Babasız büyümenin acısı...

bir_bulut_olsam

öLüMüNe "ATATÜRKCÜYÜM"
Kayıtlı Üye
31 Mart 2009
877
1
96
Diğer
canım babam herzaman aklımda yüregimde..herzaman eksikligini hissediyorum ama zor günlerimde dahada acı veriyor yanımda olmayısı.10 yasındayken babam vefat etti ve cok zorluklar cektik annemle..ama benim bahsetmek istedigim konu cok baska simdi.ben ilk okul besteydim babam öldügünde..babam öldü ve 4 ay sonra kurban bayramı geldi..ilk okul ögretmenim cok gereksiz bir sekilde bütün ögrencilere kurban kestiniz mi diye soruyordu..benim babamın öldügünüde biliyordu ve sıra bana gelince siz kesmemişsinizdir demişti senağlama ilk kez babamsız bir bayram geciriyordum ve ögretmenimin bana dedigi bu söz hayatım boyunca içimden cıkmadı.cıkmayacakta..ögretmenimin o sözü yüzünden bütün bayramlardan sogudum(Allah günah yazmasın)..

sonra orta bire basladım..ilk gün ögretmenlerle tanısılır ya..yok baban ne iş yapar annen ne iş yapar gibi..babamın vefat ettigini söyleyemedim..cünkü herkes nedense fakir gözüyle görüyordu babasız cocukları..en yakın arkadasıma söylemiştim babamın olmadıgını.o gitmiş baskasına söylemiş,oda baskasına...derken herkes ögrendi..ögrenmeleri sorun degildi ama beni zor durumda gibi görmeleri cok gücüme gidiyordu..korktugum basıma geldi..bi gün beden egitimi dersinde ögretmen bütün sınıfın içinde maddi durumunuz nasıl diye sordu..cok utandım..aglamak istiyordum ama gururum izin vermiyordu..aglayamadım..sınıfın ortasında durumunuz nasıl diye sorulur mu?beni yanına cagırsa kimse yokken sorsa utanmazdım ama cocuk aklı işte utanıyordum arkadaslarımdan..

orta okul bittiginde müsamele yapılacaktı..bütün kızlar babalarıyla şiir okuyacaktı..erkek cocuklarıda anneleriyle..ögretmene yalvardım ben cıkmıyım sahneye diye.hayır cıkacaksın dedi..herkes yanında babasıyla cıkarken ben tek cıktım sahneye..ve üzüntüden bayılmıstım sahnenin ortasında..

lise dönemi desen oda aynı..özellikle lise 1..cok berbattı..

tek zorluk cekmedigim dönem üniversite dönemiydi..

arkadaslarımdan bu konuda hiç yanlıs bi davranıs görmemiştim ama ögretmenlerimden cok gördüm..tek kızdıgım insanlar ögretmenlerim..sadece bana degil okulumdaki babasız cocuklar böyle seyler yasadı..

annem hiç bi zaman babamın yoklugunu aratmadı ama babasızlıgın acısını cektigim noktalarda oldu.anneme okulda yasadıgım sıkıntıları asla anlatmadım üzülmesin diye..annem okula ders durumumu ögrenmek için geldiginde hiç bir ögretmen anneme bisey söylemedi bu konuyla ilgili.kimseye anlatmadım buradaki yazdıklarımı.yıllardır biriktirmiştim içimde bugun yazdım herseyi..agladım ve cok rahatladım...
 
Son düzenleme:
canım başınız sağolsun öncelikle..
bende 13 yaşımda babamı kaybettim. babam sadece benim için değil tanıyan herkes için çok öel biriydi. bizimle arkadaştı ailesiyle çok ilgili çok neşeli çılgın bi adamdı. annemle el ele gezerlerdi liseli aşıklar gibi..
ben babamın göğsünde uyurdum. canım yandığında baba diye ağlardım. korktuğumda ona koşardım. her sorumun ve her sorunun mantıklı bir açıklaması basit bir çözümü vardı onda. tapardım babama..
babam öldüğünde gardolaba saklanıp kendi kendime hasret kaldığım baba kelimesini söylerdim onun askıdaki elbiselerine..
hayatım çok değişti çok zor günler geçirdim ve benimde babasız olduğumu kimse anlamadı hissettirmedim. hep o varmış gibi yaşadım.
annem babama aşıktı ve ölümünden sonra ağır depresyon geçirdi. gözü hiçbirşey görmüyordu ..
biz ablamla annemi iyileştirmeye çalıştık bir yandan kendi yaralarımızı sardık.
komşularım uzaktan gelen babalarını karşılarken baba diye sevinçle koşarken ben acımdan tepine tepine ağladım. hala hayatımdaki en büyük eksik odur. yerini hiçkimse ve ve hiçbirşey dolduramaz..
seni çook iyi anlıyorum. bunu yaşayan herkes seni anlayacaktır.
şurda çok haklısın babasız çocuk fakir çocuk gibi algılanıyor. birden sınıf düşüyorsun sanki. ama annem şükür bize özellikle varını yokunu harcadı kimse bize yetim bile diyemedi dedirtmedi.
ama toplum bu konuda hala babasız çocuğa acıyarak bakıyor. acırken eziyor ezmeye çalışıyor.. bunu gördüm o yüzden hayatım boyunca güçlü oldum.bundan sonrada böyle gider..

topiğinde bende içimi döktüm saol arkadşaım..
 
Canım yaa.. Okudukça içim acıdı yazdıklarını.
Ne zordur küçücük yüreğinle bunları taşımak..
Ne denir bilmiyorum ama öğretmenlerine çok kızdım.
Hiçmi anlamazlar çocuğun prikolojisinden, nasıl bir duyarsızlıktır...
Bende babamı kaybettim, evli ve bir çocuk annesiydim o zaman..
Hep bir yanım eksik.
Hep kimsesiz gibi hissettim kendimi. Babam ardımda koskoca bir dağ gibiydi...
Daha fazla yazamayacağım. Allah sabır versin, babanın mekanını cennet etsin inşallah.
 

aynen benim yasadıklarımı yasamışsın canım..babam vefat ettiginden bu güne kadar babamın atletini koklayarak uyurum..alısamadım senelerdir onsuzluga..annem hiç eksikligini hissettirmemeye calıstı babamın..ömrünü bana adadı.Allah annemden binlerce kat razı olsunki böyle mükemmel bir anne oldugu için.babasız büyümenin binlerce zorlugu var ama benim yıllardır kimseye anlatmadıgım tek konu buydu ve paylasmak istedim..yıllardır içimde kocaman bir tas vardı,anlatınca rahatladım biraz..sen saol cnm yanımda oldugun için
 

canım tsk ederim destegin için..cok zordu o yasta bunları yasamak.bayram geldiginde evden adımımı atmam hala..cocukken babasız kalıp,bide ögretmenlerden böyle seyler görünce psikolojim altüst olmustu..canım sanada Allah sabır versin..babalarımızın mekanı cennet olsun
 
Ben bu acıyı çok şükür ki yaşamadım bulutum ve ecinnilim... Ama eminim çok çok zordur. Bulutum galiba en çok okul yıllarında yara almış. Ama inan bu da kişiliği olmayan, çocuk, ergen psikolojisi ile ilgili eğitim almayan öğretmenler yüzünden oluyor. Gerçi ben de eğitimciyim. Ve şuan son sınıftayım okul bitti. Kendi sınıf arkadaşlarıma baktığımda onlarda bile bu potansiyeli görmüyorum. Bunun eğitimini aldığımız halde. Bu ülke daha çok geri kalır... Tabi öğretmen olaya nasıl bakarsa diğer öğrenciler de onu ve ailelerini örnek alır. Bizim toplumumuzdaki en büyük sorunlarından biri de insanların olaylara bakış açısını değiştirememiz. Ama bak yine de şükredecek çok şeyimiz var hayatta. En azından sizin aslan gibi anneleriniz var. Elleri öpülesi insanlar... Tabi hayatta baba öyle bir güç ki heralde o boşluğu kimse dolduramaz. Allah sabırlar versin annelerinize, size...

Bu arada benim de can dostumun böyle bir sorunu oldu. Bana arkdaşlığımızın başlamasından bir yıl sonra annesinin o küçükken kanserden vefat ettiğini babasının onları (3ablası ve kendisi) terkedip başka bir kadınla evlendiğini söylemişti. Ben tabi şok olmuştum. Hala benden başka kimse bilmez. Onu da annem bazen benden çok okşar sever. Gerçekten bu duruma bakılınca "şükredecek o kadar şeyimiz var ki" diyorum.

Ya akşam akşam ağlattınız beni... Hele ki Ecinnilim inan duyunca çok şaşırdım. Burdan bakınca güçlü görünüyorsun gerçekten. Umarım hayatta her zaman böyle olursun. Hayatın sana yüklediklerini naim sülymanoğlu gibi kaldırdıkça kaldırırsın... Umarım hiç bir zaman sırtın yere gelmez... Bu temennilerim senin için de geçerli bulutum... senağlama
 
ben şunu anlamadım yanlız. hiçbir okulda maddi durum sorulmaz bu okulda soran öğretmenin hakkında ciddi problem yaratır. birde baba ve anne okulda olcak şartı yapamazlar. nerde o okul ? neden aileniz gidip durumu görüşmedi okul idarenizle? benim ailem okulumla öğretmenlerimle görüştü ve asla babasızlığım gündem olmdı ...
 
Bende bu acıyı bilmiyorum kızlar,ama emin olun gözlerim dolu dolu okudum yaşadıklarınızı.
Keşke dedim içimden bir sihirli değnek olsada :çok üzgünüm:
Keşke işte:çok üzgünüm:
Teselli sözcüklerim yok belki ama
Acınızı hissettiğimi bilmenizi istedimŞeniz
 

canım tesekkür ederim destegin için..cocukken yasadıklarım beni öyle kuvvetli yaptıki..hep diyorum ANNEM HAYATTAKİ ENNN ÖNEMLİ VARLIGIM..anneme o kadar düskünümki 1 saat görmesem özlerim.Allah annemi basımdan eksik etmesin..evet hayatta cok sükür etmemiz gereken seyler var..bu günümüze binlerce kez sükür..hayat gercekten cok zor ve bazı insanlar cok acımasız..benim 8 yasında bi yegenim var.dayımın oglu.dayım 4 yıl önce vefat etti.cocuk simdi okula gidiyor aynı benim yasadıgım seyleri yasamaya baslamıs.gittim ögretmeni ile konustum.artık daha dikkatli davranıyormus..benim cektigim sıkıntıyı ona cektirmeyecegim psikolojisini bozmalarına elimden geldigince izin vermeyecegimsenağlama
 

okulda müdür falan sormuyorduki hiç bisey..ögretmen sormustu.üzerine vazife olmadan karıstı iste.anneme asla anlatmadım okulda yasadıgım sıkıntıları üzülmesin diye..annem sık sık geldi okul toplantılarına ama asla anneme bisey sormadılar.
 

En iyisini yapmışsın canım. Bazen idareci ve öğretmenler de böyle şeyleri göz ardı edebiliyor. Her zaman sınıfta konuşurken, isteklerde bulunurken çocukları düşünmek lazım. Mesela anneler gününü babalar gününü sınıfta ebeveynini kaybeden öğrenciler varsa konuşurken çok özenli olmak lazım. En basitinden o gün resim dersinde bu konu işlenecekse bile (ki bence işlenmemeli) "hayalinizdeki anne" denmeli, veya "farzedinki ben de sizin annenizim. Bana bir mektup yazın denmeli..." Bunlar çok çok önemli şeyler. Siz böyle konular açınca şimdi daha net görülüyor. Benim için de bazı noktalar ışık oldu...
 

Canım öğretmen iyilik yaptığını zannedip soruyordur. ışte belli taleplerde bulunmayalım eşofmanmış, araç-gereçmiş vs gibi ve bazen de kendi de merak ettiğinden yapıyor. Çok yanlış ama... Çoğu kez öğrenciler kendilerinden küçük olduğu için ve eğitim verdikleri için onların herşeyine özel hayatına da müdahale edebileceğini tüm sırlarını bilmesi gerektiğini zannediyorlar... :mymeka:

Bu arada bu cevabı ecinniliye vermiştim ama yanlış mesaja alıntı yapmışım...
 
Son düzenleme:

kesinlikle haklısın canım.keske anlattıgın sekilde davransalar annesini babasını kaybetmiş ögrenciler bu derece üzülmese.senden coook cook iyi bir egitimci olacagına eminim..cok düsünceli birisin.tebrik ederim cnm
 

canım bana milletin içinde degilde,yanına cagırıp yalnızken sorsa bunları bir nevi anlayacagım..ama milletin içinde kücük düsürülürmüş gibi oluyor.heleki daha 10-11 yasındaysan kücücük kalbinde ne yaralar acılıyorsenağlama
 

Sen çok haklısın canım. Zaten bırak yalnız başına sormayı hiç karışmaması lazım. Böyle birşey eğer yardım amaçlıysa bile okul rehberlik öğretmenine danışarak yapılmalı... Gerçekten o yaşta insanlar o kadar doğal, o kadar doğrucu, o kadar narin, o kadar hassas oluyorlar ki inan öğretmenin bir anlık hatası bir öğrenciyi incitmişse sende de olduğu gibi bir ömür unutulmuyor.
 

