kavga etsekde oda benden bende ondan gidemeyeceğimizi iyi bilirdik ama ben cok yorulmuştum bu ilişkiden artık yoruldum tükendim bana hakaret etmişti. bende artık dayanamadım cok zor oldu ama gittim..
İnanamadı önce kabul edemedi 1 aydır ayrıyız nerede ise sürekli mesaj atıyor yalvarıyor şans istiyor günlerce evimizin önüne geldi sabahladı aglamayan insan ağladı.. bunca yılın hatrına ona 1 şansı cok görecek değilim elbette. ama benim bu 1 ay içinde fikirlerim düşüncelerim cok değişti
Ben bir evin bir kızıyım babamı kaybettim annemden başka kimsem yok annem ise benim rahat etmemi işi gücü olan biri ile evlenmemi istiyor
Oda kendince haklı ben ilerde ne kendimi ne cocuklarımı kimseye muhtaç etmek istemiyorum.. rahat etmek istiyorum
Erkek arkadaşım ise çicekci. cicekci dükkanında 800 tl maaşla çalışıyor ve kasımda askere gidecek
Ben önceden bunu sorun yapmazdım ama artık mantıgım ön planda. askerden sonra napacaksın? dediğim de sen karışma yapılır birşeyler Allah büyük
Dükkan acarım kredi çekerim vs.. tamam da bu işler böyle olmuyor ben bunu sorduğumda kendisine beni yalnış anlıyor
Samanlık seyran olmuyor işte parasız olmuyor keşke olsa ama olmuyor Onu boşu boşuna beklemekten hayatımı maffetmekten korkuyorum
Sırf bu durum böyle diyede onu bırakmak istemiyorum
Günlerdir cok vicdanım sızlıyor onu o hallerde görmek istemezdim acı cekmesini istemezdim ama içimden dönmek gelmiyor
İşi gücü olan mantıklı saygılı birisi olsun istiyorum.. evleneyim yuvamı kuruyum.. ama bi yandanda böyle düşünüyorum napacağmı bilmiyorum
Ben illa cok zengin olsun evi olsun arabası olsun istemiyorum ki.. Ama yoksul bir hayat yaşamak cocuklarıma o hayatı yaşatmak hep çile sıkıntıda çekmek istemiyorum napacağımı bilmiyorum bu ayrılık belkide bana bir işaretti. onuda bilmiyorm cok kararsızım ne yapmalıyım. Ben 21 yaşındayım kendisi 23 yaşında cok zor bir karar hata yapmaktan pişman olmaktan korkuyorum.. fikirlerinize ihtiyacım var.
İnanamadı önce kabul edemedi 1 aydır ayrıyız nerede ise sürekli mesaj atıyor yalvarıyor şans istiyor günlerce evimizin önüne geldi sabahladı aglamayan insan ağladı.. bunca yılın hatrına ona 1 şansı cok görecek değilim elbette. ama benim bu 1 ay içinde fikirlerim düşüncelerim cok değişti
Ben bir evin bir kızıyım babamı kaybettim annemden başka kimsem yok annem ise benim rahat etmemi işi gücü olan biri ile evlenmemi istiyor
Oda kendince haklı ben ilerde ne kendimi ne cocuklarımı kimseye muhtaç etmek istemiyorum.. rahat etmek istiyorum
Erkek arkadaşım ise çicekci. cicekci dükkanında 800 tl maaşla çalışıyor ve kasımda askere gidecek
Ben önceden bunu sorun yapmazdım ama artık mantıgım ön planda. askerden sonra napacaksın? dediğim de sen karışma yapılır birşeyler Allah büyük
Dükkan acarım kredi çekerim vs.. tamam da bu işler böyle olmuyor ben bunu sorduğumda kendisine beni yalnış anlıyor
Samanlık seyran olmuyor işte parasız olmuyor keşke olsa ama olmuyor Onu boşu boşuna beklemekten hayatımı maffetmekten korkuyorum
Sırf bu durum böyle diyede onu bırakmak istemiyorum
Günlerdir cok vicdanım sızlıyor onu o hallerde görmek istemezdim acı cekmesini istemezdim ama içimden dönmek gelmiyor
İşi gücü olan mantıklı saygılı birisi olsun istiyorum.. evleneyim yuvamı kuruyum.. ama bi yandanda böyle düşünüyorum napacağmı bilmiyorum
Ben illa cok zengin olsun evi olsun arabası olsun istemiyorum ki.. Ama yoksul bir hayat yaşamak cocuklarıma o hayatı yaşatmak hep çile sıkıntıda çekmek istemiyorum napacağımı bilmiyorum bu ayrılık belkide bana bir işaretti. onuda bilmiyorm cok kararsızım ne yapmalıyım. Ben 21 yaşındayım kendisi 23 yaşında cok zor bir karar hata yapmaktan pişman olmaktan korkuyorum.. fikirlerinize ihtiyacım var.