yazdılarının hepsini okudum ben 3 yıldır bırlıkteydım aılesı benı hıc ıstemedı..am sonunda kabullendıler dedım nışanlandık ve sonuc ayrıldık..benımde senın gıbı vicdanım rahat..ama onun yerıne bırgun bırını koyabılır mıyım bunu bılmıyorum..ben 30 yasındayım ya sen?
yaşıtız neredeyse.belki sendeki sonu gördüğümüzden baştan bitirdik.gerçi o savaşmayı çok tercih etmedi.belki de ailesini biliyordu ama madem biliyorsa neden baştan bazı şeyleri göze aldı demeden de edemiyorum.
peki bir gerekçeleri var mıydı istememek için?
koyarsın.neden koyamayacaksın.bu senin elinde unutma.zamanla unutuyor insan,ha belki yaran büyük oluyor ama neleri aşmıyoruz ki.sadece öyle olacağını bilip durup beklemek gerek.
istememek için nedenleri memleketlileri olsun istiyorlarmış vs..kendi buldukları kişi olacakmış onlara yakın oturacakmış herseye biz erkek tarafıyız biz karar veririz dediler
Yolun çetin ve zorlu Allah yardımcın olsun benim on ay filan oldu. Geçti gitti diyeyim. İlk zaman insan kabullenemiyor ne duygu hallerinden geçtim. Anlık değişimler yaşadım üzüldüm yıkıldım isyan ettim kızdım öfkelendim. Duruldum çok şükür. İmkansız degil tamamen bitirmek gerek içindeki en ufak bir umut parçasını dahi.
Çok güzel yazmışsın ya..
Ama yaşını merak ettim açıkçası :)
erkek düşmanı olup çıkacaz yakında sanırım..bende ayrıyım cnm boşver çok üzülmeye değmez hiç biri..
özlediklerini bile düşünmüyorum..erkekler hemen kalkıp yollarına devam ederler. sonrada arta kalan göz yaşı olur.
isyan etmedim aslında.düşündüm, kabullendim.bir onla son görüşmemizde sanırım hıçkıra hıçkıra ağladım ve sonrasında bir iki ağladım o kadar.neden bilmiyorum.
donuk hissediyorum kendimi ve dahası hissiz.
alıntı yapmamışsın anzer anlayamadım, kim acaba?:44:
pişman olacak biri varsa o ben değilim zaten , bunu biliyorum.umarım geçer her şey.
Sen tabiiki başkası olsa alıntı yapardım :)
kocaman bir 3 yıldı bizimki de.. nasıl bitti, nasıl ayrılabildik hiç anlayamamıştım. başlarda rahatlamış hissetmiştim kendimi, bunalmıştım kavgalardan çünkü.. ama sonradan sonraya vurdu onsuzluk. yoktu her şeyimi gidip anında anlattığım, omzuna yaslanıp ağladım adam.. üniversitedeki ilk yılımdı. o üniversiteye bile o orda diye girmiştim. okula gitmiyordum, sınıfta kaldım. içime kapanmıştım. sonra okula gitmeye başladım, insanların bana iyi geldiğini fark ettim. her sabah kalkıp hiç gitmek istemiyorum desem de, zorladım kendimi ve gittiğimde 5 saat bile olsa onu düşünmeden geçirebildim. böyle böyle derken bi baktım artık eskisi kadar düşünmüyorum. hatta benimle ilgilenen insanlara şans vermeyi bile düşünüyordum. denedim de ama gördüm ki unutamamışım sadece derinlere atmışım devam edebilmek için. çabalıycam dedim bırakmıycam dedim ayrılıktan 1 yıl sonra aradım, mesajlar attım. unutamadığını ama artık yolların ayrıldığını tekrardan birleştirip aynı sıkıntıları çekmenin mantıksız olduğunu söyledi. yoktu işte daha yapcak bişey. çok üzüldüm yine ama yoluma devam etmeyi öğrenmiştim. şimdiyse, tatlı bir anı benim için. güzel adamım her zaman için. hep gülümsemeyle hatırlayacağım 3 yılım. unuttum mu bilmiyorum. çoook derinlere de atmış olabilirim. ama şunu hiç bi zaman için atamadım içimden. şehirlerimiz ayrıldı ama biz bir gün bir yerde mutlaka karşılaşacağız.
bilirim ayrılık zordur, içinden bir şey gelmez insanın. ama zorlamamız lazım kendimizi, inanın iyi gelicek şeyler mutlaka vardır ve biz içimizden gelmiyor diye onları kaçırıyoruz.
ooofff felek ooooffff okurken ağlamaklık oldum. yazmakla bitmeyecek çok şeylerimiz var ama bir o kadar da anlamsız... artık kıymetsiz... çaresiziz...
Ben kendimi tutamaktan cok korkuyorum. İcimden hep mesaj atmak geliyor bazen de atıyorum alışkanlık olmuş iyi geceler günaydın demeye sanki onun mesajını almadan gün dogmuyacakmiş gibi.
Cevap atıyor mu peki? :44:
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?