Bağımlı Kişilik Problemim

PinkAvokado

Üye
Kayıtlı Üye
18 Eylül 2020
17
26
Merhaba herkese, öncelikle 25 yasindayim, son zamanlarda üzerine iyice düşünmeye başladığım bir problemim var. Aslında bu bağımlı kişilik problemimin sebebi olduğuna inandığım geçmişteki bazi yaşadıklarımı hatırlamam ile birlikte bu problem beni iyice rahatsız etmeye başladı ve bir çözümü olup olmadığını merak ediyorum. Bağımlı kişilik diye de kendi kafamdan uydurdum okuyup yorumlarsanız çok sevinirim.

Geçmişte ben ilkokula giderken, 6-7. sınıf civarı, annem ve babam sürekli ayrılık konusurlardi. Bazen okuldan döndüğümde annem evi terketmis olurdu, çoğu zaman da annemin babami annemin evine gidicem ben diye tehdit etmelerine şahit olurdum. Her gece annemle birlikte gidersem arkadaslarimdan ayrilicam, orada kimseyi tanimadan ne yaparım bari 8. sinif bitse de liseye gecmeden ayrilsalar, giderken hangi esyalarimi alsam gibi gibi sorulari düşünerek korkuyla uyurdum. Kendimce cocukca planlar yapar kendimi teselli etmeye calisirdim. Bazen de gizlice aglardim geceleri.

Sonra sonra bazi problemler yaşadım. Tabi bunların problem oldugunu yeni yeni farkediyorum. Örneğin kuzenlerim bize kalmaya gelse onlar gittiklerinde neden gittiler diye aglardim. Bunlari yaparken en az 12 13 yasindaydim tam hatırlamıyorum. Bir arkadasim gelse gitmek istediginde gitmeyeceksin diye evde onu kovaladigimi hatırlıyorum.

Duygusal iliskilerimde de ayni sey söz konusu. 17 yaşımda şimdi neden birlikte oldugumu asla ablamadigim ve suan tanisam 1 cümle bile kurmayacagim birisiyle birlikteydim ve beni aldatmasina ragmen ayrilamiyordum. Veya suan nisanliyim onu cok seviyorum ama her an onubla birlikte olmak istiyorum. Her yere beraber gidelim her seyi birlikte yapalım istiyorum. Onu 1 gun gormeyince geriliyorum. Ne zaman bir iş seyahatine gitse hep sorun çıkarıyorum. Kendimi frenlemek zorunda hissediyorum eger frenlemezsem cok aptalca davranıyorum.

Daha anlatmadigim bir ton böyle abuk subuk hareketim var. Asla yalniz kalamiyorum en cok korktuğum şey yalnızlık mesela. Sürekli arkadaslarimla vakit geçiriyorum. Hic bir sey yapmayacak olsam bile nisanlimla onun is yerine gidip oturuyorum. Evde de kalamiyorum yalnizsam gidip bir cafede çalışıyorum. Sizce bu psikolog ile çözülmesi gereken bir durum mu ve ise yarar bir cozumu var mıdır? Vakit ayırdığınız için teşekkür ederim.
 
bence sorun . yalnızlığı severim . kendimi dinlerim . kendime zaman ayırırım . eşini de bıktırma yani . ben bıkarım öyle nişanlım olsa
Ben de bırakırım bana bağımlı gibi davranan bir erkek arkadasim olsa ama elimde değil. Yalniz kalamiyorum ama. Onun da işine geliyor işe gireyim diyorum sürekli kamp yapiyoruz tatile gidiyoruz ben ise girince gidemedigimiz icin ise de girmiyorum evde de kalamiyorum. Kafayı yiyeceğim artık.
 
Kesinlikle psikolog ile çözülmesi gereken bir durum. Bu kadarı normal değil. Yalnız kalmayı fobi haline getirmişsiniz gibi duruyor,oysaki yalnız kalmak insanın dinlenmesi için fırsattır normalde
Bugün mesela annemin doğum günü, ama evde yalnız kalmamak için nisanlim aradi istersen seni alayım fabrikaya gidelim benim biraz isim var ama sen ofiste oturursun dedi kabul ettim. O da biliyor yalniz kalmayi sevmedigimi ki beni aradiginda da arkadasimla disardaydim
 
Merhaba herkese, öncelikle 25 yasindayim, son zamanlarda üzerine iyice düşünmeye başladığım bir problemim var. Aslında bu bağımlı kişilik problemimin sebebi olduğuna inandığım geçmişteki bazi yaşadıklarımı hatırlamam ile birlikte bu problem beni iyice rahatsız etmeye başladı ve bir çözümü olup olmadığını merak ediyorum. Bağımlı kişilik diye de kendi kafamdan uydurdum okuyup yorumlarsanız çok sevinirim.