canım bide ben böyle sorunlar yasarken üzüntüden derslerim cok kötüye gitmeye baslamıstı.ders calısamıyordum,okula gitmek istemiyordum..sonra düsündüm eger sınıfta kalırsam bu okulda daha fazla vakit gecirmek zorunda kalacagım,öyle bi ders calısmaya baslamıstımki..ögretmenlerim yüzünden okumaktan sogumustum ama okul bitsin bi an önce diye ders calısıyordum.derslerimde cok basarılıydım..tesekkürden taktirden asagı bisey almadım okul hayatım boyunca..ögretmenlerin olumsuz davranısı okulu bitirme hırsına bürümüştü beni..
 
o kadar doluyum o kadar yorgunum ki....

içimi bende dökmek istiyorum belkide ilk defa... haykırmak istiyorum sizlerin yorumlarını okuyunca gözyaşlarıma engel olamadım...

ben babamı 7 yaşında kaybettim bir trafik kazasında okulların açılmasına 7 gün varken ölmüştü...okula başladım.. hersene başında öğretmenler babanız ne iş yapıyor diye soruyordu... ve öğrenen herkes o yaşta herkes çocuk neticede.. aa senin baban yok mu yani diye sorardı... daha sonra yeni bir ortama girdiğimde kimin kızısın sen baban kim gibi sorular.. insanlarla tanışmaktan yeni ortama girmekten nefret ettim büyüdükçe...
benim annemde çalışıyordu ev kendimizindi ve bir evimiz daha vardı maddi olarak sıkıntımız yoktu ama insanlar sanki çok kötü durumdaymışız gibi baktı...ki gerçek sınıfta maddi durumu en iyi öğrenci bendim. çünkü annem herşeyimizi kat kat fazla alırdı.
orta okul da öğretmen çeşitliliği arttı ve her öğretmen sordu. bir kaçına söylememiştim öldüğünü emekli demiştim. söyleyince gelen orulardan kaçmıştım. ne zaman öldü.. nasıl öldü.. eviniz var mı maaşınmız var mı size kim bakıyor.. çok yorulmuştum. sonra sınıf öğretmenine söyledim öğretmenler odasında. o da diğer hocalara...
en zoru lise 2deydi.. o sene okulumuz yeni binaya taşınmıştı.. bu taşındığı yere giderken babamın kaza yaptığı yerden geçiyorduk ve o sene tam 10 yıl olmuştu ölelii ben 17 yaşına girmiştim artık. sınıfa o sene bir kız geldi.. anne babası kazada ölmüş...yeni ölmüşler kötü durumdaydı sinirliydi. onlarında arabası beyazdı. zaten takıntılarımın tamamen başladığı sene oldu o yıl.. tarih öğretmeni yeni gelmiş ve tanışmak istiyor sınıfla anne babayı soruyor...o arkadas konu açılınca dersten çıktı.. ama sıra bana gelmişti. bana sordu cevapladım sonra başladı arkadasınıza yardımcı olun gibi vaaz vermeye.. bende bağırdım kitabı yüzüne fırlatıp çıktım. 3 hafta kadar gitmedim dersine.. en sonunda annem farketti anlattım.. ama çook utandım çok çokk eziklik hissettim...daha sonra bu konu açıldığı an bu konuda konuşmak istemiyorum deyip kapatıyorum.
evlenmeye karar verdim...istemeye geldiler yokluğunu hissettim.. düğünüme az bir zaman kaldı.. gayret kuşağımı babamın bağlamasını çok isterdim ama o yok.. o kadr zorluyor ki bu beni... iyi ki eşim ve ailesi bu konuda ki hassasiyetimi biliyor asla konusunu açmıyor ve açtırmıyolar.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

T
Icine edilmis evlilik.
7 8 9
Yorumlar
172
Görüntüleme
6K
buzkiragi
B
C
şeytan akrabalarla ne yapmalı
2
Yorumlar
38
Görüntüleme
2K
chillkiz
C
C
Annemden soğudum part 2
Yorumlar
6
Görüntüleme
866
Adakumru
Kim neyden bahsediyorsa aynısını yapıyodur.
2
Yorumlar
25
Görüntüleme
1K
Bibibella
S
ARTIK KATLANAMIYORUM...
2
Yorumlar
35
Görüntüleme
2K
Ahuzarr
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…