- Konu Sahibi bir_bulut_olsam
-
- #21
canım sen o kadar iyi anlıyorumki.aynen benim yasadıklarımı yasamışsın.aynen bende yeni insanlarla tanısmaktan korktum nefret ettim..yasadıklarımız aynı..dertlerimiz aynı..
o kadar doluyum o kadar yorgunum ki....
içimi bende dökmek istiyorum belkide ilk defa... haykırmak istiyorum sizlerin yorumlarını okuyunca gözyaşlarıma engel olamadım...
ben babamı 7 yaşında kaybettim bir trafik kazasında okulların açılmasına 7 gün varken ölmüştü...okula başladım.. hersene başında öğretmenler babanız ne iş yapıyor diye soruyordu... ve öğrenen herkes o yaşta herkes çocuk neticede.. aa senin baban yok mu yani diye sorardı... daha sonra yeni bir ortama girdiğimde kimin kızısın sen baban kim gibi sorular.. insanlarla tanışmaktan yeni ortama girmekten nefret ettim büyüdükçe...
benim annemde çalışıyordu ev kendimizindi ve bir evimiz daha vardı maddi olarak sıkıntımız yoktu ama insanlar sanki çok kötü durumdaymışız gibi baktı...ki gerçek sınıfta maddi durumu en iyi öğrenci bendim. çünkü annem herşeyimizi kat kat fazla alırdı.
orta okul da öğretmen çeşitliliği arttı ve her öğretmen sordu. bir kaçına söylememiştim öldüğünü emekli demiştim. söyleyince gelen orulardan kaçmıştım. ne zaman öldü.. nasıl öldü.. eviniz var mı maaşınmız var mı size kim bakıyor.. çok yorulmuştum. sonra sınıf öğretmenine söyledim öğretmenler odasında. o da diğer hocalara...
en zoru lise 2deydi.. o sene okulumuz yeni binaya taşınmıştı.. bu taşındığı yere giderken babamın kaza yaptığı yerden geçiyorduk ve o sene tam 10 yıl olmuştu ölelii ben 17 yaşına girmiştim artık. sınıfa o sene bir kız geldi.. anne babası kazada ölmüş...yeni ölmüşler kötü durumdaydı sinirliydi. onlarında arabası beyazdı. zaten takıntılarımın tamamen başladığı sene oldu o yıl.. tarih öğretmeni yeni gelmiş ve tanışmak istiyor sınıfla anne babayı soruyor...o arkadas konu açılınca dersten çıktı.. ama sıra bana gelmişti. bana sordu cevapladım sonra başladı arkadasınıza yardımcı olun gibi vaaz vermeye.. bende bağırdım kitabı yüzüne fırlatıp çıktım. 3 hafta kadar gitmedim dersine.. en sonunda annem farketti anlattım.. ama çook utandım çok çokk eziklik hissettim...daha sonra bu konu açıldığı an bu konuda konuşmak istemiyorum deyip kapatıyorum.
evlenmeye karar verdim...istemeye geldiler yokluğunu hissettim.. düğünüme az bir zaman kaldı.. gayret kuşağımı babamın bağlamasını çok isterdim ama o yok.. o kadr zorluyor ki bu beni... iyi ki eşim ve ailesi bu konuda ki hassasiyetimi biliyor asla konusunu açmıyor ve açtırmıyolar.
evet çocukken annemsiz savunmasız olduğum zaman beni yalnız denk getiren sordu yaraladı hep bu konuda.. biraz büyüyp kırılganlığımın farkına varınca bu konuda saldırganlaştım. soranı sorduğuna pişman ediyorum. gerçekten bilmeden soran biriyse kibarca bu konuları konuşmayı sevmiyorum diyorum.canım sen o kadar iyi anlıyorumki.aynen benim yasadıklarımı yasamışsın.aynen bende yeni insanlarla tanısmaktan korktum nefret ettim..yasadıklarımız aynı..dertlerimiz aynı..
evet çocukken annemsiz savunmasız olduğum zaman beni yalnız denk getiren sordu yaraladı hep bu konuda.. biraz büyüyp kırılganlığımın farkına varınca bu konuda saldırganlaştım. soranı sorduğuna pişman ediyorum. gerçekten bilmeden soran biriyse kibarca bu konuları konuşmayı sevmiyorum diyorum.
