- Konu Sahibi pokerface_48
- #1
20 yaşında bir genç kızım , çocukluğunu hiç yaşamamış...hep özenirdim babalarıyla kızlarını görünce kendi kuzenimi bile kıskanırdım. benim babam sadece sıfat oldu sadece adı baba olarak vardı hayatımda..kalbimde hiçbir yeri yoktu. bunun tek nedeni kendisiydi , hiçbirkere bile bunca yıllık hayatımda elimden tutup beni bi parka bile götürmedi. sadece maddi anlamda yanımdaydı bütün istediklerimi alırdı ama benim istediğim bunlar değildi...tabi ki bütün nefretim bundan ibaret değildi anneme olan davranış ve tutumları en büyük nefret kaynağıydı benim için..hayatta en büyük yeminim hakkımı helal etmemekti..o kadar serzenişte bulunurdum ki bazen o ölürse daha iyi bi hayatımız olcağından bile emindim...evladının bedduasını almış bir babaydı benimkisi , geçen sene bi trafik kazası geçirdi , yanında ki arkadaşı vefat etti kendiside sakat kaldı..şimdi bi proteze mahkum yaşıyor. bu olaydan sonra o kadar vicdan azabı çektim ki sanki canımdan can gitti...hatta kendimi suçladım benim bu kadar serzenişimden mi oldu diye...daha sonra nefretim yerini aldı sadece intikam için yanında bulunuyordum onun canını acıdığını görmek bile beni mutlu ediyodu...dün bi gerçeği öğrendim avukatı geldi ve kazadan dolayı devam eden mahkemenin sürecinden bahsetti kazada ölüme sebebiyetten en az 2 yıl hapis yatıcakmış...bunu duydum dünden beri gece ağlıyorum o bunu bile hakediyo mu cevabını bilmiyorum ama ağlıyorum..ne yaparsa yapsın ne kadar kötü olursa olsun yanımda olsun diyorum...bunu en yakın arkadasımla bile paylaşamıyorum bu hisler değişken duygularım beni yiyip bitiriyor ama bilmiyorum ne düşüneceğimi bilmiyorum...özür dilerm çok uzun oldu...:1no2:
Son düzenleme: