Babasız kalmak😔

Başınız saolsun bolca dua okuyun ruhuna bir evlat olarak yapabileceğiniz en iyi şey şuan. Hem kendinizi de iyi hissedersiniz.
 
Babamı kaybettim.
Kendimi küçülmüş hissediyorum. Küçük ve korunmaya muhtaç gibiyim. Bir büyüğüm gelse, bana sarılsa ve hadi uyu uyanınca yaşanmamış gibi olacak desin istiyorum.
Yokluğuna alışamadım. Öldüğünü kabullenemedim. Sanki biryerlerden çıkacak gibi. Camiden insanlar çıkıyor ve sanki babamda birazdan çıkıp gelecek ve benden çay isteyecek.
Çocuklarımın dedelerini hatırlamayacak olmaları içime dokunuyor. Hep keşke annem ve babam daha genç olsaydı derdim. Torunlarının büyüdüğünü görsünler isterdim. Olmadı malesef😔
Gelip başın sağolsun diyorlar ama sanki başkası vefat etmiş ama bana başsağlığı diliyorlar. Babam hâlâ hastanede yatıyor biz de ziyaretine gidicez.
Zaman çok çabuk geçiyor.
İçim daralıyor. Hep susayım öylece konuşmadan yatayım istiyorum. Bazen de avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum. İçimden birşey yapmak gelmiyor. Babama sarılayım ve o da yine gözlerimden öpsün istiyorum 😔
:KK61:başınız sağolsun, mekanı cennet olsun inşallah. .
 
Bazen aklıma geliyor. illa ki sevdiğimiz insanların kayıplarına sahit olacağız. Aklıma gelince bile dayanılmaz şekilde kalbim ağıyor, burnum sızlıyor. Düşüncesi bile zorken, bu acıyı yaşamak...😞
Allah size ve ailenize sabır versin. Babanızın mekanı cennet olsun.
 
Bazen aklıma geliyor. illa ki sevdiğimiz insanların kayıplarına sahit olacağız. Aklıma gelince bile dayanılmaz şekilde kalbim ağıyor, burnum sızlıyor. Düşüncesi bile zorken, bu acıyı yaşamak...😞
Allah size ve ailenize sabır versin. Babanızın mekanı cennet olsun.
Anne ve babanızla daha fazla güzel anı biriktirin ve daha fazla öpün onları😔
 
Babamı kaybettim.
Kendimi küçülmüş hissediyorum. Küçük ve korunmaya muhtaç gibiyim. Bir büyüğüm gelse, bana sarılsa ve hadi uyu uyanınca yaşanmamış gibi olacak desin istiyorum.
Yokluğuna alışamadım. Öldüğünü kabullenemedim. Sanki biryerlerden çıkacak gibi. Camiden insanlar çıkıyor ve sanki babamda birazdan çıkıp gelecek ve benden çay isteyecek.
Çocuklarımın dedelerini hatırlamayacak olmaları içime dokunuyor. Hep keşke annem ve babam daha genç olsaydı derdim. Torunlarının büyüdüğünü görsünler isterdim. Olmadı malesef😔
Gelip başın sağolsun diyorlar ama sanki başkası vefat etmiş ama bana başsağlığı diliyorlar. Babam hâlâ hastanede yatıyor biz de ziyaretine gidicez.
Zaman çok çabuk geçiyor.
İçim daralıyor. Hep susayım öylece konuşmadan yatayım istiyorum. Bazen de avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum. İçimden birşey yapmak gelmiyor. Babama sarılayım ve o da yine gözlerimden öpsün istiyorum 😔
Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguyu paylaşanlar anlaşabilir... Başınız sağ olsun
22 yaşımda annemi kanserden 31 yaşında babamı yüksek tansiyon sonucu kaybettim.Şuan 33 yaşındayım ve aralıkta 2 yıl olacak babamı kaybedeli.
Babam annemin ölümünden sonra çok yıprandı, yaşamaktan vazgeçmişti.Bu durum hastalıklarına yenilerini ekledi maalesef ve bu yüzden hayatta olmasına rağmen babam düğünüme gelemedi. Benim için çok zordu. Ama düğünden sonra anladım ki hayatta da olsa Allah nasip etmezse hiçbirşey olmuyor. Yani demek istediğim hayatta olsa bile Allah nasip etmezse torunlarını göremeyebilir.Hayatta herşey Allahın takdirine bağlıdır. Evlendim, ama çocuk sahibi olamıyoruz. Annemle birbirimize çok düşkündük, hayatta olsa ve benim bu sorunumu bilse çok çok üzülürdüm. Allah bunu yaşamasını istemedi belki de Allah ölümün en hayırlısını versin. Ama gün geçtikçe bu acıya karşı bağışıklık kazanıyor insan ve yüreğinde saklı kalmış hatıralar tekrar tekrar yüzeye çıkıyor. O güzel hatıraları hatırladıkça insanın yüreğine çöreklenen acı hafifliyor. 11 yılda sayısız bayram ve anneler günü geçirdim ve ilk zamanlar çok hüzünlendim. Sonradan başım dik, gülümsedim hayata. Çünkü annemin hala beni bir yerlerden izlediğine ve beni üzgün görünce onun da çok üzüleceğine inanıyorum.
Dilerim siz de yaşadığınız binlerce güzel hatırayı hatırladıkça babanızı canlı tutarsınız ve acınız bu şekilde hafifler. Zaman gerçekten de her şeyin ilacı. Allah yar ve yardımcınız olsun.
 
