Babam çok iyi niyetli bir insandır.Bazen bu iyi niyetinin gereğinden çok fazla olduğunu düşünüyorum.
Aile ilişkilerimde hep annemle sorunum olduğunu düşünürdüm.Bu aralar babamla olan ilişkimi daha çok düşünmeye başladım.Babamı çok seviyorum.Çok şevkat duyuyorum.Bazen acıma hissi geliyor.Bu duygum için kendime kızıyorum.
Her çocuk babasının güçlü olmasını ister.Ben babamın güçlü bir adam olduğuna hiç inanmazdım.Maddi güçlükten bahsetmiyorum.Manevi anlamda..Babam üzülmesin,babam incinmesin,kırılmasın diye çok düşünürüm.Her konuda..
Kararlı,kendine güvenen ,hakkını arayan bir insan değildi..Arkasından hep annem koşardı..Onun hakkını da annem arardı..
Mesela annemin ailesinden birisi bizden borç isterken ,annemi aramazlardı.Annemin hayır diyeceğini bilirlerdi .(Annemin haklı sebepleri vardı.)Babamı ararlardı.Babam hayır diyemezdi.Annem araya girerdi..Babamı bir şekilde kararından vazgeçirirdi.Herkes babamı karşısına alırdı.Babam çok üzülürdü filan..
Yani yönetilmeye açık bir insandı.Zamanında çok kandırmışlar.İyi niyetini kullanıp işleri bittikten sonra çok sırt çevirmişler.Hatta ailesi bile..Çok kalbi kırılmış,kırklı yaşlarında kalp ameliyatı oldu bu yüzden.Her hastalığın psikolojik bir sebebi vardır ya,ben de bu hastalığı bunlara bağlıyorum.
Maddi olarak çok sömürülmüş.Annem ise tam tersi dişli bir kadındır.Babama karşı da öyle.
Ben babamdan hiç korkmadım.Babam bizi çok sevdi.Ama hiç yoktu.Hep şehir dışında çalışırdı.Varken de yoktu.
Bilmiyorum anlatabildim mi?Annem babamın yerine de düşünen bir insandı.Her anlamda.
Aşırı iyi niyetli bir insan.Kimseyle sorunu olmaz.Hakkını arayamaz.Karşısındaki insanın vicdanına bırakır kendisini.
Birini kırıldığı zaman anlık tepki cermesi gerekirse vermez.Ben bu insanı sevmedim der o gittikten sonra sadece.
Bazen ses çıkarsın,konuşsun isterdim.İşte bu benim babam demek istersin.Yanlış anlamayın.O benim canım..Çok seviyorum.Ama babanız ne kadar güçlü olursa o kadar güvende hissedersiniz kendinizi.Hayata karşı daha dik durursunuz.
Kendine güvenen ,dik duruşlu bir baba değildi.Ezilmiş,ezilmeye müsait bir insandı.Tam da bu durumu hissetmek işte beni ona karşı acıma duymama sebep oldu.Üzülmeme neden oldu.
Yaşlandıkça mı çocuklaştı hep mi çocuktu acaba bilmiyorum.Şimdi daha da hassas sanki.Bulunduğumuz muhitte herkes sever babamı.Ama bı sevgi daha çok aşırı iyi niyetli olmasından mı kaynaklanıyor bilmiyorum.
Üniversiteye kayıt için gitmiştim.Yurt için birisi aracı olmuştu.Yurt sahibi ile görüşmeye gittiğimizde yer olmadığını söyledi.Ama bizi bırakmadı.Farklı bir yurtla görüşme yapacaktı.Telefonla konuşurken gariban insanlar,yardımcı ol demişti.Hiç unutmuyorum.Bu durumda olmak beni çok üzmüştü..
Bizim bu günlere gelmemizde desteği büyük,ama babamın arkasında olan başka insanların desteği de büyük.Hep biriler arkasında olmuş,şevkat duymuş,onu kollayan insanlar onun hatrı için bize de destek oldular.Allah razı olsun hepsinden .Ama bu duygu beni psikolojik olarak yıpratırdı..Babam arkamdaydı.Ama o psikolojik gücü hissedemedim.