Geçmişte ben ilkokula giderken, 6-7. sınıf civarı, annem ve babam sürekli ayrılık konusurlardi. Bazen okuldan döndüğümde annem evi terketmis olurdu, çoğu zaman da annemin babami annemin evine gidicem ben diye tehdit etmelerine şahit olurdum. Her gece annemle birlikte gidersem arkadaslarimdan ayrilicam, orada kimseyi tanimadan ne yaparım bari 8. sinif bitse de liseye gecmeden ayrilsalar, giderken hangi esyalarimi alsam gibi gibi sorulari düşünerek korkuyla uyurdum. Kendimce cocukca planlar yapar kendimi teselli etmeye calisirdim. Bazen de gizlice aglardim geceleri.

Sonra sonra bazi problemler yaşadım. Tabi bunların problem oldugunu yeni yeni farkediyorum. Örneğin kuzenlerim bize kalmaya gelse onlar gittiklerinde neden gittiler diye aglardim. Bunlari yaparken en az 12 13 yasindaydim tam hatırlamıyorum. Bir arkadasim gelse gitmek istediginde gitmeyeceksin diye evde onu kovaladigimi hatırlıyorum.

Duygusal iliskilerimde de ayni sey söz konusu. 17 yaşımda şimdi neden birlikte oldugumu asla ablamadigim ve suan tanisam 1 cümle bile kurmayacagim birisiyle birlikteydim ve beni aldatmasina ragmen ayrilamiyordum. Veya suan nisanliyim onu cok seviyorum ama her an onubla birlikte olmak istiyorum. Her yere beraber gidelim her seyi birlikte yapalım istiyorum. Onu 1 gun gormeyince geriliyorum. Ne zaman bir iş seyahatine gitse hep sorun çıkarıyorum. Kendimi frenlemek zorunda hissediyorum eger frenlemezsem cok aptalca davranıyorum.

Daha anlatmadigim bir ton böyle abuk subuk hareketim var. Asla yalniz kalamiyorum en cok korktuğum şey yalnızlık mesela. Sürekli arkadaslarimla vakit geçiriyorum. Hic bir sey yapmayacak olsam bile nisanlimla onun is yerine gidip oturuyorum. Evde de kalamiyorum yalnizsam gidip bir cafede çalışıyorum. Sizce bu psikolog ile çözülmesi gereken bir durum mu ve ise yarar bir cozumu var mıdır? Vakit ayırdığınız için teşekkür ederim.
Tekedilme korkusu iliklerinize kadar işlemiş, çocukluktan gelen travmalarınız var muhakkak yardım alın...
 
Bence hatırladığınızdan çok daha küçükken başlayan sıkıntılarınız var. Güvenli bağlanma anne-çocuk arasında çok daha erken yaşta olur (uzman değilim tam bilmiyorum ama aklımda 0-3 yaş kalmış sallıyor da olabilirim) o duygu zedelenirse ilerideki ilişkilerinİze sirayet edebiliyor. Nerden biliyorum, güvenli bağlanma sorunu olan bir çocuktum, bendeki tezahürü sizden çok farklıydı. Profesyonel yardım aldım ve aştım. Siz de alın hafifleyeceksiniz. 12-13 yaşında ağlamalar, evde duramamalar normal değil ne yazık ki
 
Simdi ben anladigim kadariyla yazayim ama sen bir uzmana gorun mutlaka kuzum..
Oncelikli bu problemin temelinde ailen var zaten..Aile dediginiz olgu icerisinde guven,karsiliksiz sevgi ve huzur barindirmalidir.Siz bunlari ailenizden alamadiginiz icin su an bunu ceremesini cekiyorsunuz..

Sen kaybetmek istemedigin kisilerle butunlesmeye calisiyorsun bence..
Onu kaybetmemek adina aldatildigini bildigin halde terk edememissin misal..
Hal boyle olunca karsindaki kisiye uyum saglamak icin butun tavirlarini da degistiriyorun..