Canım benim..
Babam hayatta ama o kadar korkuyorumki..
Biliyorum bir gün veda etmek zorunda kalacak kurban olduğum ama o vedanın sonsuza dek sürmeyeceğini bir gün onu yalnız bırakmayacağımı bileceğim.
İnşallah duymuştur geldiğini,okuduğun Kuran'ı.
Rabbim,ona tanıdığı süreyi, hasta yatağında sizlerle beraber huzurlu bir şekilde tamamlamak nasip etmiş ne mutlu ne hayırlı..
İçin darlanırsa yaz paylaş olur mu kendini yalnız hissetme burda bir sürü kız kardeşin var ❤
Hakkını helal et yanlış anlamışım. Ne güzel bak aklına geldiği zaman öpeceksin.
Allah razı olsun burası bana çok iyi geliyor zaten. Bazen kendimi arada sıkışmış gibi hissediyorum.
 
Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguyu paylaşanlar anlaşabilir... Başınız sağ olsun
22 yaşımda annemi kanserden 31 yaşında babamı yüksek tansiyon sonucu kaybettim.Şuan 33 yaşındayım ve aralıkta 2 yıl olacak babamı kaybedeli.
Babam annemin ölümünden sonra çok yıprandı, yaşamaktan vazgeçmişti.Bu durum hastalıklarına yenilerini ekledi maalesef ve bu yüzden hayatta olmasına rağmen babam düğünüme gelemedi. Benim için çok zordu. Ama düğünden sonra anladım ki hayatta da olsa Allah nasip etmezse hiçbirşey olmuyor. Yani demek istediğim hayatta olsa bile Allah nasip etmezse torunlarını göremeyebilir.Hayatta herşey Allahın takdirine bağlıdır. Evlendim, ama çocuk sahibi olamıyoruz. Annemle birbirimize çok düşkündük, hayatta olsa ve benim bu sorunumu bilse çok çok üzülürdüm. Allah bunu yaşamasını istemedi belki de Allah ölümün en hayırlısını versin. Ama gün geçtikçe bu acıya karşı bağışıklık kazanıyor insan ve yüreğinde saklı kalmış hatıralar tekrar tekrar yüzeye çıkıyor. O güzel hatıraları hatırladıkça insanın yüreğine çöreklenen acı hafifliyor. 11 yılda sayısız bayram ve anneler günü geçirdim ve ilk zamanlar çok hüzünlendim. Sonradan başım dik, gülümsedim hayata. Çünkü annemin hala beni bir yerlerden izlediğine ve beni üzgün görünce onun da çok üzüleceğine inanıyorum.
Dilerim siz de yaşadığınız binlerce güzel hatırayı hatırladıkça babanızı canlı tutarsınız ve acınız bu şekilde hafifler. Zaman gerçekten de her şeyin ilacı. Allah yar ve yardımcınız olsun.
Allah razı olsun 😔
Bir yanda güzel anılar bir yanda bazı pişmanlıklar. Arada kalmış gibiyim. Bazen daha fazla çaresiz hissediyorum. Bir yandan da çekmediği için şükrediyorum.
Allah size de sabır versin inşAllah mekanları cennet olsun. Sizin için de dua edeceğim.
 
