Hayata dair bir sitem
Ben isyankar bir insanim. Hircin, asabi, sinirli ve egoistimdir. Benim hic bir iyi yönüm yoktur. Can yakmasina bayilirim. Ak a ak desler ben kara derim, illahi zit olucam ya.
Aynaya bakarim, ve ilk düsündügüm sey sudur: Sen, senmisinki? Ne diye aynaya ihtiyac duyarsin. Hayatinin cirkinligini baskalarindan duyman yetmezmi? Illahi kendinden mi görmelisin, su berbat sifatini!
Durup bir dakika düsünürüm. Sonra saatlerce ardi arkasi kesilmeyen göz yaslarim.
Ve baslar icimdeki kücük kiz konusmaya.
Ben ben dim bir zamanlar. Benden beni caldilar. Elime alsam eskiye dair fotoraflari, taniyamam kendimi. Bir gülümsememi, unutttum o ne? Yillar olmus gülmeyeli.
Icimdeki aciyi kim bilebilirki. Sizler, beni sizlerden sanip, hayatima yön vermeye calisan insanlar. Siz aldiniz beni benden. Ben eksi ben, siz arti ben, etti size mutluluk, bana isyankarlik. Peki sorarim sizlere, deydimi? Cok mu mutlusunuz?
O masum hayalleri aldiniz elimden. Peki gercekten benim yikilan hayallerim sizin mutlulugunuza mutluluk katabildimi?
Suskunluk...
O kücük kiz, benim en derinlerimde yasiyor. Bir daha yaralanmasin diye de, kendine göre bir savunma mekanizmasi olusturdu. Artik cevresindeki insanlara kötü davraniyorki, onu mutlu sanip, son mutlulugunu da elinden almasinlar diye.
O kücük kizin son mutlulugu, dogrulari bilmek. Sevdigini kaybetti ama baska secenegi yoktu. O kücük kiz kendi istegiyle ayrildi sevdiginden. Onun gösteremedigi cesareti üstlendi. Hani sevdigi hep derdiya, keske seninle hic tanismasaydim, ne senle ne sensiz. Neden girdin ki hayatima.
Bu sözler o kücük kizi cok yaraladi. Madem ki pismansin benimle tanisdigina dedi, ayrilirim senden. Yükünü hafifletmis olurum. Senin icin bu saaten sonra yapabilecegim en iyi sey bu olur diye düsündü.
Kücük kiz cizdi senaryosunu. Rolü oynamasida kolay, nede olsa kücüklügünden beri, cevresinde rol oynayan bir sürü insanlar buluyor.
Zamani geldi, simdi rol zamani. ... Yok olmadi, yapamadi. Sevdiginin boynuna simsiki sarilip saatlerce bir tek kelime söylemeden aglayip durdu. Ve ardindan hemen cekip gitti.
Bir kac gün sonra...Telefon.... Sevdigi... Kiz iki göz iki cesme, ama rol oynamasini okadar iyi ögrenmiski, sevdigi agladigini duymuyor, hissetmiyorda. Soruyor sevdigi ne var, niye suskunsun diye. Kücük kiz, rolün üstesinden gelebilmek icin, sevdiginin mutlulugunu düsünüyor ve basliyor konusmaya. Canim ayrilalim, bizim bir sonumuz yok. Sevdigi soruyor, hicmi sevmiyorsun beni. Kücük kiz basta susuyor, ama bir kac dakika sonra verdigi cevap hayir oluyor. Kizin gözlerinde yaslar, eli ayagi titrer bir sekilde. Sevdigi kisi, ise nasil olur, yalanci.... Baslar telefonda kücük kiza isyan etmeye....
Kücük kiz o an anlar büyüdügünü. Sevdigi kisinin gözünden düsmüstür artik. Geri dönüs yok. O kücük kiz acilarla büyümüsdür. Icinde tek bir mutluluk, oda sevdigi erkegin ondan degil, onun ondan ayrilmasidir. Nedenmi dersiniz? Cünkü herkez bilirki, seven terkedilirse, yerini nefret kaplar, o nefret zamanla, hep azalir. Gün gelir yeni biri bulunur ve eski aciya ilac oluverir o kisi. Ama seven, hem sevdigi hemde sevildigi halde ayrilirsa, yerini kimse almaz...hep bir bosluk vardir o yerde...ne yerini dolduracak biri aranir, aransada bulunmaz zaten. O sevipde ayrilmak zorunda kalan kiz, bugün, ayriligin üstünden seneler gecmesine ragmen, o bosluga hic bir sey koymadi, ne kin, ne nefret nede baska bir duygu... O kiz bugün anladiki, seneler önce verdigi kararin en önemlisi ve en dogrusu oldugunu. Son telefon görüsmesinde, canim diye basladigi ve ayrilalim diye bitirdigi cümleyi, sevdigi anlamamisti. O, ozamanin kücük kizi, sevgisine son bir sans daha vermisti aslinda. Ne mi dersiniz, hic canim diye baslayip, ayrilalim diye biten bir cümle duynuz mu hic?