Ne kadar benzersen,ona ne kadar adapte olursan seni o kadar seveceklerini dusunuyorsun.
Ailedeki guven ve sevgi cocuga asilanmayinca her guzel seyin bir anda bitecegine dair bir korku baslamis sende..
İste bitmemesi icinde,surekli yanlarinda olmak istiyorsun,onlarin hayatlarinin bir parcasi olmak icin cirpiniyorsun..
 
Bu sekilde su anda nisanliniza hos gorunen davranislar evlenince probleme donecektir aranizda sorun olacaktir aurica kimse surekli baskalarina bagimli gibi yasamamali. Nişanlıniz bi hata yapsa soz onuda terk edemezsiniz yani terapi falan alin. İlerde aldatilip sineue ceken kadinlardan olmak istemiyrsaniz
 
Merhaba herkese, öncelikle 25 yasindayim, son zamanlarda üzerine iyice düşünmeye başladığım bir problemim var. Aslında bu bağımlı kişilik problemimin sebebi olduğuna inandığım geçmişteki bazi yaşadıklarımı hatırlamam ile birlikte bu problem beni iyice rahatsız etmeye başladı ve bir çözümü olup olmadığını merak ediyorum. Bağımlı kişilik diye de kendi kafamdan uydurdum okuyup yorumlarsanız çok sevinirim.

Geçmişte ben ilkokula giderken, 6-7. sınıf civarı, annem ve babam sürekli ayrılık konusurlardi. Bazen okuldan döndüğümde annem evi terketmis olurdu, çoğu zaman da annemin babami annemin evine gidicem ben diye tehdit etmelerine şahit olurdum. Her gece annemle birlikte gidersem arkadaslarimdan ayrilicam, orada kimseyi tanimadan ne yaparım bari 8. sinif bitse de liseye gecmeden ayrilsalar, giderken hangi esyalarimi alsam gibi gibi sorulari düşünerek korkuyla uyurdum. Kendimce cocukca planlar yapar kendimi teselli etmeye calisirdim. Bazen de gizlice aglardim geceleri.

Sonra sonra bazi problemler yaşadım. Tabi bunların problem oldugunu yeni yeni farkediyorum. Örneğin kuzenlerim bize kalmaya gelse onlar gittiklerinde neden gittiler diye aglardim. Bunlari yaparken en az 12 13 yasindaydim tam hatırlamıyorum. Bir arkadasim gelse gitmek istediginde gitmeyeceksin diye evde onu kovaladigimi hatırlıyorum.

Duygusal iliskilerimde de ayni sey söz konusu. 17 yaşımda şimdi neden birlikte oldugumu asla ablamadigim ve suan tanisam 1 cümle bile kurmayacagim birisiyle birlikteydim ve beni aldatmasina ragmen ayrilamiyordum. Veya suan nisanliyim onu cok seviyorum ama her an onubla birlikte olmak istiyorum. Her yere beraber gidelim her seyi birlikte yapalım istiyorum. Onu 1 gun gormeyince geriliyorum. Ne zaman bir iş seyahatine gitse hep sorun çıkarıyorum. Kendimi frenlemek zorunda hissediyorum eger frenlemezsem cok aptalca davranıyorum.

Daha anlatmadigim bir ton böyle abuk subuk hareketim var. Asla yalniz kalamiyorum en cok korktuğum şey yalnızlık mesela. Sürekli arkadaslarimla vakit geçiriyorum. Hic bir sey yapmayacak olsam bile nisanlimla onun is yerine gidip oturuyorum. Evde de kalamiyorum yalnizsam gidip bir cafede çalışıyorum. Sizce bu psikolog ile çözülmesi gereken bir durum mu ve ise yarar bir cozumu var mıdır? Vakit ayırdığınız için teşekkür ederim.
Sorununuzu çok, iyi analiz etmişsiniz, sebebini de anlamışsınız yani farkındalığınız yüksek, o yüzden iyi bir terapiyle kısa sürede çözer ve arkadaşlık, aile ve ya aşk ilişkilerinizii. Ok daha sağlıklı ve mutlu yaşarsınız geçmişteki olaylar aizde travma olmuş ve o travmanın etkilerini yaşıyorsunuz şuan. İyi bir terapist bulun ve zaman kaybetmeden hayatın tadını çıkarmaya başlayı. Şifalar diliyorum
 
Simdi ben anladigim kadariyla yazayim ama sen bir uzmana gorun mutlaka kuzum..
Oncelikli bu problemin temelinde ailen var zaten..Aile dediginiz olgu icerisinde guven,karsiliksiz sevgi ve huzur barindirmalidir.Siz bunlari ailenizden alamadiginiz icin su an bunu ceremesini cekiyorsunuz..