Babamı kaybettim.
Kendimi küçülmüş hissediyorum. Küçük ve korunmaya muhtaç gibiyim. Bir büyüğüm gelse, bana sarılsa ve hadi uyu uyanınca yaşanmamış gibi olacak desin istiyorum.
Yokluğuna alışamadım. Öldüğünü kabullenemedim. Sanki biryerlerden çıkacak gibi. Camiden insanlar çıkıyor ve sanki babamda birazdan çıkıp gelecek ve benden çay isteyecek.
Çocuklarımın dedelerini hatırlamayacak olmaları içime dokunuyor. Hep keşke annem ve babam daha genç olsaydı derdim. Torunlarının büyüdüğünü görsünler isterdim. Olmadı malesef😔
Gelip başın sağolsun diyorlar ama sanki başkası vefat etmiş ama bana başsağlığı diliyorlar. Babam hâlâ hastanede yatıyor biz de ziyaretine gidicez.
Zaman çok çabuk geçiyor.
İçim daralıyor. Hep susayım öylece konuşmadan yatayım istiyorum. Bazen de avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum. İçimden birşey yapmak gelmiyor. Babama sarılayım ve o da yine gözlerimden öpsün istiyorum 😔
Ah ah.. seni o kadar iyi anlıyorum ki. Takip ediyordum bir süre önce. Babam, babanla aynı hastalıktan tam 5 ay önce vefat etti. Bugün tam 5 ay oldu.
Kızım 1.5 yaşında. Bende çok üzgünüm hala. 5 ay geçti ama acısı hiç geçmiyor. Daha bir kaç saat önce saatlerce ağladım derin derin.
Babamın her an yanımda olup “ daha babanız ölmedi kızım. Ben her zaman arkanızdayım.” Dediği zamanlar geliyor aklıma ve diyorum ki, babam öldü maalesef. Keşke yine kalkıp dese ki “babanız daha ölmedi, ben varken sırtınız yere gelmez.” Bende kendimi yalnız ve korunmaya muhtaç hissediyorum.
İnsanın arkasında o dağ gibi bir babanın varlığının kaybolduğu hissi çok acı.
Çok üzgünüm. Geçecek diyemiyorum bugünler geçmiyor. Alışmak diye bir şey yok.
Akciğer kanseri olan biri duyunca içim öyle cız ediyor ki.
Başınız sağolsun mekanı cennet olsun.
 
Babamı kaybettim.
Kendimi küçülmüş hissediyorum. Küçük ve korunmaya muhtaç gibiyim. Bir büyüğüm gelse, bana sarılsa ve hadi uyu uyanınca yaşanmamış gibi olacak desin istiyorum.
Yokluğuna alışamadım. Öldüğünü kabullenemedim. Sanki biryerlerden çıkacak gibi. Camiden insanlar çıkıyor ve sanki babamda birazdan çıkıp gelecek ve benden çay isteyecek.
Çocuklarımın dedelerini hatırlamayacak olmaları içime dokunuyor. Hep keşke annem ve babam daha genç olsaydı derdim. Torunlarının büyüdüğünü görsünler isterdim. Olmadı malesef😔
Gelip başın sağolsun diyorlar ama sanki başkası vefat etmiş ama bana başsağlığı diliyorlar. Babam hâlâ hastanede yatıyor biz de ziyaretine gidicez.
Zaman çok çabuk geçiyor.
İçim daralıyor. Hep susayım öylece konuşmadan yatayım istiyorum. Bazen de avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum. İçimden birşey yapmak gelmiyor. Babama sarılayım ve o da yine gözlerimden öpsün istiyorum 😔
Allah sabır versin 18 yaşında yaşadıklarımı bir Allah bilir bir ben. Hala çok taze kanayan yaram babam..
 
