Birbirimizden uzak yaşıyoruz pek telefonla da görüşmem onlarla. İlk istemeye geldiklerinde olmamisti annesi kacmami istemişti. Kaçmadım tekrar geldiler sonra. Evlendikten sonra da sürekli onlar senin ailen değil biziz bizle daha yakın ol falan diyor. Kendi ailemle gorusmeme de karışıyor. Evime geldiklerinde ev onlarinmis gibi takılıyorlar ben evde yokken odama girebiliyorlar eve misafir cagirabiliyorlar bana normal gelmiyor bunlar
bir de ev yaptıracakları için düğünde takılan tüm takıları 'son kuruşuna kadar' sizden istemişlerdi ve eşiniz de size yarım ağızla bile olsa sorma zahmetinde bulunmayıp hiç ikiletmeden kabul ederek sizinle bunun için kavga etmişti değil mi? ha bir de birlikte otururuz ne güzel, ehe demişti, onu unuttum.
ay buradan ben sinir oldum eşinize kusura bakmayın.
durum böyle olunca ben değil böyle kayın-aileyi, böyle eşi sevmem.
hadi bu yazı bir şekilde atlattınız, sonraki yazlar ne olacak? veya en basitinden fikir ayrılığına düştüğünüz herhangi bir konuda ne olacak? nereye kadar devamlı idare edeceksiniz? tek tarafın verici olduğu ilişkiler tükenip bitmeye mahkumdur, er ya da geç hep böyle olur. Ya da bir bakmışsınız sizden geriye hiçbir şey kalmamış.
herhangi bir konuda beni dinlemeyen, sözümü hiçe sayan , istediğim ve istemediğim şeyleri umursamayan , bana ikinci sınıf insan muamelesi yapan bir adamın beni daha fazla sindirmesine izin vermem ve boşanırım. sonuçta ağaç kovuğundan çıkmadım, benim de bir canım ve ailem var, dünyaya bir kere geliyorum herkes gibi. kimsenin kredisi sonsuz değil.
gamlı baykuş gibi konuştum sanırım ama geçmiş konularınızı az buçuk hatırladığım için bu yorumu yapıyorum.
ekleme: bu arada size de sinir olmak üzereyim canım konu sahibi, mis gibi öğretmensiniz, kendinize pek ala yetersiniz, neyin sindirilmişliği bu kadar??
biraz canınızın kıymeti olsun, kendi kul hakkınıza girmeyin yahu.