düşünmek bile bu yaşanılanları ben çok asabileştiriyor. ben çok uzun yıllar depresyon anksiyete tedavisi gördüm ama etken yani bu soruyu soran insanlar ortadan kalkmadan birşey olmuyor.1992 de vefat etmişti babam.. çok yıllar oldu.. ama ne acısı ne sancısı hiç dinmedi.. boşluğu hep daha da büyüdü...
ama annem gerçekten hiç hissettirmedi. ne yanımızda ağladı ne kötü bir söz söyledi. biz babannemle altlı üstlü oturuyoruz. babannemde hiç hissettirmedi. sanki o seyehate çıktı birgün gelicek gbiii.
evet çocukken annemsiz savunmasız olduğum zaman beni yalnız denk getiren sordu yaraladı hep bu konuda.. biraz büyüyp kırılganlığımın farkına varınca bu konuda saldırganlaştım. soranı sorduğuna pişman ediyorum. gerçekten bilmeden soran biriyse kibarca bu konuları konuşmayı sevmiyorum diyorum.
düşünmek bile bu yaşanılanları ben çok asabileştiriyor. ben çok uzun yıllar depresyon anksiyete tedavisi gördüm ama etken yani bu soruyu soran insanlar ortadan kalkmadan birşey olmuyor.1992 de vefat etmişti babam.. çok yıllar oldu.. ama ne acısı ne sancısı hiç dinmedi.. boşluğu hep daha da büyüdü...
ama annem gerçekten hiç hissettirmedi. ne yanımızda ağladı ne kötü bir söz söyledi. biz babannemle altlı üstlü oturuyoruz. babannemde hiç hissettirmedi. sanki o seyehate çıktı birgün gelicek gbiii.
ben 18 yaşındaydım
kendimi koruyabilecek ifade edebilecek yaştaydım, sizin kadar zorluk çekmedim sayılır
üniversiteye başlamama 2 gün kalmıştı, biletlerimiz babamın cüzdanında, yola çıkmayı bekliyordduk ama olmadı
ölümünden 1 hafta sonra okulum açıldığı için mecburen annemle gittik ankaraya ama zordu
hala zor, biz babamla ilgili hiç konuşmadık, o günle ilgili hiç konuşmadık, hiçbir şey olmadı sanki, hep içimizde yaşadık, bu da bir sorun belki bilmiyorum ama üzerinde düşünmek istemiyorum gerçekten
çok doğru canım, sabrını veriyor bir şekildebazen konuşmamak , düşünmemek daha iyi geliyor füsüm..
sanki dile gelirse önüne geçilemez şekilde şiddetlenicek acı..
düşünmeye başlarsan daha da dibe batıcakmışsın gibi olur benneyaptımki
herşey insanlar için derler ya ..
allah sabırını veriyor sanırım..
nasıl söze başlayayım bilemedim.öncelikle tüm babalarını kaybeden arkadaşların başı sağolsun,rabbim nur içinde yatırsın,allah sabırlar versin.
ben,henüz doğmadan anne karnında altı aylıkken babam ölmüş.baba sevgisini,sıcaklığını,kokusunu,,arkanı yaslayacak,o güçü hiç bilmedim,hiç yaşamadım.
duygularımın bir yanı keşke hasret kaldığım o duyguları yaşasaydım,baba sevgisini tatsaydım yada sevseydim ,birbirimizi tanısaydık dahamı farklı olurdu acım kaybettiğimde.
bir yanıda,tüm bu iletişimin hiç birini yaşamadan ,kaybetmekmi ,babamla ilgili,anlatacak tek kelime dahi bulamamakmı daha acı diyor.
tanımadan yaşadığım için bana hep ikiside acı verdi..senağlamasenağlama
nasıl söze başlayayım bilemedim.öncelikle tüm babalarını kaybeden arkadaşların başı sağolsun,rabbim nur içinde yatırsın,allah sabırlar versin.
ben,henüz doğmadan anne karnında altı aylıkken babam ölmüş.baba sevgisini,sıcaklığını,kokusunu,,arkanı yaslayacak,o güçü hiç bilmedim,hiç yaşamadım.
duygularımın bir yanı keşke hasret kaldığım o duyguları yaşasaydım,baba sevgisini tatsaydım yada sevseydim ,birbirimizi tanısaydık dahamı farklı olurdu acım kaybettiğimde.
bir yanıda,tüm bu iletişimin hiç birini yaşamadan ,kaybetmekmi ,babamla ilgili,anlatacak tek kelime dahi bulamamakmı daha acı diyor.
tanımadan yaşadığım için bana hep ikiside acı verdi..senağlamasenağlama
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?