Yarın annemin yıldönümü. Annemle beraber tüm hayatımı kaybetmiş gibiydim, hele ki babasız bir kiz çocuğu için Anne, bir aile anlamı taşıyorken. 18 yaşında annemin kanser olduğunu öğrenip, o yaşı mda tek başıma sırtladım bir şeyleri, ona hastalığı belli etmeyerek, ama içimde içimde savaşlar vererek, yoğun bakım kapılarında ders çalışarak geçti.
Yeri geldi, param kalmadı, hastanede lavabo musluklarından su doldurup içtim. Okula gidecek parayı bulmak bile bir dertti benim için.
Sonra ne oldu, annemin hastalığı ilerlemeye devam etti, ama annem ayağa kalktı. Ben mezun oldum, ben onun en büyük hayali olan mesleği edindim, bankacı oldum, hayali olan yemeğe götürme vazifemi yaptım, kız kıza diyerek gezdik, ve hiç hastaneye yatmadık. Her şey iyiye gidiyor derken beni öperek, gülerek ise uğurlayan annem, benim eve gelmeme bir saat kala son nefesini vermiş. O gün, o saat, benim dunyam basima yikildi. Ben kac gece yastıkları sıkarak, eşime arkamı dönerek ağladım, kaç kez duvarlara vura vura, bağıra bağıra ağladım, kaç kere ben bittim dedim, ben bile bilmiyorum.
Bu satirlari sana, arkadaşlarına karşı asosyal annesine karşı sosyal olan bir birey olarak yazıyorum. Ben hic arkadaşlarımla görüşmez, her yere annemle giden, abartılı sayılacak derece anneci biriydim.
Yıkıldım, ama bitmedim. Zaman diyenlere kızdım, ama kırılmadım. Çünkü bugün o zaman diyenlerin haklılığını daha iyi anlıyorum. Üstelik benim başka ailem dahi yok :) ha çocukla anne baba hasreti geçer sözüne pek inanmıyorum. Çocuğum yok henüz, ama ıkisinin apayrı sevgiler olduğunu bildiğim için biri diğerini örtmez, unutturmaz. O yüzden bir de azospermi durumunu düşünüp daha çok vurmayın kendinizi.
Aciniz yeni, ama inanın bir-kac hafta sonra daha çok üzgün olacaksınız. O şoktan çıkıp özlem artmaya başlayacak . O sürede adınızı yaşayacak, sonrasında acının soğuması dönemi başlayacak. Geriye özlem kalıyor, o zaten daimi...
Demem o ki, beterin beteri var diyerek, olanları üzülerek değiştiremiyor olacağımızı bilerek hayata devam etmemiz gerekiyor. Kolay değil, ama imkansız da değil. Bu hayat anne babamıza olduğu kadar, bizlere de geçici. Onun şuan gözyaşına değil, duanıza ihtiyacı var.
Başınız sağ olsun...