Ben isyankar bir insanim. Hircin, asabi, sinirli ve egoistimdir. Benim hic bir iyi yönüm yoktur. Can yakmasina bayilirim. Ak a ak desler ben kara derim, illahi zit olucam ya.
Aynaya bakarim, ve ilk düsündügüm sey sudur: Sen, senmisinki? Ne diye aynaya ihtiyac duyarsin. Hayatinin cirkinligini baskalarindan duyman yetmezmi? Illahi kendinden mi görmelisin, su berbat sifatini!
Durup bir dakika düsünürüm. Sonra saatlerce ardi arkasi kesilmeyen göz yaslarim.
Ve baslar icimdeki kücük kiz konusmaya.
Ben ben dim bir zamanlar. Benden beni caldilar. Elime alsam eskiye dair fotoraflari, taniyamam kendimi. Bir gülümsememi, unutttum o ne? Yillar olmus gülmeyeli.
Icimdeki aciyi kim bilebilirki. Sizler, beni sizlerden sanip, hayatima yön vermeye calisan insanlar. Siz aldiniz beni benden. Ben eksi ben, siz arti ben, etti size mutluluk, bana isyankarlik. Peki sorarim sizlere, deydimi? Cok mu mutlusunuz?
O masum hayalleri aldiniz elimden. Peki gercekten benim yikilan hayallerim sizin mutlulugunuza mutluluk katabildimi?
Suskunluk...
O kücük kiz, benim en derinlerimde yasiyor. Bir daha yaralanmasin diye de, kendine göre bir savunma mekanizmasi olusturdu. Artik cevresindeki insanlara kötü davraniyorki, onu mutlu sanip, son mutlulugunu da elinden almasinlar diye.
O kücük kizin son mutlulugu, dogrulari bilmek. Sevdigini kaybetti ama baska secenegi yoktu. O kücük kiz kendi istegiyle ayrildi sevdiginden. Onun gösteremedigi cesareti üstlendi. Hani sevdigi hep derdiya, keske seninle hic tanismasaydim, ne senle ne sensiz. Neden girdin ki hayatima.
Bu sözler o kücük kizi cok yaraladi. Madem ki pismansin benimle tanisdigina dedi, ayrilirim senden. Yükünü hafifletmis olurum. Senin icin bu saaten sonra yapabilecegim en iyi sey bu olur diye düsündü.
Kücük kiz cizdi senaryosunu. Rolü oynamasida kolay, nede olsa kücüklügünden beri, cevresinde rol oynayan bir sürü insanlar buluyor.
Zamani geldi, simdi rol zamani. ... Yok olmadi, yapamadi. Sevdiginin boynuna simsiki sarilip saatlerce bir tek kelime söylemeden aglayip durdu. Ve ardindan hemen cekip gitti.
Bir kac gün sonra...Telefon.... Sevdigi... Kiz iki göz iki cesme, ama rol oynamasini okadar iyi ögrenmiski, sevdigi agladigini duymuyor, hissetmiyorda. Soruyor sevdigi ne var, niye suskunsun diye. Kücük kiz, rolün üstesinden gelebilmek icin, sevdiginin mutlulugunu düsünüyor ve basliyor konusmaya. Canim ayrilalim, bizim bir sonumuz yok. Sevdigi soruyor, hicmi sevmiyorsun beni. Kücük kiz basta susuyor, ama bir kac dakika sonra verdigi cevap hayir oluyor. Kizin gözlerinde yaslar, eli ayagi titrer bir sekilde. Sevdigi kisi, ise nasil olur, yalanci.... Baslar telefonda kücük kiza isyan etmeye....
Kücük kiz o an anlar büyüdügünü. Sevdigi kisinin gözünden düsmüstür artik. Geri dönüs yok. O kücük kiz acilarla büyümüsdür. Icinde tek bir mutluluk, oda sevdigi erkegin ondan degil, onun ondan ayrilmasidir. Nedenmi dersiniz? Cünkü herkez bilirki, seven terkedilirse, yerini nefret kaplar, o nefret zamanla, hep azalir. Gün gelir yeni biri bulunur ve eski aciya ilac oluverir o kisi. Ama seven, hem sevdigi hemde sevildigi halde ayrilirsa, yerini kimse almaz...hep bir bosluk vardir o yerde...ne yerini dolduracak biri aranir, aransada bulunmaz zaten. O sevipde ayrilmak zorunda kalan kiz, bugün, ayriligin üstünden seneler gecmesine ragmen, o bosluga hic bir sey koymadi, ne kin, ne nefret nede baska bir duygu... O kiz bugün anladiki, seneler önce verdigi kararin en önemlisi ve en dogrusu oldugunu. Son telefon görüsmesinde, canim diye basladigi ve ayrilalim diye bitirdigi cümleyi, sevdigi anlamamisti. O, ozamanin kücük kizi, sevgisine son bir sans daha vermisti aslinda. Ne mi dersiniz, hic canim diye baslayip, ayrilalim diye biten bir cümle duynuz mu hic?
