Merhaba arkadaşlar.. ben benimle aynı şeyi yaşayanlardan ve bu konuda beni anlayabilecek olanlardan yorum bekliyorum..
3 yaş gibi çok erken yaşta babamı kaybettim.. Hayatım boyunca hep "Baba" kelimesinden yoksun büyüdüm.. Daha doğrusu o kelimenin nasıl bir anlam yüklü oluşunu bile bilmiyorum.. Babalar gününü genellikle hüzün ve boşluk dolu geçirip odama kapandım.. Yolda bir baba-kız gördüğümde her daim gözlerim doldu.. Bu yaşıma kadar bu kelimeyi kullanamamış olmanın acısını iliklerime kadar yaşadım hep.. O kadar tanımıyordum ki babamı, resimlerine baktığımda bile "babam" demek yabancı geliyor bana.. Sanki normal tanımadığım bir insan gibi... Size yemin edebilirim ki buraya baba yazarken bile yabancılaşıyorum o kelimeyle.. O kadar eksiklik hissediyorum ki... Bir yanım yokmuş kanadım kopukmuş gibi.. Hep şunu düşünüyorum.... Hayatım boyunca hiç kullanmadığım bu kelimeyi ben evlendiğimde eşimin babasına nasıl söylerim?.. şuanki erkek arkadaşımın babasını çok seviyorum ve bazen hayal kuruyorum.. ona bir türlü baba dediğime dair hayal dahi kuramıyorum.. diyemeyecekmişim gibi.. benimle aynı durumda olan yada bu durumu aşmama katkıda bulunabilecek olanlar var mı?
canım benim okuyunca o kdara kötüoldum ki anlatamam, yazacaklarımın bu durumu aşmana faydası olur mu bilmem ama bak dinle... ben babası varken babasız büyümüş bir kız çocuğuyum, 1 yaşımdayken ayrılmışlar, inan o kadaraz sayıda rsmi vardı ki, zihnimde yüzünü şekillendirmeye uğraşır acaba şuan ki hali nasıldır diye düşünürdüm sürekli
bu açıdan beni de babası ölmüş bir çocuk gibi düşünmeni istiyorum senden... sonra ne oldu biliyor musun ? ben 19 yaşıma gelince uzaktan görmek için babamı arama kararı aldım, merak beni kemirdi
şimdi o kadar pişmanım ki sevdiceğim
çünkü annem bana babamı hiç kötülemeden büyüttü ama ben karşıma çıkan kişi yüzünden ağır depresyon geçirdim, hatta psikoloğum da anneme kızdı, herkes kötüler sen niye bu adamı bu kadar nötr anlattın diye :) hayatımdan çıkarmakda hiç kolay olmadı... keşke hiç tanışmaya kalkmasaydım, uzakta seyahatte vs. gibiydi, mutluydum, şimdi verdiği acıyı kapatmaya çalışıyorum. onu tanıdıktan sonra bayramlardan soğudum
çocukluğumdaki bayramları özlüyorum, o yoktu ama ben mutluydum bunu ancak onun cehennemini görünce anladım... sana bunları neden anlatttığıma gelince, babası varken baba hasreti çeken o kadar çok insan var ki, bunun acısı tarif edilemez, senin babacığınsa ömrü vefa etmediği için yanında değil, inan ömrü olsaydı senin yanından hiç ayrılmazdı... allah onu nurlar içinde yatırsın... bişey diyeceğim ama yanlış anlama lütfen öyle kötü anne babalar var ki insan bazen keşke ölmüş olduğu için yanımda olamıyor olsaydı, hiç olmazsa o zaman takdiri ilahi derdim, ama hayattayken o beni kedi yavrusu gibi bırakıverdi diyor bazen. allah affetsin
bazen böyle düşünebiliyor insan... ama sonra toparlanıyor ve diyor ki, BU BİZİM SINAVIMIZ... senin ki de benim ki de...durumumuz farklı olsa da bil ki bazen rabbim bizi bazı hasretlerle sınıyor
allah sana çoook iyi bir eş ve seve seve ağzını doldura doldura baba diyeceğin bi kayınpeder versin inşallah !!! tabii bana da