Bazen bu kadar saf olmasının altında tıbbi bir neden var mıdır acaba diye düşünmüyor değilim.
Değişik bir duygu..Görünmeyen bir babam var benim.Aktif,hayatın içinde olmayan,kendi halinde yaşayıp giden bir insan.
Ve sanırsam bu durum benim ilişkilerimi de etkiliyor.Kullanılıyormuşum hissiyatına çabuk kapılıyorum.İletişim kurmak istediğim insanlarla değil,iyi niyetine güvendiğim insanlarla arkadaşlık kuruyorum.İyi niyetli olsun ,gerisi önemli değil diye düşünürken sıkılıyorum.Aman çok iyi deyip sıkıla sıkıla arkadaşlığımı devam ettiriyorum.İletişim kurmak istediğim eğlenceli kişilerden kaçıyorum farkında olmadan.Silik yaşayan insanları görünür kılmaya çalışıyorum aslında.Ben burdayım diyen insanları görmek istemiyorum.O kendine yetiyor diyorum.Bunları da yazarken farkettim.
Görünmeden takılan,kendi halinde olan insanlara kıyamıyorum.Sanki onları görmezsem babama haksızlık yapıyormuşum gbi geliyor.
Duygusual ilişkilerimde de eğlenceli ,konuşmayı seven insanlara bakarım.Babamı aramam onlar da..Çğnkü babalarla evlenilmez..Onlardan da ağır darbeler alırım.
Böyle bir kısır döngünün içine girmişim.Girdap gibi..
Böyle olmak babamın tercihi mi yoksa böyle olmak zorunda mıydı?Yoksa algısal anlamda bir sorumu vardı da farkedilmedi mi..Benim babam bir çocuk muydu..Bu soruların cevabını bilmiyorum..
Bu konudaki tecrübelerinizi ve yorumlarınızı bekliyorum..
Aile ilişkilerimde hep annemle sorunum olduğunu düşünürdüm.Bu aralar babamla olan ilişkimi daha çok düşünmeye başladım.Babamı çok seviyorum.Çok şevkat duyuyorum.Bazen acıma hissi geliyor.Bu duygum için kendime kızıyorum.
Her çocuk babasının güçlü olmasını ister.Ben babamın güçlü bir adam olduğuna hiç inanmazdım.Maddi güçlükten bahsetmiyorum.Manevi anlamda..Babam üzülmesin,babam incinmesin,kırılmasın diye çok düşünürüm.Her konuda..
Kararlı,kendine güvenen ,hakkını arayan bir insan değildi..Arkasından hep annem koşardı..Onun hakkını da annem arardı..
Mesela annemin ailesinden birisi bizden borç isterken ,annemi aramazlardı.Annemin hayır diyeceğini bilirlerdi .(Annemin haklı sebepleri vardı.)Babamı ararlardı.Babam hayır diyemezdi.Annem araya girerdi..Babamı bir şekilde kararından vazgeçirirdi.Herkes babamı karşısına alırdı.Babam çok üzülürdü filan..
Yani yönetilmeye açık bir insandı.Zamanında çok kandırmışlar.İyi niyetini kullanıp işleri bittikten sonra çok sırt çevirmişler.Hatta ailesi bile..Çok kalbi kırılmış,kırklı yaşlarında kalp ameliyatı oldu bu yüzden.Her hastalığın psikolojik bir sebebi vardır ya,ben de bu hastalığı bunlara bağlıyorum.
Maddi olarak çok sömürülmüş.Annem ise tam tersi dişli bir kadındır.Babama karşı da öyle.
Ben babamdan hiç korkmadım.Babam bizi çok sevdi.Ama hiç yoktu.Hep şehir dışında çalışırdı.Varken de yoktu.
