- 13 Eylül 2011
- 5.254
- 13.271
- 448
Çocuğunuz olursa hayata ciddi travmalarla başlayacak.Merhaba kızlar,
ben 7 yıllık evliyim çocuğumuz yok beraber üniversite okuduk.
eşim çok iyi birisidir. Tanıyan herkes de saygı duyar. Ancak bana karşı öfke kontrol sorunu var. benimle oturup düzgün konuşmak yerine beni çocuk gibi azarlar. Bu senelerdir böyle. Sonradan özür diler. Unutmamı bekler uzatmamamı ister küskünlüğümü. Ancak yollardır dedim yapma etme anlamıyor. Özür dilerim patlamamam gerekirdi bu kadar ama biliyorsun annem çok hasta çok kafama takıyorum deyip anlayış bekler. Bu senelerdir böyle gidiyor. En son 1 ay önce öğrendik annesinde beyin tümörü varmış. Ben de çok üzülüyorum tabi ki. Ama bir kaç gün sonra uyardım. Bak bana bağırıp sonra bu dava yüzündendi dersen kabul etmem diye. Ama maalesef yine aynısı oldu. Ben çok yoruldum yıprandım soğuyorum. Ama seviyorum. Sevgi demek ki herşey değilmiş evlilik için. Saygı da çok önemli. Sizce bir erkeğin bağırması hep normalmi? Bu da bir şiddet sonuçta. Böyle bir kişiden nasıl çocuk yaparım. Ayrılmalımıyım. Kafamda deli sorular. Kaç sene önce dedim öfke kontrolü için tedaviye git ama gitmedi.
yaşın 32. Çevremde herkes çocuk baskısı yapıyor. Eşim de. Ama şu an iş arıyorum yeni bitirdim üniversiteyi. Kısa yazmaya çalıştım.
Özgüveni de olmayacak.
Çocuğun manevi desteği ilk yıllar anne ve babadır.
Rol model onları alır.
Annesinin azarlanıp sindirildiğini, ona saygı duyulmadığını görünce çocuğunuzun güvensiz bir kişiliği olacak. Öz değeri yeterli seviyede gelişmeyecek.
O yüzden bu durumda çocuk sahibi olmayın.
Ayrılıp ayrılmayın diyemem ama beni hor gören bir adamla ben sırf seviyorum diye evli kalamazdım.
Oz değerimi ve öz güvenimi zedeleyen bir eşi istemezdim.
Sevgi de bir yere kadar.
Ilk basta saygı olacak.
Saygı olmazsa olmaz.
Yani sonuç olarak bence çocuktan önce ciddi düşünmeniz gereken konular olduğunu düşünüyorum.