Şimdi yazacaklarım için kusura bakılmasın, çocuğa biyolojik anne baba olmaktan başka hiçbir şey yapmayan, boşanınca çocuklarından da boşanan kişiler ayrı, onları Allah ıslah etsin ama bizim toplumda çoğunlukla kadınla erkek ayrılınca, ortak çocuklarını tehdit olarak kullanıyorlar, çocukları anneye veya babaya karşı dolduruyorlar, yüzünü göstermeyeceğim diyorlar, çocuk sahibi olmayı biz istiyoruz bu biraz bencilce bir duygu aslında, çocuklar annesi babası olarak bizi isteme hakkına bile sahip değiller, sonra anlaşamıyor ayrılıyoruz eh bu normal olması gerekende bu ama çocuk için sürekli kavga dövüş halinde oluyoruz, önce velayet kavgası sonra görürüm göremezsin kavgası, çocuğun ne suçu var?
Kötü evliliklerin sorumlusu çocuklar değil ki, niye onların üstüne yıkıp bir de bir tarafla görüşmesini kısıtlayarak veya bir araya gelinmesi gereken durumlarda elimizi eteğimizi çekerek çocuğu cezalandırıyoruz anlamıyorum.
Onu geçtim evliyken bile çocuklara ambargo koyuyoruz, anneanneyle görüşemez babaanneye göstermem, çocuklar bizim malımız değil, onların birey olduğunu unutuyoruz, biriyle biz kavga ediyoruz ceremesini çocuk çekiyor, biz sevmiyorsak bizim sorunumuz ama çocuk belki seviyor halasını, teyzesini, babaannesi veya amcasını.
Ben aile içi kavgalarda da çocuğa kısıtlama getirilmesini hiç mantıklı bulmuyorum, ben görüşmem ama çocuğum dilediği zaman görüşür, büyür aklı erer görüşmemeyi kendi seçer o zaman seçim onundur der saygı duyarım fakat küçükken çocuk benim deyip yasaklamak ne bileyim çok tuhaf, garip.