Bundan 1 buçuk ay öncesine kadar evime gidip düzenimi kurmak istiyorum aile evinden sıkıldım diye dertmiş gibi aptal aptal yazarken şimdi ki hislerim neyin nesi şimdi?
15 gün sonra evime geçeceğim Allah nasip ederse ama yüreğime bir yumruk oturdu sanki derinden.
Bu karantina beni onlara öyle ısındırdı ki sanki çiçeklerim gibi her gün sevip sulamaya özen gösterir gibi bakmaya doyamıyorum onlara. Babamın saç tıraşını yaparken benimle vakit geçirdiğinde ki sevincini, annemin omuz cilvelenip gülücüklerini gördükçe, ben sensiz ne yapacağım sözlerini duydukça içim gidiyor.
Meğer ne çok ihtiyacımız varmış bu karantinaya...
Böyle annemin o dizine yatıp onun tüm derdini dinleyip rahatlatan onu güldüren benken, benden ayrıldığında ne kadar üzüleceği gözümün önüne sere serpe düşüyor. En değerli varlık olan anneden ayrılmak, onun o göz yaşlarını şimdiden hissetmek içimi yakıyor.
Geçiyor mu bu his ? Kolay oluyor mu onlarsız yaşama alışmak ?
Rabbim bütün anne-babalara uzun hayırlı ömürler versin İnşALLAH.
Umarım sizleri darlamamışımdır. Biraz dökülmek istedim akşam olunca böyle işte insan biraz duygusallaşıyor.