Bilmiyorum anlatabildim mi?Annem babamın yerine de düşünen bir insandı.Her anlamda.
Aşırı iyi niyetli bir insan.Kimseyle sorunu olmaz.Hakkını arayamaz.Karşısındaki insanın vicdanına bırakır kendisini.
Birini kırıldığı zaman anlık tepki cermesi gerekirse vermez.Ben bu insanı sevmedim der o gittikten sonra sadece.
Bazen ses çıkarsın,konuşsun isterdim.İşte bu benim babam demek istersin.Yanlış anlamayın.O benim canım..Çok seviyorum.Ama babanız ne kadar güçlü olursa o kadar güvende hissedersiniz kendinizi.Hayata karşı daha dik durursunuz.
Kendine güvenen ,dik duruşlu bir baba değildi.Ezilmiş,ezilmeye müsait bir insandı.Tam da bu durumu hissetmek işte beni ona karşı acıma duymama sebep oldu.Üzülmeme neden oldu.
Yaşlandıkça mı çocuklaştı hep mi çocuktu acaba bilmiyorum.Şimdi daha da hassas sanki.Bulunduğumuz muhitte herkes sever babamı.Ama bı sevgi daha çok aşırı iyi niyetli olmasından mı kaynaklanıyor bilmiyorum.
Üniversiteye kayıt için gitmiştim.Yurt için birisi aracı olmuştu.Yurt sahibi ile görüşmeye gittiğimizde yer olmadığını söyledi.Ama bizi bırakmadı.Farklı bir yurtla görüşme yapacaktı.Telefonla konuşurken gariban insanlar,yardımcı ol demişti.Hiç unutmuyorum.Bu durumda olmak beni çok üzmüştü..
Bizim bu günlere gelmemizde desteği büyük,ama babamın arkasında olan başka insanların desteği de büyük.Hep biriler arkasında olmuş,şevkat duymuş,onu kollayan insanlar onun hatrı için bize de destek oldular.Allah razı olsun hepsinden .Ama bu duygu beni psikolojik olarak yıpratırdı..Babam arkamdaydı.Ama o psikolojik gücü hissedemedim.
Bazen bu kadar saf olmasının altında tıbbi bir neden var mıdır acaba diye düşünmüyor değilim.
Değişik bir duygu..Görünmeyen bir babam var benim.Aktif,hayatın içinde olmayan,kendi halinde yaşayıp giden bir insan.
Ve sanırsam bu durum benim ilişkilerimi de etkiliyor.Kullanılıyormuşum hissiyatına çabuk kapılıyorum.İletişim kurmak istediğim insanlarla değil,iyi niyetine güvendiğim insanlarla arkadaşlık kuruyorum.İyi niyetli olsun ,gerisi önemli değil diye düşünürken sıkılıyorum.Aman çok iyi deyip sıkıla sıkıla arkadaşlığımı devam ettiriyorum.İletişim kurmak istediğim eğlenceli kişilerden kaçıyorum farkında olmadan.Silik yaşayan insanları görünür kılmaya çalışıyorum aslında.Ben burdayım diyen insanları görmek istemiyorum.O kendine yetiyor diyorum.Bunları da yazarken farkettim.
Görünmeden takılan,kendi halinde olan insanlara kıyamıyorum.Sanki onları görmezsem babama haksızlık yapıyormuşum gbi geliyor.
Duygusual ilişkilerimde de eğlenceli ,konuşmayı seven insanlara bakarım.Babamı aramam onlar da..Çğnkü babalarla evlenilmez..Onlardan da ağır darbeler alırım.
Böyle bir kısır döngünün içine girmişim.Girdap gibi..
Böyle olmak babamın tercihi mi yoksa böyle olmak zorunda mıydı?Yoksa algısal anlamda bir sorumu vardı da farkedilmedi mi..Benim babam bir çocuk muydu..Bu soruların cevabını bilmiyorum..
Bu konudaki tecrübelerinizi ve yorumlarınızı bekliyorum..
