Arkadaşlar merhaba size danışmak istediğim bir konu var bana yardımcı olursanız sevinirim....
Öncelikle biraz kendimi tanıtayım size 3.yılında evliliği olan 8 aylık bir bebek sahibi biriyim ev hanımıyım daha doğrusu nişanlandıktan sonra bıraktım işimi...Eşim özel bir şirkette müdürlük yapıyor durumumuz kendimize göre...Nişanlıyken biz bir ev aldık ve ödemesi uzun vadeli devam edecek evimi seviyorum(semt konusunda çok tartışmıştım eşimle) eşimlede mutluyum ama gelin görünki bu ev bana artıkk dar gelmeye başladı eşim ve bebeğimle mutlu olduğum bu yuvayı bana zindan eden komşularımla derdim benim nolur yardım edin...Oturduğum yer yani semt olarak pek iyi bir yer değil yani her kesimden her seviyeden insan var(yanlış anlamayın beni sakın insanları asla küçümsemem).Komşularımla ilk önce çok iyiydim daha doğrusu ben öyle sanıyormuşum yüzüme gülüp arkamdan iş çevirenler sürekli dedikodu yapanlar nereye gidip gelmişim seceresini tutanlar bana nereye gittin nereden geldin ne aldın gibi hesap sormalar bıktım bu durumdan ve tartışarak hiçbiriyle konuşmamaya karar verdim yolda görsek yüzlerine bile bakmıyoruz ne ben nede eşim...Gerçi yolda görmeye gerek yok sürekli apartmanın girişinde ki merdivenlerde oturuyolar apartmana girmek için müsade isteyip geçiyoruz dşünün seviye yerlerde yani...burda daha bir sene kalmam lazım seneye allah nasip ederse çıkacağız ama seneye kadar nasıl dayanırım burda bilmiyorum seneden öncede çıkmamız imkansız
(Ya burdaki insanları size anlatmak kelimelere sığmaz bir iki örnek vereyim anlayın siz...mesela çocuklar yazın dışarı çıkarlar havada küfürler uçuşur, kapımı çalarlar yemek varsa gelelimmi diye(çocuğumun bu zihniyetteki ailelerin çocuklarıyla büyütemem asla).Burdakilerin bir tanesi bilgisayar bilmez o kadar eğitim ve hayattan uzaklar işleri güçleri insanlarla uğraşmak...Nolur beni yanlış anlamayın bunları yazıyorum onları küçümsemek için değil size onları anlatabilmek için...
Şimdi gelelim sorunlarıma...
1.Ben gitgide bu insanlara benzemekten korkuyorum çünkü farkettimki evde dururken sürekli bi merak sarıyo beni acaba kim nereye gidecek nerden gelecek(oysa ben kimseyle ilgilenen biri değildim)
2.Ben bu evden cıkana kadar napıcam bu insanlarla yüzlerine bakıp konuşmamak bana yakışmıyor hazmedemiyorum nedense?neden böyle diyorum ama konuşsam herşey eskisi gibi olacak sürekli onları çekmek zorunda kalcam böylesi daha iyi diyorum o yüzden
3.Siz benim yerimde olsanız neler yapardınız onları görmemek onlarla yüzyüze gelmemek onlarla görüşmemek için lütfen bana akıl verin napayım ben her türlü görüşe açığım ....
Öncelikle biraz kendimi tanıtayım size 3.yılında evliliği olan 8 aylık bir bebek sahibi biriyim ev hanımıyım daha doğrusu nişanlandıktan sonra bıraktım işimi...Eşim özel bir şirkette müdürlük yapıyor durumumuz kendimize göre...Nişanlıyken biz bir ev aldık ve ödemesi uzun vadeli devam edecek evimi seviyorum(semt konusunda çok tartışmıştım eşimle) eşimlede mutluyum ama gelin görünki bu ev bana artıkk dar gelmeye başladı eşim ve bebeğimle mutlu olduğum bu yuvayı bana zindan eden komşularımla derdim benim nolur yardım edin...Oturduğum yer yani semt olarak pek iyi bir yer değil yani her kesimden her seviyeden insan var(yanlış anlamayın beni sakın insanları asla küçümsemem).Komşularımla ilk önce çok iyiydim daha doğrusu ben öyle sanıyormuşum yüzüme gülüp arkamdan iş çevirenler sürekli dedikodu yapanlar nereye gidip gelmişim seceresini tutanlar bana nereye gittin nereden geldin ne aldın gibi hesap sormalar bıktım bu durumdan ve tartışarak hiçbiriyle konuşmamaya karar verdim yolda görsek yüzlerine bile bakmıyoruz ne ben nede eşim...Gerçi yolda görmeye gerek yok sürekli apartmanın girişinde ki merdivenlerde oturuyolar apartmana girmek için müsade isteyip geçiyoruz dşünün seviye yerlerde yani...burda daha bir sene kalmam lazım seneye allah nasip ederse çıkacağız ama seneye kadar nasıl dayanırım burda bilmiyorum seneden öncede çıkmamız imkansız
(Ya burdaki insanları size anlatmak kelimelere sığmaz bir iki örnek vereyim anlayın siz...mesela çocuklar yazın dışarı çıkarlar havada küfürler uçuşur, kapımı çalarlar yemek varsa gelelimmi diye(çocuğumun bu zihniyetteki ailelerin çocuklarıyla büyütemem asla).Burdakilerin bir tanesi bilgisayar bilmez o kadar eğitim ve hayattan uzaklar işleri güçleri insanlarla uğraşmak...Nolur beni yanlış anlamayın bunları yazıyorum onları küçümsemek için değil size onları anlatabilmek için...Şimdi gelelim sorunlarıma...
1.Ben gitgide bu insanlara benzemekten korkuyorum çünkü farkettimki evde dururken sürekli bi merak sarıyo beni acaba kim nereye gidecek nerden gelecek(oysa ben kimseyle ilgilenen biri değildim)
2.Ben bu evden cıkana kadar napıcam bu insanlarla yüzlerine bakıp konuşmamak bana yakışmıyor hazmedemiyorum nedense?neden böyle diyorum ama konuşsam herşey eskisi gibi olacak sürekli onları çekmek zorunda kalcam böylesi daha iyi diyorum o yüzden
3.Siz benim yerimde olsanız neler yapardınız onları görmemek onlarla yüzyüze gelmemek onlarla görüşmemek için lütfen bana akıl verin napayım ben her türlü görüşe açığım ....
hakikaten yüzsüzmüş bu insanlar.bebeğiniz çok küçükmüş zaten uzak tutarsanız bu insanlardan etkileneceğini sanmıyorum.siz de hiç muhatap olmayın ne kadar olursanız o kadar sinirleriniz bozulacak.seneye taşınma şansınız varsa sabredin birazcık kendi ruh sağlığınız için sabredin.çünkü anlattığınız insan tipini biliyorum bırakın tartışmayı dövseniz anlamaz adam olmaz o insanlar.
