Merhaba,
25 yaşındayım. Ailemden uzaktayım üniversiteye geçtiğimden beri. Çalışıyorum çok şükür güzel bi işim düzenim var ama aile konusunda çok şanssızım. Şöyle ki babamın sorunları var ve gerçekten elimden hiç birşey gelmiyor. Kendisi devlet memuruydu. Ben lisedeyken herkesin onu takip ettiğini filan iddia ediyordu. Annemse ilkokul mezunu cahil at gözlüğünü asla çıkarmayan kocası ne derse ona inanan gazla herşey yapabilen bi insan. O zamanlar kız kardeşimler anneme babamın söylediklerine inanmadığımızı bir rahatsızlığı olabileceğini söyledik ama inanmadı haklı olduğunu ikna etti sürekli. Babam o dönem benim cebimde takip cihazı aradı dinlendiğini ve düşmanlarının beni piyon olarak kullandığını düşünüyordu. Yine düşmanları kardeşimin beynini yıkamıştı ona göre çünkü kültürümüze ters kitaplar okumasının başka açıklaması yoktu. Annem yavaş yavaş rahatsızlığı olduğunu kabul edip ailesinin yaşadığı şehre taşınmaya ikna etti. Ama babam dahada kötüleşti ben üniye geçmiştim ve babam o sene işi bıraktı. Mobinge uğraştığını iddia ediyordu. Ama etrafındaki insanlar ona inanıyordu ben hiç inanmadım çünkü tutarsızdı. İnsanların onu zehirlemeye çalıştığını herkesin onu takip ettiğini ve teyzemlerin bizim beynimizi yıkayıp ondan uzaklaştırdığını düşünüyordu. Normalde baba tarafımızla aramız bozuk ama annem annesine yardım için köye gittiğinde babamı hastaneye kaldırdılar. 1 ay kaldı ve doktor kalmasına gerek yok diye çıkardı. İşine tekrar döndü 2 sene sonra tekrar işi bıraktı. Emekliliği dolduğu halde emekli olmuyor etraftan gelen yardımlarla annem bişeyler yapıyor. Annem sürekli ben bittim öldüm çok talihsizim diye isyan ediyor çözüm için hiçbirşey yapmıyor. Kardeşimle benim psikolojimiz bozuldu. İkna etmeye çalışıyorum gel benle yaşayın çalışma evde otur. Diyorki ben çocuğumun eline bakamam. Gururum el vermez bulaşık işi bulup çalışacakmış. Artık bittim mahfoldum. Ciddi bir ilişkim var ama utanıyorum düşünsenize baba var ama yok istemeye gelecekler baba yok. Herşeyden önce sağlığından şüphe ediyorum. Annemse dünyanın en zor insanı Allaha isyan edip hasta insanı suçlayıp annesinin yanında kocasını bu hale getiren kaynanasını suçluyor. Hiç birşey yapmıyor. Uzaktayım işten izin alıp gidemiyorum. Polisleri arayıp gelin babamı götürün hastaneye yapamam çok ağır. Ne olur akıl verin? Ne yapayım hayyattan artık zevk almıyorum kahroluyorum. Biliyorum imtihan ama ne zaman bitecek?
25 yaşındayım. Ailemden uzaktayım üniversiteye geçtiğimden beri. Çalışıyorum çok şükür güzel bi işim düzenim var ama aile konusunda çok şanssızım. Şöyle ki babamın sorunları var ve gerçekten elimden hiç birşey gelmiyor. Kendisi devlet memuruydu. Ben lisedeyken herkesin onu takip ettiğini filan iddia ediyordu. Annemse ilkokul mezunu cahil at gözlüğünü asla çıkarmayan kocası ne derse ona inanan gazla herşey yapabilen bi insan. O zamanlar kız kardeşimler anneme babamın söylediklerine inanmadığımızı bir rahatsızlığı olabileceğini söyledik ama inanmadı haklı olduğunu ikna etti sürekli. Babam o dönem benim cebimde takip cihazı aradı dinlendiğini ve düşmanlarının beni piyon olarak kullandığını düşünüyordu. Yine düşmanları kardeşimin beynini yıkamıştı ona göre çünkü kültürümüze ters kitaplar okumasının başka açıklaması yoktu. Annem yavaş yavaş rahatsızlığı olduğunu kabul edip ailesinin yaşadığı şehre taşınmaya ikna etti. Ama babam dahada kötüleşti ben üniye geçmiştim ve babam o sene işi bıraktı. Mobinge uğraştığını iddia ediyordu. Ama etrafındaki insanlar ona inanıyordu ben hiç inanmadım çünkü tutarsızdı. İnsanların onu zehirlemeye çalıştığını herkesin onu takip ettiğini ve teyzemlerin bizim beynimizi yıkayıp ondan uzaklaştırdığını düşünüyordu. Normalde baba tarafımızla aramız bozuk ama annem annesine yardım için köye gittiğinde babamı hastaneye kaldırdılar. 1 ay kaldı ve doktor kalmasına gerek yok diye çıkardı. İşine tekrar döndü 2 sene sonra tekrar işi bıraktı. Emekliliği dolduğu halde emekli olmuyor etraftan gelen yardımlarla annem bişeyler yapıyor. Annem sürekli ben bittim öldüm çok talihsizim diye isyan ediyor çözüm için hiçbirşey yapmıyor. Kardeşimle benim psikolojimiz bozuldu. İkna etmeye çalışıyorum gel benle yaşayın çalışma evde otur. Diyorki ben çocuğumun eline bakamam. Gururum el vermez bulaşık işi bulup çalışacakmış. Artık bittim mahfoldum. Ciddi bir ilişkim var ama utanıyorum düşünsenize baba var ama yok istemeye gelecekler baba yok. Herşeyden önce sağlığından şüphe ediyorum. Annemse dünyanın en zor insanı Allaha isyan edip hasta insanı suçlayıp annesinin yanında kocasını bu hale getiren kaynanasını suçluyor. Hiç birşey yapmıyor. Uzaktayım işten izin alıp gidemiyorum. Polisleri arayıp gelin babamı götürün hastaneye yapamam çok ağır. Ne olur akıl verin? Ne yapayım hayyattan artık zevk almıyorum kahroluyorum. Biliyorum imtihan ama ne zaman bitecek?
