- 6 Ekim 2015
- 184
- 100
- 13
- 35
- Konu Sahibi teacher1990
- #1
Hep babam varken babasızlık çektim.Hiç başımı okşamadı ya da ağzından bir kere tatlı söz duymadım.Annem sırf biz büyüyelim diye 20 yıl kumara,ihanete,hakarete sustu.O adama asla baba diyemiyorum bile.Annemin sevgisi o kadar doldurdu ki ama hep bir yanım eksik kaldı.Şimdi biri var çok değerli bir insan annemle evlenmek istiyor,annem evlenmek istesede kadın korkuyor artık evlilikten.Ama adamın öyle bir güzel kızım deyişi var ki bana içim yanıyor sanki.Benim öz babam bana bir kere kızım dememişken adam canım kızım diye benimseyebiliyor.Ve bunu yaparken hiç yapmacıkta gelmiyor.Geçenlerde kuzenim evlendi eniştemle bir sarılışları vardı ki,en çok ben ağladım nerdeyse.O kadar kaldı ki içimde bir baba yoksunluğu.Annem bize baktı büyüttü okuttu.Dışarıdan gören bak avukat oldu derdi tasası yok rahatı yerinde diyor.Ama içimdeki boşluk o kadar tarif edilmezki.14 yaşında bir erkek kardeşim var.Onunda çoğu zaman bu eksikliği taşıdığını görüyorum.Niye yazdım bilmiyorum ama canım yanıyor artık hissizleşiyorum sanki.Az önce öz babam dediğim insan aradı ve dediği sen niye telefonlarımı açmıyorsun artık ne yaptım ben sana nankör oldu.Ne yapmadı ki,çocukluğumda evimize gelen haciz memurlarını,hapishaneden çıkarmak için borç arayışlarımızı,insanların acıyışlarını,bana anneme ailemize ettiği küfürler,hakaretler,yalanları..ama o hala kendine göre masum.Ve onun ardından annemle evlenmek isteyen emekli öğretmen aradı,sesimi duyunca bitanem güzel kızım iyi misin sen diye şefkatle sorunca tutamadım kendimi ağlamaya başladım.Sanırım sırf rahatlamak için yazdım bilmiyorum.Ama yaş 25 te olsa umursamaz da olsan için acıyor işte.Şimdi yakında evlenebilirim ama yine hep bir yanım eksik.Ne anneler,ne babalar sevginizi eksik etmeyen çocuklarınızdan.İnsan büyüdükçe eksiklik hep artıyor çünkü. :'(
