sen dışarda yalnız başına gezerken,yanında sevgilileriyle elele sana inat yaparcasına gezenleri görünce koyar ayrılık.benim sevgilim asla beni terketmez derdim,derken saçma sapan bi şekilde beni yolortasında bırakınca hiçbir ayrılığın bu denli canımı yakmadığını anladım.ayrılık ne beter,ne kötü bişeymiş meğer.ölüden farkım kalmadı.insan gerçekte bir kere ölüyorsa,ben hergün bin kere öldüm.neden ben diye soramadım bile.ne sormaya mecalim vardı,ne de soracağım bi sevgilim.gitmişti çünkü.aramıyordu.sormuuyordu günde 10 kere arayan adam.günde 10 kere arayıp beni sevdiğini söyleyen sevgilim yoktu artık.vardı ama yoktu.bende,en içimdeydi,ama hayatımdan gitmişti.2 ay sonra geri döndü Allah'tan.ama ben kendimi çok zor toparladım.Ona tekrardan güvenim çok zor yerine geldiki,en ufak bi problemde bile o ayrılıktan dolayı güvenim çatır çutur ediyo.
telefonun çalmaz olunca ayrılık çok koyuyo insana.
normalde onun adını sık sık duymazken,dışarı bi çıkıyosun,bütün kafeler büfeler sevgilinin adına bürünmüş.etrafta onun adında bi sürü adam var.sen unutmaya çalışıyosun,o sürekli aklına girmeye çalışıyo.
başkasını sevmeye çalışıyosun,sevemiyosun.acı çekmekten başka hiçbir işe yaramıyo.
geceleri yatağa başını koyduğunda,sabahları daha az acı çekiyorum,keşke hiç gece olmasaydı diyosun.yalnızlığın daha bi vuruyo yüzüne,daha bi canını acıtıyo ayrılık.gözyaşların ıslatırken yastığını,ansızın uyuyup kalıyorsun,yeniden acı dolu bi güne uyanmak için.
ben her gece sevdiğimin bana sarıldığını düşünerek uyumaya çalışıyordum mesela.çok ağlıyordum çünkü.başka türlü uyuyamıyordum.
ya ayrılık çok kötü bişey.Allah kimseye vermesin,göstermesin,yaşatmasın!