Meraba canlar
Anneler ve anne adayları ve anne aday adayları ( benim gibi )
ben geldimm , söz verdiğim gibi , aşağıdaki yazı hoşuma gitti, sizlerle paylaşmak istedim
Karanlıktaymışlar.
İki embriyo, bir ana rahminde...
> > Her şeyden habersiz bekleşiyorlarmış, sudan bir beşiğin içinde...
> > Sarılıp birbirlerine, karanlıkta uyumuşlar öylece...
> > Haftalar geçmiş, ikizler gelişmiş.
> > Elleri, ayakları belirginleşmiş.
> > Gözleri çıktıkça meydana,
> > İkisi de çevrede olup biteni fark etmiş...
> > Ne rahat, ne güvenli bir dünyaymış bu...
> > Sıcak, ıslak, sevgi dolu...
> > 'Öyle güzel bir dünyada yaşıyoruz ki' demişler, '... bize ne mutlu...'
> > Gel zaman git zaman, çevreyi keşfe girişmişler.
> > Bu karanlık dünyayı ve hayatın kaynağını deşmişler.
> > Onları besleyip büyüten kordonu fark edince
> > O kordonla kendilerini var eden Anne'lerine şükretmişler.
> > Sonra başlamış bir varoluş tartışması:
> > 'Buraya nereden geldik, biz nasıl olduk' diye sormuş ikizler...
> > 'Annemiz' demiş biri, 'O bizi var etti, bize can verdi.'
> > 'Ne biliyorsun' diye itiraz etmiş öteki, 'Sen hiç Anneni görmedin
> > ki...':
> > 'Belki de o sadece zihnimizdedir. Anne inancı bizi rahatlattığı için
> > uydurduğumuz bir şeydir.'
> > Süredursun ana rahmindeki tartışma, ikizler büyüyüp gelişmişler.
> > Rahme sığmaz olup tekmeleşmişler.
> > Artık parmakları ve kulakları varmış kerataların...
> > Büyüdükçe anlamışlar ki, yolun sonu yakın...
> > Gün gelecek, bu güzelim hayat bitecek;
> > Karanlık bir yolculuk, onları bir başka diyara çekecek.
> > '- Buradaki hayatımızın sonuna yaklaşıyoruz' diye fısıldamış
> > ikizlerden biri efkarla...
> > '- Ben gitmek istemiyorum' diye diretmiş öteki; 'doyamadım ki daha
> > hayata...'
> > '- Ama mukadderat alnına yazılandır; dua et, belki doğumdan
> > sonra hayat vardır.'
> > Sormuş karamsar olan:
> > '- Bir gün bize hayat veren kordon kesilecek. Ondan sonra
> > başımıza neler gelecek?'
> > Şiirle cevaplamış iyimser olan:
> > 'Birçok giden/ memnun ki yerinden/ çok seneler geçti/ dönen yok
> > seferinden...'
> > Ve günlerden bir gün, yer sarsılmış, duvarlar kasılmış.
> > Dayanılmaz sancılarla ikizler beklenen günün geldiğini anlamış.
> > Buruşuk kollarıyla birbirlerine son kez sarılıp vedalaşmışlar.
> > Ve 'ömrümüz bitti' diye çığlık çığlığa ağlaşmışlar.
> > Azrail sandıkları bir el kesmiş onları hayata bağlayan kordonu,
> > Ağlaya ağlaya karanlık bir koridordan öbür hayata çıkmışlar.
Güzel değil mi ? Dünyamızı biz sadece bizim algılayabildiğimiz kadar algılayıp bilebiliyoruz , aynen bebek ikizler gibi, bilmediğimiz şeyler , göremediğimiz gelecek de bizde endişeye neden oluyor ,,,,,
Ana rahminden kalma alışkanlığımızdır belki de , ama her yeni gün yine de bir umut , bu yazı bana bunu hatırlattı , umudu ,şu anda karanlıkta olsakta