Sen kaybetmek istemedigin kisilerle butunlesmeye calisiyorsun bence..
Onu kaybetmemek adina aldatildigini bildigin halde terk edememissin misal..
Hal boyle olunca karsindaki kisiye uyum saglamak icin butun tavirlarini da degistiriyorun..

Ne kadar benzersen,ona ne kadar adapte olursan seni o kadar seveceklerini dusunuyorsun.
Ailedeki guven ve sevgi cocuga asilanmayinca her guzel seyin bir anda bitecegine dair bir korku baslamis sende..
İste bitmemesi icinde,surekli yanlarinda olmak istiyorsun,onlarin hayatlarinin bir parcasi olmak icin cirpiniyorsun..
Cok aydınlatıcı bir yorum getirmissiniz gerçekten teşekkür ederim yorumunuz için. Kesinlikle insanlara her ortamda nasil karakterde olurlarsa olsunlar uyum sağlamaya çalışıyorum. Kesinlikle bir uzmana gitmem gerekiyor sanırım 🥺
 
Sorununuzu çok, iyi analiz etmişsiniz, sebebini de anlamışsınız yani farkındalığınız yüksek, o yüzden iyi bir terapiyle kısa sürede çözer ve arkadaşlık, aile ve ya aşk ilişkilerinizii. Ok daha sağlıklı ve mutlu yaşarsınız geçmişteki olaylar aizde travma olmuş ve o travmanın etkilerini yaşıyorsunuz şuan. İyi bir terapist bulun ve zaman kaybetmeden hayatın tadını çıkarmaya başlayı. Şifalar diliyorum
Cok teşekkür ederim cevabınız için. En kisa zamanda bir randevu alacağım.
 
Bence hatırladığınızdan çok daha küçükken başlayan sıkıntılarınız var. Güvenli bağlanma anne-çocuk arasında çok daha erken yaşta olur (uzman değilim tam bilmiyorum ama aklımda 0-3 yaş kalmış sallıyor da olabilirim) o duygu zedelenirse ilerideki ilişkilerinİze sirayet edebiliyor. Nerden biliyorum, güvenli bağlanma sorunu olan bir çocuktum, bendeki tezahürü sizden çok farklıydı. Profesyonel yardım aldım ve aştım. Siz de alın hafifleyeceksiniz. 12-13 yaşında ağlamalar, evde duramamalar normal değil ne yazık ki
Sizde nasıl etkileri oldu ve ilac kullanmanız gerekmiş miydi? Biraz özel bir soru ama merak ettim 😊
 
Sizde nasıl etkileri oldu ve ilac kullanmanız gerekmiş miydi? Biraz özel bir soru ama merak ettim 😊
İlaç kullanmadım zaten gittiğim psikiyatrist değil psikologdu ilaç verme yetkisi yok. Bende kaygılı bağlanma sorunu vardı yani sizinki gibi illa birilerini istemeden ziyade insanları hayatıma sokamama veya yakın arkadaşım bile olsa zaman zaman onları itmek gibi.
 
Hobi ve terapi. Ama ikisini de ciddiye alarak yapacaksınız. Kendinizde böyle bir problem olduğunu anlayıp kabul etmeniz çok güzel birşey. Bir çok kadın bu problemle yaşayıp mutlu olamamalarının sorumlusu doğru erkeğe rastlamamak sanıyorlar. Yaşınız gençken kökünü kazıyın bu illetin yaş ilerledikçe artıyor hayatı çekilmez kılıyor. Ben hobileri güçlü biriyim, yalnız vakit geçirmeyi severim ama buna rağmen bende de vardı. Hala da tamamen bitmiş değil ama kontrol altına alabildim
 
Aynı şekilde bir çocukluğum vardi bende de tam tersi 6-7 yaşlarında aşırı yalnız kalmak isterdim. Dışarıya oyun oynamaya çıkıyorum diye gider dama tek başıma otururdum saatlerce . Hatta balkona oturup ayaklarımı aşağı sarkıtir otururdum. Benimki ne kadar kötü ise sizin de öyle . Aile problemlerinden ben kaçmak isterken siz de yalnız kalmayıp bunları duymak istememissiniz .
 
X