Rabbim babanızın mekanını cennet eylesin. Size de sabır ve dayanma gücü versin Inşallah.

Dayanamam dediğim o acıyı bende yaşadım maalesef 67 gün oldu babamı "arkamdaki dağımı" kaybedeli. Çok şükür annem ablam yanımda, 23 aylık kızım ve eşim var ama ben kimsesizim sanki. Yeri dolmayacak bir boşluk bıraktı geride ve hergün biraz daha büyüyor sanki o boşluk... İçimde ise gittikçe artan pişmanlıklar. :KK42::KK42::KK42:
 
Cnm benimm okuyunca tutamadim kendimii...
Bnde hep daha genc olsalarda torunlarinin buyudugunu görseler diyorum hayat cok acı gercekten.. ama acı gercek buu hepimiz oraya gidicez://
Cok üzgünün gercekten tekrar basın sagolsun Allah mekanını cennet eylesin sizlerede sabır versin...
 
Oyy Allah sabır versin. Mekanı cennet olsun babanızın.
Baba acısını erken tatmış biriyim. 16 yaşındaydım. Depremde kaybettim üstelik, bir gün vardı, öteki gün yok. Babam da öyle güçlü bir insandı ki, sanki ölümsüzmüş gibi. Yani herkese bir şey olabilirdi ama babama asla. Öyle güçlü, öyle yıkılmaz, güvendiğim koca dağ, heybetli çınar... Sonra gitti işte. İnsanın kolu kanadı kırılıyor. Bir acizlik çöküyor üstüne... 20 yıl geçti. İnsan zamanla bazı acılarını tamir ediyor, bazılarıyla da yaşamayı öğreniyor. Devam ediyoruz bir şekilde. Sizin acınız daha taze, şimdi ne desek boş lakırdı. Dilerim etrafınızda acınızı paylaşabileceğiniz, sevgisi ruhunuza iyi gelecek insanlar vardır. En büyük ilaç o insanlar çünkü.
 
aynılarını bende yaşadım.ani oldu bizimki birde sağlık problemi vs hiç birşeyımız yoktu.trafık kazasıda değil,cinayette değil hiç birşey yoktu.vade dolunca ne hastalık ne başka birşey. sekmıyor bir gün bile.
herşey şaka gıbı gelıyor.
ınanamıyorsun.kalabalıkda sürekli babanı arıyorsun.o kalabalığın içinde baban var sanıyorsun.
herkes dağılınca kafana dank edıyor.
ama zamanla kabullenıyorsun.bazende oyle bır aklına gelıyor kı çıldırıyorsun sonra tekrar toparlanıyorsun hiç birşey olmamış gıbı.
bırde anneni düşün...her gece yorgan altında sabah kadar ağladığını ve çocuklarına hiç üzülmemiş gibi davrandığını...
ve diğer kardeşlerınınde..kımse üzülmuyor ,ağlamıyor.sırf üzmemek için bırbırımızı.
yorgan altında kıytı köşede ağladık.yakalanınca göz yaşlarımızı silip numaradan güldük birbirimize.
en güzeli birbirimize daha çok bağlanmamız oldu.böyle böyle büyüyoruz.
ölüm herkese hak nıhayetınde.böyle teselli buluyorum ve ferahlıyorum..
 
Back
X